Και πού 'σαι ακόμα...

Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που έχει προξενήσει στην Ελλάδα και στον πλανήτη Γη γενικότερα ο Γιάνης Μπαρουφάκης;
Αφήστε κάτω τις τσουγκράνες, δε θα αρχίσω πάλι τα πολιτικά.
Μιλάω για τα πουκάμισά του.

Ο ανώνυμος ιντερνετικός αστειάτορας δήλωσε ότι ο Μπαρουφάκης έχει στη ντουλάπα του ένα πουκάμισο τόσο ισχυρό που αν το φορέσει θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός.
Και κρίνοντας από τα υπόλοιπα δείγματα που μας έχει δείξει...

...νιώθω ήδη τα ομόλογά μου και τις μετοχές μου σε οφσόρ εταιρείες να απειλούνται.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Αν τα φορούσε μόνος του, θα λέγαμε "με γεια του, με χαρά του".
Είδατε εσείς καμιά γκόμενα να φοράει τα...ας πούμε ενδιαφέροντα συνολάκια της Lady Gaga; Είμαι σίγουρος πως όχι, κυρίως γιατί η ίδια η Lady Gaga έχει δύο χρόνια να εμφανιστεί στο προσκήνιο, και με το ρυθμό που μας βομβαρδίζει η show biz με σταρλετίτσες και σταρλετίτσους, δύο χρόνια απουσίας σε καθιστούν εξίσου επίκαιρο με τους Duran Duran.

Το οποίο φυσικά είναι ένα τεράστιο ψέμα. Οι Duran Duran είναι διαχρονική αξία.
Αυτό που δεν είναι διαχρονική αξία είναι τα πουκάμισα του Γιάνη με το ένα νι, τα οποία είναι λες και τα βούτηξε από ένα χαρτόκουτο που βρήκε στα σκουπίδια έξω απ'το στούντιο που γυρίστηκαν οι μεγάλες επιτυχίες "Φέρτε Ούζα Να Κάνουμε...Καρπούζα"και "Τρίο στο Ψυγείο"που πούλησαν ίσαμε και τριακόσιες κόπιες (κι οι δυο μαζί) στα βιντεοκλάμπ το 1986.
Και το πρόβλημα, επιστρέφοντας στην πρόταση που θυμήθηκα να αρχίσω αλλά ξέχασα να κλείσω γιατί νιώθω ότι το πουκάμισο του Μπαρουφάκη με υπνώτισε (ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ ΔΡΑΧΜΗ), είναι ότι οι εταιρείες άρχισαν να προσπαθούν να τα πουλήσουν στον απλό καθημερινό κάγκουρα.
Τα τελευταία χρόνια, το κυρίαρχο σχέδιο στα ανδρικά πουκάμισα, σε καταστήματα ρούχων "σουπερμάρκετ"του τύπου H&M, Bershka, Pull And Bear και τέτοια που βασικά ψωνίζεις μόνο γιατί είναι η πιο φθηνή επιλογή πριν παραιτηθείς εντελώς από την αξιοπρέπειά σου και αρχίζεις να ψωνίζεις απροκάλυπτα απ'την λαϊκή...
...το κυρίαρχο σχέδιο λοιπόν (κάποια στιγμή πρέπει να μάθω να κλείνω τις παρενθέσεις που ανοίγω) ήταν το καρό τύπου "τραπεζομάντιλο του πικνίκ"που παλιά το φορούσαν μόνο όσοι κόβανε, με τσεκούρι για έξτρα βαρβατίλα, πενηντάμετρα πεύκα στα χιονισμένα βουνά της Μοντάνα, με μόνη συντροφιά ένα κασετοφωνάκι που έπαιζε Lynyrd Skynyrd.

Εδώ θα σας εξομολογηθώ ότι μ'αρέσει να φοράω πουκάμισα-τραπεζομάντιλα. Χωρίς να έχω κόψει δέντρο στη ζωή μου. Έχω πιάσει στα χέρια μου λιγότερα τσεκούρια απ'τον Βορίδη. Σας δίνω δύο λεπτά για να με αποκαλέσετε τρισελεεινό χίπστερ που ακούει μόνο Mumford And Sons και συχνάζει σε τεϊοποτεία χωρίς να ντρέπεται, και συνεχίζουμε.
Αλλά όπως φαίνεται, ο κόσμος βαρέθηκε τα τραπεζομάντιλα. My oh my, ο κόσμος βαρέθηκε τα τραπεζομάντιλα. Κι ο trendsetter που τον ενέπνευσε να βαρεθεί τα τραπεζομάντιλα και να φορέσει κάτι νέο και τολμηρό έπρεπε, απ'όλους τους εφτά δισεκατομμύρια ανθρώπους της γης, να είναι ο Μπαρουφάκης.
Ας δούμε μερικά δείγματα-και να θυμάστε ότι, όσο κι αν σας μοιάζουν για γκόμενες τα μοντέλα, όλες οι φωτογραφίες είναι παρμένες από τα "ανδρικά"τμήματα των καταστημάτων.

Κατάστημα: Pull And Bear
Μοιάζει σαν: Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια στο Αιγαίο (που έχει μολυνθεί από καταστροφική διαρροή σε εργοστάσιο τσιχλοφουσκών;) δεν τα βλέπετε καλέ.

Κατάστημα: Pull And Bear

Μοιάζει σαν: Μια όμορφη παραλία της Χαβάης, αφότου ένας τυφώνας γκρέμισε τους φοίνικες και μετά ένα αναμμένο τσιγάρο ενός ασυνείδητου καρβούνιασε τα πάντα.

Κατάστημα: Pull And Bear

Μοιάζει σαν: Το πάτωμα του κλουβιού με τις στρουθοκαμήλους στο ζωολογικό κήπο, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα.

Κατάστημα: Pull And Bear

Μοιάζει σαν: Αυτό που βλέπεις στην οθόνη σου όταν μόλις έχει αρχίσει να καίγεται η κάρτα γραφικών του Ατάρι 2600. Ή θα μπορούσε να είναι ένας μπαζόκαδος γεμάτος σπασμένο γυαλί που αντανακλά στο ηλιοβασίλεμα. Αλλά βασικά είναι αυτό που βλέπει ο Μικ Τζάγκερ μόλις σουτάρει ένεση συμπυκνωμένου LSD απευθείας στο μάτι.

Το κατάστημα πάντως το κατηγοριοποιεί σαν flower printed, κι εγώ προσωπικά θα ένιωθα πιο ανδροπρεπής φορώντας σερβιέτα με φτερά παρά κάτι που αποκαλείται flower printed.

Κατάστημα: Bershka
Μοιάζει σαν: Το τελευταίο πράγμα που βλέπεις μπροστά σου πριν σε κατασπαράξει μια ορδή από σαρκοφάγα παγώνια.

Κατάστημα: Η&Μ
Μοιάζει σαν: Την παλιά τελεόραση που ζύγιζε τριακόσια κιλά, είχε ξύλινο κουτί και έπιανε μόνο ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ, όταν μόλις έχει πέσει κεραυνός στην κεραία του Υμηττού.

Κατάστημα: Η&Μ
Μοιάζει σαν: Την παλέτα του Μπομπ Ρος, αν αντί για χαρούμενα μικρά δεντράκια ζωγράφιζε τον ψυχισμό του Καρυωτάκη.

Κατάστημα: Η&Μ
Μοιάζει σαν: Το υγρό όνειρο του Χόμερ Σίμπσον.

Κατάστημα: Η&Μ

Μοιάζει σαν: Κάποιος να έβαλε στοίχημα ότι μπορεί να χωρέσει σε ένα και μόνο ρούχο όλες τις στάμπες που ξέμειναν από τα υπόλοιπα μπλουζάκια.

Κατάστημα: Zara
Μοιάζει σαν: Κάποιος να είδε ότι η σοκολάτα αρέσει στον κόσμο, το περιτύλιγμα με τις φούσκες αρέσει στον κόσμο, άρα θα φτιάξει σοκολατένιο bubble wrap και δε θα είναι καθόλου αποτυχία.

Κατάστημα: Zara

Μοιάζει σαν:...ΕΝΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΚΟΜΠΟΙ, κυρίες και κύριοι! Τηλεφωνήστε τώρα στη γκαλερί Μοιραράκη για να πάρετε αυτό το κομψοτέχνημα στην προνομιακή τιμή των 300 ευρώ μόνο!

Κατάστημα: Zara

Μοιάζει σαν: Αποικία από αμοιβάδες κάτω απ'το μικροσκόπιο. Ή τα εγκεφαλικά κύτταρα του Μπαρουφάκη κάτω απ'το μικροσκόπιο, σε πραγματικό αριθμό.

Κατάστημα: Zara

Μοιάζει σαν: Ένα και δύο πηδάω τα κύματα, μα αυτά τα κύματα σταματημό δεν έχουν.

Κατάστημα: Tommy Hilfiger
Μοιάζει σαν: Τη μητρική πλακέτα του ηλεκτρονικού εγκέφαλου από το USS Enterpri...για μισό λεπτό, αυτό το πράγμα είναι Tommy Hilfiger και κοστίζει εκατό ευρώ. Άρα μοιάζει σαν γαμώ τη Μπαναγία του.

Αυτά, και να προσέχετε μη δικαιώσετε τον Μπαρουφάκη...βασικά σε οτιδήποτε, αλλά τρεις φορές περισσότερο στις ενδυματολογικές του επιλογές.

Θέλω να σας θέσω ένα πολύ σοβαρό ερώτημα και να μου απαντήσετε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σαν να εξαρτάται η ζωή της γιαγιάς σας από αυτό.
-Η γιαγιά μου έχει πεθάνει.
Σαν να εξαρτάται η ζωή της άλλης γιαγιάς σας από αυτό.
-Κι η άλλη γιαγιά μου έχει πεθάνει.
...σαν να εξαρτάται η ακεραιότητα του τάφου της γιαγιάς σας.
-Την αποτεφρώσαμε.
Γαμώ τη Μπαναγία σας.
-Θα θέσεις το πολύ σοβαρό ερώτημα ή θα συνεχίσεις να βλασφημείς;
Θα το θέσω.
Τι είδους ανωμαλία είναι αυτή που εξωθεί κάποιον, χωρίς να του έχουν αγοράσει οι κολλητοί του τα εισιτήρια εν είδει φάρσας, να πάει να σκάσει τα ωραία του λεφτουδάκια για να ακούσει λάιβ τον Ίνγκβι Μάλμστην;

-...προφανώς είσαι μνημονιακός γερμανοτσολιάς ή πουλάς το κορμί σου ή κάτι τέτοιο κι έχεις λύσει όλα σου τα βιοποριστικά προβλήματα, αλλά ακόμα κι έτσι, Αυγουστιάτικα, ο σημαντικότερος προβληματισμός σου είναι ένας Σουηδός γκιθαρίστας που τον έχει ξεχάσει μέχρι κι ο Άγιος Πέτρος;
Αυτό ακριβώς. Αυγουστιάτικα. Η επιλογή ήταν ανάμεσα σε αυτό και στο να κάτσω να διαβάσω το ένα και μόνο ένα μάθημα που χρωστάω γιατί α) είμαι φύτουλας και β) βρίσκω μια σαδιστική ευχαρίστηση στο να επεκτείνω το ξύσιμό μου και το Σεπτέμβριο όσο οι υπόλοιποι πληβείοι ρουφάνε πούτσες καθηγητών για ένα πεντάρι.
-Ε, κάτσε διάβασε τότε.
Νοτ γκόνα χάπεν.
-Δηλαδή στ'αλήθεια δεν έχεις πιο σοβαρό ερώτημα να θέσεις;
Να πω την αλήθεια, έχω. Από πού κι ως πού το Καζακστάν συμμετέχει στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις ποδοσφαίρου;
-...και τι έλεγες για τον Μάλμστην;
Επιτέλους συμμορφωθήκατε.
Φυσικά ο προβληματισμός δεν αφορά μόνο τον Μάλμστην. Αφορά κι άλλους uber-pretentious μπουσταράδες του νεοκλασικού μέταλ, αποκαλούμενου έτσι γιατί πρωτοπαίχτηκε στις γραφικές μονοκατοικίες της Αρεοπαγίτου. Κάτι τύπους με ονόματα όπως Michael Angelo Batio.
Κάποιες φορές υπάρχει ένας πολύ ισχυρός συσχετισμός στο όνομα κάποιου. Ας πούμε, όταν ακούω ότι μια τύπισσα λέγεται Βαρβάρα, είναι προφανές ότι η τύπισσα είναι μαυροτσούκαλη, χαμηλοκώλα κι έχει μύτη-ποντιακό μπουγατσομάχαιρο.
Κι αν ένας τύπος λέγεται fuckin'Μιχαήλ Άγγελος χωρίς να είναι Χελωνονιντζάκι, τότε είναι σίγουρο ότι θα στο παίξει πιο της Αναγεννήσεως κι από το δρόμο που ξεκινάει απ'τα γραφεία των Χρυσών Αυγών και καταλήγει στον Ν.Σ.Σ. (google map it).
Απλά ο Μάλμστην έγινε το poster boy όλων αυτών των στερημένων, γιατί ήτανε μορφονιός και φορούσε το ξεκούμπωτο πουκάμισο με την τρούχα κάγκελο από μέσα σαν να ήταν ο Μποντζόβενος.
Κι επίσης στην παγκόσμια κλίμακα μουσικής αλαζονείας είναι σίγουρα κάπου στην πρώτη δεκάδα, αν και όχι στις δύο πρώτες θέσεις γιατί αυτές είναι καπαρωμένες σε ισοβαθμία για το υπόλοιπο της αιωνιότητας από τον Μπόνο και τον Λαρς Ούλριχ.
Αλλά μάλλον θα είναι τρίτος, γιατί ακούστε εδώ τον Σουηδικό ντολμά να προσπαθεί να επισκιάσει τον Ρόνι Φάκιν Τζέιμς Φάκιν Ντίο. Φάκιν.

Συμβουλή προς κάθε κιθαρίστα που θα θελήσει μελλοντικά να παίξει μαζί με τον Ντίο: όταν τραγουδάει ο Ντίο, εσύ βάζεις το πουλί σου μέσα στο παντελόνι και το βουλώνεις.
-Έχεις υπόψη σου ότι ο Ντίο έχει πεθάνει, έτσι;
ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΙΖΕΤΕ;
Εν πάση περιφτώσει, το θέμα μας εδώ δεν είναι ο Ντίο κι η λυπηρή έλλειψή του από το μεταλλικό στερέωμα, αλλά ο Μάλμστην. Και πιο συγκεκριμένα το γιατί θα πάει κανείς να ακούσει τον Μάλμστην λάιβ.
Ο σκοπός είναι να διαπιστώσουμε ότι παίζει κιθάρα με την ίδια ταχύτητα που ο μέσος άνθρωπος ανεβάζει τα βρακιά του και κλείνει τις εικοσιοχτώ καρτέλες Γερμανικής ποδολαγνικής τσόντας με το που ακούσει τη μάνα του να πλησιάζει; Σοβαρή διαπίστωση. Ελάτε εδώ να σας διαπιστώσω ότι ο Σόιμπλε είναι ανάπηρος.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μάλμστην ανακάλυψε ότι είχε τα ταχύτερα δάχτυλα του κόσμου από τότε που ήταν μικρό και χαζό παιδάκι. Αφού χρησιμοποίησε το ταλέντο του αυτό για να τερματίσει το Contra χωρίς να πατήσει Πάνω-Πάνω-Κάτω-Κάτω-Αριστερά-Δεξιά-Αριστερά-Δεξιά-Βήτα-Άλφα, να αντιγράψει σημειώσεις πέντε χρόνων μηχανολογίας σε ένα απόγευμα και να καταστρέψει εφτά φούρνους μικροκυμάτων από τη βιασύνη του να ξεπαγώσει κεφτεδάκια Ικέα, σκέφτηκε "πώς θα χρησιμοποιήσω τα εξωφρενικά γρήγορα δάχτυλά μου για να βγάλω γκόμενα;".
Αυτή ήταν μια απολύτως φυσιολογική σκέψη που έκανε μετά την καταστροφική κατάληξη της μίας και μοναδικής φοράς που επιχείρησε να τραβήξει μαλακία, οπότε και αναγκάστηκε να παραμείνει ξαπλωμένος μπρούμυτα στο σουηδικό χιόνι για τις επόμενες δύο εβδομάδες.
Κι όπως έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει μεγαλύτερος μουνομαγνήτης από την ηλεχτρική κιθάρα.
Φυσικά, νέα προβλήματα ανέκυψαν όταν ο Μάλμστην αποφάσισε να αρχίσει την κιθάρα, για παράδειγμα το ότι δεν υπήρχε κάποιο μουσικό είδος αρκετά γρήγορο για τα υπερφυσικά δάχτυλά του. Τι θα έπαιζε, Πινκ Φλόιντ και Φλίτγουντ Μακ; Plitch bease. Τέτοιες παπαρίτσες τις έπαιζε και με τα πόδια.
Οι μόνοι που έπαιζαν τότε πιο γρήγορα από 70 bpm ήταν οι πανκάδες, που βαρούσαν τα ίδια δύο ακόρντα μέχρι να ανοίξουν τρύπα στο χωροχρονικό συνεχές, κι ο προστάτης άγιος του ΚΠΣΑ Έντι Βαν Χέιλεν, που ως γνωστόν το Eruption είναι η μελωδία που αντήχησε από τα ουράνια όταν ο Αρθούρος ξεκάρφωσε από το βράχο το Καυλί του Εξκάλιμπερ.
Αυτό που έκανε λοιπόν ο Μάλμστην, επειδή όπως είπαμε κατέχει βραβείο αλαζονείας από την Έκθεση Θεσσαλονίκης, ήταν να εφεύρει εντελώς καινούριο είδος μέταλ. Και το έκανε αυτό παίρνοντας την κλασική μουσική και ταΐζοντάς την στεροειδή για άλογο ιπποδρόμου (που μετέπειτα θα κατέληγε κεφτεδάκι Ικέα).
Κοιτάχτε για παράδειγμα τον τίτλο του πρώτου βίντεο που παρέθεσα: Trilogy Suite op. 5. Ο δικός σου την έχει δει τόσο Μότσαρτ που θα έπρεπε να έχει πεθάνει στα 35 του από σύφιλη και να τον κάνει τραγούδι ο συμπαθής Αυστριακός τραγουδιστής των 80's Falco.
Αποτέλεσμα της αλαζονείας του αυτής είναι και το ότι ποτέ δε βάζει στίχους στις δικές του συνθέσεις. Τι, είσαι με τα καλά σου; Να επικεντρωθεί κανένας άνθρωπος σε βαρετές κι ανούσιες λέξεις και να του ξεφύγει έστω και μισό από τα 37 αρπέτζια που βαράω ανά δευτερόλεπτο; Δεν υπάρχει περίφτωση!
Οι μόνες εξαιρέσεις είναι όταν παίρνει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και τα ταΐζει στεροειδή, όπως έκανε, για κάποιον μυστήριο λόγο που πιθανότατα θα έχει να κάνει με σκοτεινές σεξουαλικές "εξυπηρετήσεις"στα δύο θηλυκά μέλη των ΑΒΒΑ, με τούτο εδώ:

Επομένως οι δύο επιλογές που έχει ο μέταλχεντ όταν παρακολουθεί λάιβ του Μάλμστην είναι είτε να παρακολουθεί στη μούγκα έναν τύπο με ξεκούμπωτο πουκάμισο να κάνει γλυκό έρωτα στην κιθάρα του (το μόνο θηλυκό που τον αγάπησε πραγματικά), ή να τραγουδάει στίχους που γράφτηκαν από την πέμπτη πιο γκέι μπάντα όλων των εποχών, μετά τους Right Said Fred, τους Frankie Goes to Hollywood, τους Village People και τους U2.
Γιες άι φάκιν σεντ ιτ. Οι U2 είναι πιο γκέι κι από τη μπάντα που τραγούδησε το YMCA.
Το άλλο πρόβλημα με τη μουσική του Μάλμστην είναι ότι, ακριβώς επειδή τα δάχτυλά του δεν μπορούν να κάτσουν ακίνητα για πάνω από χρονικό διάστημα κωλοτούμπας Συριζαίου, αντιμετωπίζει την ιδέα να παίξει την ίδια νότα παραπάνω από τέσσερις φορές στη σειρά με την ίδια βδελυγμία που αντιμετωπίζει κουτσουλιά στο καλό του ξεκούμπωτο πουκάμισο.
Τι εννοείς ότι αυτό το κάνουν όλοι οι υπόλοιποι κιθαρίστες του σύμπαντος και λέγεται riff; Να πα να γαμηθείς κι εσύ κι οι αιρετικές ιδέες σου, αντίχριστε! Θα σηκωθεί ο Τζεφ Χάνεμαν από τον τάφο και θα μας ανασκολοπίσει ενόσω θα πέφτει βροχή από αίμα.
Έτσι ο Μάλμστην δε σταματάει να βαράει αρπέτζια, αρπέτζια και κόντρα αρπέτζια, για δύο, τέσσερα, δεκατέσσερα συνεχόμενα λεπτά τη φορά, και λες εσύ από κάτω, "ο πούστης, δε θα σταματήσει να κάνει ένα τσιγάρο, να μυτάρει μια γραμμή, να φάει ένα Κιτ-Κατ βρε αδερφέ!".
Και δε σταματάει ο πούστης. Ντούρασελ. Μαρτυρίες λένε ότι μετά από κάθε λάιβ βαράει ένεση νοβοκαΐνης σε κάθε δάχτυλο ένα-ένα ξεχωριστά γιατί αλλιώς θα παραλύσουνε απ'την υπερπροσπάθεια κι αν παραλύσουνε και δεν μπορεί να παίξει κιθάρα θα τα βροντήξει όλα κάτω και θα πάει να γίνει μέλος του ISIS.
-Ναι, αλλά αν μη τι άλλο κατέχει την τεχνική!
Χμ...στάνταρ; Κατέχει την τεχνική ή απλά ανεβοκατεβάζει γρήγορα τα δάχτυλά του; Βλέπετε, είναι η τέλεια απάτη. Όποιος πει ότι μπορεί να ξεχωρίσει νότες που παίζονται σε ταχύτητα περιστροφής δραπανοκατσάβιδου (η μεγάλη λέξη της ημέρας, μια ευγενική χορηγία της Donaudampfschiffahrtsgesellschaft) είναι πιο ψεύτης κι από άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι δεν του αρέσει η σοκολάτα.
Κι άντε πες, όταν τα ηχογραφεί στο στούντιο, τα περνάει εκατό φορές, άμα ξεφύγει και μισό αρπέτζιο το διορθώνουνε μετά στο κομπιούτερ και σου 'κανε ένα μαλλί κομπλέ. Αλλά όταν παίζει λάιβ; Στα-πα-πά-ρια-του. Κάτι η ποιότητα του ήχου που χάνεται στα διακόσια ντεσιμπέλ, κάτι κι οι μπύρες που θα έχουν πιει τα μεταλλικά πλήθη από κάτω, υπάρχει περίφτωση να καταλάβει κανείς ότι στο 2:33 δευτερόλεπτο έπαιξε ρε-λα-ρε αντί για ρε-λα-ντο δίεση;
Επομένως παίζει στα ίσια ο Μάλμστην απλά να κρατσανάει τα τάστα της κιθάρας και να παίζει στα λάιβ ό,τι του κατέβει στην κούτρα.
Ε ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Να μας κοροϊδεύουν οι πολιτικοί, να μας κοροϊδεύουν τα ΜΜΕ, να μας κοροϊδεύουν οι γκόμενες, να μας κοροϊδεύει η κοινωνία, να μας κοροϊδεύει κι ο Μάλμστην που έγινε πενήντα χρονών μαλάκας και δεν έμαθε να κουμπώνει ένα πουκάμισο; ΑΝΑΞΕΠΤΑΜΠΟΛ!
Από εδώ και στο εξής θα ακούω μόνο Πάολα.
Αυτά, και να προσέχετε μην αναθέσετε στον Μάλμστην να σας πληχτρολογήσει εργασία για τη σχολή και μετά κλαίτε τα δυόμιση χιλιάρικα που σκάσατε για το Macbook, κωλοχίπστερ αμερικανάκια.

Λοιπόν, είναι επίσημο. Είμαι ο Τζορτζ Λούκας του μπλόγκιννννγκ, απλά με 94% λιγότερο Τζαρ Τζαρ. Θα σας χορτάσω τόσα σίκουελ, πρίκουελ και της-θειας-μου-το-μνί-κουελ που θα παρακαλάτε για έλεος. Ας δούμε λοιπόν άλλες δέκα φάτσες για μπουνίδια:

Ούντο Ντιρκσνάιντερ

Επάγγελμα: Γιαγμανός χεβιμεταλάς
Κοιτάχτε εδώ έναν καλικάντζαρο. Ο τύπος είναι ένα κι ένα Μίλκο, η φάτσα του έχει το συμπυκνωμένο μίσος και την απύθμενη κακία από δεκαπέντε Ζωές Κωνσταντοπούλου, η φωνή του είναι βραχνή σαν να καπνίζει κάρβουνα και να τρώει κιμωλίες κι επιπλέον γεννήθηκε στη χώρα που έβγαλε τον Χίτλερ, τη Στάζι, τη Μέρκελ και τον Ότο Ρεχάγκελ. Ο θρύλος λέει ότι αν πεις τον Κλιγκονιανό γλωσσοδέτη που έχει για όνομα τρεις φορές μπροστά στον καθρέφτη θα εμφανιστεί μπροστά σου, γρήγορος σαν καρχαρίας, και θα σου κοπανήσει τις μπάλες στον τοίχο. Ο Ούντο Ντιρκσνάιντερ είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε όταν ο Σατανάς γκάστρωσε τη Γεωργία Βασιλειάδου και στον όγδοο μήνα πήγε να της κάνει έκτρωση με το δεξί του κέρατο. Και γι'αυτό ο Ούντο αντιπροσωπεύει τη μεταλλική καρδιά. Ούντο, σε ρισπεκτάρουμε. Αλλά μείνε μακριά μας τα βράδια.
Τσάρλι Σιν

Επάγγελμα: Κοκάκιας
Κάποιοι κακεντρεχείς λένε ότι αν ο Τσάρλι Σιν λεγόταν Τσάρλι Σκορδομπούτσογλου δε θα έπαιζε ούτε σε παράσταση δημοτικού σχολείου για την 25η Μαρτίου. Ο Κάρολας καθιερώθηκε στη δεκαετία του 80 και 90 ως παρακμιακός αλητάμπουρας που τραβάει τις γκόμεναι που πάσχουν απ'το σύνδρομο του κωλόπαιδου, και συχνά πυκνά σε φανταρο-ρόλους να πυροβολάει και να σκοτώνει χωρίς να πλερώνει. Στις μέρες μας έγινε γνωστός ως ο τύπος που πληρωνόταν ένα εκατομμύριο για να παριστάνει τον εαυτό του στους Δυόμιση Άντρηδοι, μέχρι που οι παραγωγοί συνειδητοποίησαν ότι δε φτάνει για όλους η κόκα και τον ξαπέστειλαν για να βάλουν στη θέση του τον Βράστον Κούτσερ. Τα αποτελέσματα ήταν γνωστά: το σιριαλάκι έγινε πιο πάτος κι απ'το Ρετιρέ, κι ο Τσάρλι ξανά προς την κόκα τραβά.
Κάρα Ντελεβίν

Επάγγελμα: Περαδωθετζού της πασαρέλας
Οκ, το ξέρω ότι στο χώρο του μόντελινγκ δεν έχει τόσο σημασία η ομορφιά της γυναίκας όσο το να μην ξεπερνάει τα 25 κιλά και να μπορεί να περπατήσει πάνω κάτω φορώντας το φόρεμα με τα πούπουλα άγριας καρακάξας του Νεπάλ ενώ έχει φάει μόνο μια ρώγα σταφύλι εδώ και τρεις μέρες. Αλλά...τι στον πούτσο παίζει με τα φρύδια σου, κοπέλα μου; Έκανες οντισιόν για τη Μαρία την Άσχημη και δε σε πήρανε; Ανήκεις σε καμία αίρεση που πιστεύει ότι η ψυχή του ανθρώπου κατοικοεδρεύει στα φρύδια του; Είσαι φανατική οπαδός της Νέας Δημοκρατίας και αποφάσισες με αυτόν τον τρόπο να αποδώσεις φόρο τιμής στον Εθνάρχη; Στα ζωγράφισε το γαμημένο Τζίγκλυμπαφ; Το μόνο καλό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δε θα χρειάζεται να αγοράσει μπατανόβουρτσες όταν θελήσει να βάψει το σπίτι της.
Κουέντιν Ταραντίνο

Επάγγελμα: Ποδολάγνος σκηνοθέτης
Έχοντας ήδη γράψειγια τις εμμονές του μικρού Κουέντιν με τη βία, το αίμα, τη λέξη "muthafucka", την αφήγηση σε κουλουβάχατη χρονολογική σειρά, τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν μισό αιώνα πριν βγει η ταινία και τις ποδάρες της Ούμα Θέρμαν, έχω να πω ότι ο Ταραντίνος είναι πολύ έξυπνη πουτάνα. Κι αυτό φαίνεται στον τρόπο που επιλέγει να μας δείξει τη σκατόφατσά του. Είναι σαν να σου λέει "δεν έχω αρκετό ταλέντο για να πάρω τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κι άμα το κάνω θα με πάρουνε με τις ντομάτες, οπότε θα δώσω στον εαυτούλη μου ένα τριτοτέταρτο ρολάκι που θα μπορούσε να λείπει κι εντελώς τελείως απ'την ταινία και θα με απολαύσει κι η μανούλα μου που το'χε καημό να με δει στην τελεόραση". Σατανάς λέμε ο πούστης.
Κρίστεν Στιούαρτ

Επάγγελμα: Ερωμένη του βουρδούλακα
Χέσε όλα τα άλλα που πάνε στραβά με το έκτρωμα που λέγεται Twilight. Πες ότι δεν είναι μια κακογραμμένη μαλακία που πουλάει φτηνή φαντασίωση σε χαζά κοριτσάκια. Πες ότι δεν είναι καν άσχημη ταινία. Είναι δυνατόν να μας περιμένουν να πιστέψουμε ότι ο Έντουαρντ Κάβλεν, ο γυαλιστερός βουρδούλακας, που είναι απέθαντος και γιος εκατομμυριούχου και θα μπορούσε να ρουφάει το αίμα οποιανής ήθελε, εκστασιάστηκε τόσο πολύ κι έγινε stalker για τα κάλλη... αυτηνής; Κατ'αρχάς η φάτσα της είναι πιο τετράγωνη κι απ'τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Κατά δεύτερον το βλέμμα είναι μονίμως λες και την ξυπνήσανε στις πέντε η ώρα το πρωί μόνο και μόνο για να της πούνε ότι μπορεί να κοιμηθεί μέχρι τις δέκα. Και τρίτον και μακρύτερον, η τοστιέρα μου σκαμπάζει περισσότερη υποκριτική από τούτη τη σανίδα. Go figure.
Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Επάγγελμα: Γάλλος μυτόγκας
Ο Ντεπαρντιέ είναι γνωστός για το ρόλο του ολίγον εύσωμου Οβελίξ στις ταινίες του Αστερίξ, καθώς και για τη συμμετοχή του σε διάφορες άλλες ασπρόμαυρες κουλτουριάρικες γαλλικές ταινίες που οι πρωταγωνιστές συζητούν τις κοινωνικές προεκτάσεις της αιμομιξίας καπνίζοντας Γκαυλόισες και τρώγοντας τυριά που βρωμάνε ποδαρίλα. Πιο πρόσφατα έκανε ντόρο όταν αποφάσισε να πάρει τη Ρωσική υπηκοότητα γιατί στη Γαλλία επιβάλανε υπερβολικούς φόρους στα εισοδήματα πάνω απ'το εκατομμύριο. Δυστυχώς για τον ίδιο, δεν έμελλε να γλιτώσει από τους φόρους, καθώς του επεβλήθη έκτακτη εισφορά και ΕΝΦΙΑ για τη μύτη του, οπότε για να αντεπεξέλθει οικονομικά τη νοίκιασε για διαφημιστικό χώρο (πηγή: Wikipedia). Και μετά σου λέει ο άλλος "γαλλική μυτούλα".
Ρένια Λουιζίδου

Επάγγελμα: Αστροπελέκι
Οκ, η Ρένια ήταν αρκούντως προβλεπέ σαν γκομενίτσα του Βλάση στους Απαράδεκτοι, αλλά αυτό δε λέει και πολλά για μια σειρά που μετέτρεψε σε σεξουαλικό υπονοούμενο την Παπαρήγα. Στη συνέχεια όλοι οι ρόλοι της ήταν φουλ ξινίλα και ένδειξη για το ποια σειρά δε χρειάζεται να δεις: γκόμενα του Κάκαλου στην αποτυχημένη δεύτερη σεζόν του Της Ελλάδος τα Παιδιά που κόπηκε στα δέκα επεισόδια, γυναίκα του Ακάλυπτου στο "Οι Παντρεμένοι Έχουν Ψυχή" (μπρρρ...), η "Not-Ελένη-Βλαχάκη"σε μια τραγική αντιγραφή του Κωνσταντίνου Και Ελένης που μόνο εγώ θυμάμαι, και φυσικά η Πρωτευουσιάνα, που ήταν η πρώτη φορά παγκοσμίως που ο Χάρης Ρώμας δεν ήταν ο πιο αντιπαθής άνθρωπος στο ίδιο του το σίριαλ. Τώρα παίζει τη λαϊκιά συμπεθέρα σε ένα σίριαλ που το βλέπει ο κόσμος μόνο γιατί περιμένει να αρχίσει η Μουρμούρα.
Κόρτνεϊ Λαβ

Επάγγελμα: Χήρα πρεζάκια
Μπορεί κανείς να πει ότι η Κόρτνεϊ Λαβ είναι η Γιόκο Όνο της δεκαετίας του '90. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Κομπέης εξισώνεται με οτιδήποτε παραπάνω από ξεραμένο σκατό στην κωλότριχα του Λένον, αλλά ότι τόσο η Κόρτνεϊ όσο κι η Γιόκο δε σε αφήνουν να αποφασίσεις αν είναι περισσότερο ατάλαντες ή κακάσχημες. Όπως βλέπετε...ρε μαλάκες, με δουλεύετε. Τόση ώρα αντί για την Κόρτνεϊ έχω βάλει τη Νατάσα από το "Εμείς κι Εμείς"κι εσείς δε λέτε τίποτ...α, η Κόρτνεϊ είναι. Νέβερμαϊντ, που έλεγε κι ο μακαρίτης. Με μια καριέρα που απαρτίζεται κυρίως απ'το να παριστάνει την τραγουδίστρια σε μπάντα ονόματι Hole, που είναι ταιριαστό γιατί η μουσική τους ανοίγει τρύπες στον εγκέφαλό σου μόλις την ακούσεις, να φουσκώνει την πρεζόφατσά της με κολλαγόνο και να μπαινοβγαίνει στην απεξάρτηση, αποδεικνύει ότι ο Κομπέης σημάδεψε λάθος κεφάλι με την καραμπίνα.
Μπελαντόνα

Επάγγελμα: Πουτσορουφήχτρα
Οκ, απ'τη μία λες δε θα έπρεπε να παίζει ρόλο η φάτσα της πορνοστάρ γιατί στη μισή ταινία τη βλέπουμε...εχμ...από τη μέση και κάτω, και στην άλλη μισή τη βλέπουμε να σκουπίζει απ'τα μούτρα της τους μικρούς μελλοντικούς δικηγόρους ή γιατρούς που δεν πήραν ποτέ την ευκαιρία που τους άξιζε. Αλλά στ'αλήθεια τώρα, έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο ίντερνετ τίγκα στην τσόντα και επιλέγουμε συνειδητά να την παίζουμε με αυτή τη σάπια; Μπορώ να βρω πιο ωραίες γκόμενες ακόμα και στη μηχανολογία. Άβυζη είναι, ψιλοάκωλη είναι, ωραία μούτρα δεν έχει, σε μια φάση γυρνούσε και με ξυρισμένο κεφάλι σαν τη Σινέντ Ο'Κόνορ...και το κενό στα δόντια σαν να γάμησε ο Πέτρος Φιλιππίδης την κόρη του Μικ Τζάγκερ. Μάθετε μπαλίτσα από τον άρχοντα ρε. Tori Black και ω Παοκάρα έχω τρέλα μες στο μυαλό λέμετε.
Ντι Σνάιντερ:

Επάγγελμα: Τραβεστί χεβιμεταλάς
Και κλείνουμε όπως ακριβώς αρχίσαμε: με μικρούς θεούληδες του Μέταλ (ο μεγάλος θεός του Μέταλ είναι φυσικά ένας και λέγεται Χάλφορντας). Πολλοί έχουν παρεξηγήσει τους Τουίστε Σίστε και δεν τους συμπεριλαμβάνουν στα ηθικά στοιχεία του Μέταλ, κυρίως γιατί στις ένδοξες μέρες της δεκαετίας του ογδόντα ο Ντι Σνάιντερ βαφότανε και ντυνότανε για να πάει να κάνει πεζοδρόμιο και να χρεώνει δέκα δραχμές την πίπα στους ναύτηδοι του Έκτου Στόλου-Γαύροι-πουστράκια-Αμερικανάκια. Μετά ξεβάφτηκε και αποκαλύφθηκε ότι ήταν ακόμα χειρότερος κάτω από τις τρεις στρώσεις σοβά. Αλλά δεν τον θέλουμε ούτε για να μας γαμήσει ούτε για να διαφημίσει σώβρακα Κάλβιν Κλάιν Μάιν. Τον θέλουμε γιατί we wanna rock και we're not gonna take it anymore από τα beauty standards της φαλλοκρατικής κενωνίας...σόρι, παρασύρθηκα.

Φιλικές συμμετοχές: Λιάνα Κανέλλη και Ριάνα.

...YES I JUST FUCKIN' DID!

Είμαι και ο κρότος.

Αυτά, και να προσέχετε μην πρωταγωνιστήσετε σε ταινία του Ταραντίνο με τον Τσάρλι Σιν και τη Νατάσα απ'το "Εμείς κι Εμείς"και το σάουντρακ παίζει απ'τους Αξέπτ.

Σας έχω πει ότι οι Πινκ Φλόιντ είναι Πινκ Φλώροι; Σας το ξαναλέω.

Όπως ξέρουμε όλοι μας, στην Ελλάδα επικρατεί μια νοοτροπία εξίσωσης προς τα κάτω, γνωστό και στην επαγγελματική jargon ημών των κενωνιολόγωνε ως "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
Αυτό που ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα είναι ότι αυτό ξεκινάει από την παιδεία.
Επί παραδείγματι: έστω ότι έχουμε μια τάξη 3ης Γυμνασίου με 20 παιδιά. Από αυτά τα 20 τα 15 έχουν μέσες άκρες τη φυσιολογική γνώση μαθηματικών 3ης Γυμνασίου, το ένα έχει ήδη μάθει να λύνει ολοκληρώματα και τα 4 δεν ξέρουν καλά-καλά την προπαίδεια του εννιά.
Τι θα κάνει η δασκάλα; Θα τους βάλει να μάθουν ολοκληρώματα; Σαφώς και όχι. Θα τους βάλει τη φυσιολογική ύλη της 3ης Γυμνασίου, σωστά; Χμ...πάμε όλα μαζί τα παιδάκια! Μία επί εννιά μας κάνει εννιά...δύο επί εννιά μας κάνει δεκαοχτώ...τρεις επί εννιά μας κάνει εικοσιεφτά...
Λίγο υπερβολικό ίσως το παράδειγμα, αλλά σαν ένας άνθρωπος που πήρε βραβεία σε μαθηματικές ολυμπιάδες (ΟΧΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΝΕΥΤΩ ΔΗΛΑΔΗΣ) το σχολικό μάθημα μου φαινόταν σαν προπαίδεια του εννιά.
Και τι θα κάνει λοιπόν αυτό το ένα παιδί που λύνει ολοκληρώματα από την 3η Γυμνασίου; Μπορεί να ψαχτεί εξωσχολικά και να καλλιεργήσει το ενδιαφέρον του, βεβαίως. Αλλά θα μπορούσε να πηγαίνει σε ένα σχολείο με μαθητές που είναι εξίσου προικισμένοι, ώστε να γίνεται και αναλόγου επιπέδου μάθημα και να μη χαζεύει βαριεστημένα απ'το παράθυρο το Γ3 που έχει κενό και παίζει μπάλα, σωστά;
Not so fast, motherfucker.

Ανάμεσα στα σταριλίκια του Μπαρουφάκη, την Λαϊκή Δικτατορία της Ζωής και τα ελληνικά-Μπάγιεβιτς του Τσακαλώτου, ένα από τα πεπραγμένα της πρώτη-φορά-αριστερής κυβέρνησης που πέρασε στα ψιλά ήταν η δήλωση του Υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά ότι τα Πειραματικά/Πρότυπα σχολεία και ο θεσμός της αριστείας πρέπει να καταργηθούν λέει, γιατί δημιουργούν ελίτ. Λέει.
Αντιγραφή από το επίσημο βιογραφικό του Αριστείδη Μπαλτά:
Ιούνιος 1962: Απολυτήριο Γυμνασίου από το Κολέγιο Αθηνών.
Δηλαδή ένας απόφοιτος του Κολεγίου Αθηνών μιλάει για ελίτ (με το υπονοούμενο φυσικά ότι αυτό είναι κακό πράγμα). Νιώθω σαν να βλέπω τη Σάσα Γκρέι να λέει στις νέες κοπέλες πόσο σημαντικό είναι να κρατήσουν την παρθενιά τους μέχρι το γάμο.
Πέρα από την υποκρισία του πράγματος, τι ακριβώς είναι κακό στο να υπάρχει ο θεσμός της αριστείας; Πού είναι το κακό στο να επιβραβεύεται κάποιος για τους κόπους του και το ταλέντο του; Μην πάθουν ψυχολογικό βαβά οι μετριότητες που δεν έρχεται κανείς να τους πει κι αυτούς "μπράβο που είσαι ένας εντελώς κοινός άνθρωπος που δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από τους υπόλοιπους";
Δεν εννοώ φυσικά ότι το να ανήκεις στους common people είναι κατάπτυστο και πρέπει να εφαρμόσουμε ευγονική. Αλλά δε νομίζω ότι είναι και άξιο συγχαρητηρίων το να λειτουργείς απολύτως φυσιολογικά μέσα στην κοινωνία. Μάλλον αυτονόητο είναι.
Κι όταν σε μια κοινωνία το αυτονόητο μετατρέπεται σε αξιέπαινο, τότε αυτή η κοινωνία έχει πάει εντελώς κατά διαόλου.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι τίποτα. Εδώ μπορείτε να καμαρώσετε έναν τυπά που επελέχθη στη Βουλή των Εφήβων (η επιλογή γίνεται με κλήρωση, φυσικά, γιατί μιλάμε για δημοκρατικότητα) να περιγράφει μια διαδικασία που σκοπό έχει να κάνει ευκολότερη τη ζωή όλων, λες και μιλάει για τη γενοκτονία των Αρμενίων (πατήστε πάνω και διαβάστε):

Οι γλώσσες εξελίσσονται με το χρόνο. Στη σύγχρονη Ελληνική, στην εξέλιξή της που χρησιμοποιούμε σήμερα, απ'ό,τι φαίνεται οι λέξεις "φασιστικός"και "ρατσιστικός"δε σημαίνουν πλέον τίποτα. Είναι απλά ήχοι που δείχνουν κάτι που δε μας αρέσει, όπως ο ήχος που βγάζουμε όταν ξερνάμε.
Είτε αυτό σημαίνει, είτε το παλουκάρι αυτό που πήρε και μια πρώτη γεύση από βουλευτιλίκι έχει μπλέξει τόσο άσχημα τη βούρτσα με την πούτσα που δεν ξέρει πώς να καθαρίσει τα παπούτσια του.
Στο όνομα, λοιπόν, της Δημοκρατίας, αυτοί που έχουν ήδη Proficiency και αυτοί που δεν ξέρουν να πουν this is a dog-that is a cat θα πρέπει να παρακολουθούν το ίδιο ακριβώς μάθημα. Και φυσικά το μάθημα θα είναι επιπέδου this is a dog-that is a cat, γιατί ξαναδιαβάστε την αρχική μου παράγραφο και θα καταλάβετε.
Βέβαια το κορυφαίο ήταν όταν είχα διαβάσει, πριν από κάτι μήνες, ένα πανό στην Αρχιτεκτονική, με υπογραφή ΕΑΑΚ (of course...), τίτλο "Όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών μας!"και περιεχόμενο που καλούσε τους φοιτητές να αντισταθούν στα λυσσασμένα καπιταλόσκυλα που αποκαλούνται καθηγητές και θέλουν, άκουσον-άκουσον!, να βάζουν προόδους και εργασίες.
Προσέξτε τώρα: Αυτό δεν είναι ένα πανό που αναρτήθηκε στη Μπουγατσοκοπτική με Λέιζερ της Κάτω Αγουλινίτσας. Εκεί έχεις μπει γιατί στις Πανελλήνιες πήρες τα παπάρια σου, έπαιξες τζόκερ στο μηχανογραφικό σου και απλά πας για να πάρεις αναβολή απ'το φανταριλίκι κι έκπτωση απ'το λεωφορείο.
Μιλάμε για σχολές των δεκαοχτώ και δεκαεννιά χιλιάδων μορίων. Που, όσο και να λέμε ότι οι Πανελλήνιες δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις ικανότητες των υποψηφίων, ε, δεν γράφεις και τέτοια μόρια παίζοντας σουντόκου.
Έχεις λοιπόν ιδρώσει μια ολόκληρη χρονιά, έχεις σκιστεί στο διάβασμα, μπαίνεις σε μια σχολή Μηχανικών/Ιατρική/Νομική, που δεν έχουν πρεστίζ έτσι για πλάκα αλλά γιατί σαν επιστημονικά αντικείμενα είναι παλούκια...
...και that's all folks?
Εκεί εξαντλούνται τα αποθέματα εργατικότητας που είχε το σπέρμα του μπαμπά σου και το ωάριο της μαμάς σου; Στο να γράψεις καλά στις Πανελλήνιες;
Το σκεπτικό είναι "μπήκα στη σχολή, άρα πέτυχα ό,τι ήταν να πετύχω στη ζωή μου, άρα τώρα το μόνο που μένει να κάνω είναι να στρίψω έναν μπάφο σε μέγεθος Κυριακάτικης εφημερίδας και να την αράξω εδώ μέχρι να συμβεί επί γης το ιμάτζιν ολ δε πίπολ"?

Ακόμα και από εγωισμό για την προσπάθεια που έκανες δε θα έπρεπε να σκέφτεσαι έτσι.
Φυσικά και υπάρχουν περιπτώσεις που άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχολή και δεν μπορούν ή δε θέλουν να την τελειώσουν. Δεν ήταν η πρώτη τους επιλογή, ήταν επιλογή τους αλλά δεν ήταν όπως την περίμεναν, τους ανάγκασε ο πατέρας τους, χίλια δυο. Ακόμα και το άτομο που θέλει να σπουδάσει αλλά πρέπει παράλληλα να δουλέψει για να ζήσει. Δεκτό και σεβαστό.
Αλλά άλλο αυτό, κι άλλο το να μπαίνεις σε μια σχολή που δεν έχεις σκοπό να τελειώσεις, και να προσπαθείς επιπλέον να παίξεις μικροπολιτικά παιχνίδια για να την κάνεις σαν τα μούτρα σου τα δύο-χρόνια-αξούριστα.
Γιατί εγώ είχα την εντύπωση (εσφαλμένη προφανώς) ότι προτεραιότητα του φοιτητή θα έπρεπε να είναι η επιστήμη που σπουδάζει.
Φυσικά αυτό δεν το εννοώ με την έννοια "να βάλω καθετήρα και ορό καφεΐνης μην τυχόν και χάσω δυο λεπτά απ'το διάβασμα". Μην τρελαθούμε κιόλας. Άμα δεν αλητέψεις και δε νυχτοπερπατήσεις όταν είσαι νέος και ωραίος, πότε θα το κάνεις; Όταν θα έχεις γυναίκα, παιδιά και εκατόν πενήντα χοληστερίνη;
Αλλά μιλάμε για μια "εντατικοποίηση"που, στη χειρότερη, περιλαμβάνει μία πρόοδο και τρεις-τέσσερις εργασίες.
Ποια είναι τα τόσο σημαντικότερα πράγματα που έχεις να κάνεις ώστε δεν μπορείς να αφιερώσεις αυτό το χρόνο απ'τη ζωή σου; Τόσο χαμηλά είναι οι σπουδές σου στη λίστα των προτεραιοτήτων σου; Το βλέπεις σαν χόμπι; Όπως άλλοι στον ελεύθερο χρόνο τους παίζουν σκάκι ή συναρμολογούν αεροπλανάκια ή κάνουν ποδήλατο στην παραλία, εσύ στον ελεύθερό σου χρόνο σπουδάζεις και λίγη Μηχανολογία;
Και έχεις και την απαίτηση να κατέβουν όλοι οι υπόλοιποι στη δική σου αδιαφορία για να μη χρειαστεί να αφήσεις για λίγο στην άκρη το να πίνεις φραπέ και να γράφεις στους τοίχους της σχολής "Δαπίτες-πουστράκια-αμερικανάκια";
Εγώ σας το λέω κι αλλιώς: ποιο από τα παρακάτω συστήματα αξιολόγησης είναι πιο δίκαιο και πιο σωστό εκπαιδευτικά;
α) Κρίνεσαι σε όλη τη διάρκεια του εξαμήνου από τις εργασίες που παραδίδεις, και ταυτόχρονα αποκτάς και περισσότερη τριβή με το μάθημα ώστε να μην τα έχεις ξεχάσει όλα μετά από τρεις μέρες;
ή
β) Όλη η γνώση σου στο χ, ψ, ω μάθημα κρίνεται από τη μία μέρα της εξεταστικής, στην οποία μπορεί να πάθεις μπλακάουτ, να σε πιάσει κόψιμο, να πεθάνει η γιαγιά σου, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και να πάρεις τα παπάρια μου, ή ακόμα κι εντελώς αντίθετα να διαβάσεις δέκα σελίδες και να πέσουν ακριβώς αυτά τα θέματα, σαν την Ελένη Βλαχάκη με το "Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό";

Φυσικά η λέξη κλειδί είναι η "αξιολόγηση". Οι αριστερο-αναρχο-παπάρες που υποστηρίζουν τέτοιες δράσεις τρέμουν την οποιαδήποτε αξιολόγηση όπως ο Σπύρος απ'τους Απαράδεκτοι τη λέξη "μαλάκας". Γιατί αν ξαφνικά επικρατήσει ένα σύστημα στο οποίο προάγονται αυτοί που αξίζουν και παλεύουν, το κατεστημένο των τεμπελχανάδων θα καταρρεύσει όπως οι Δίδυμοι Πύργοι, σαν αντι-μεθαύριο πριν από δεκατέσσερα χρόνια.
Και μην τυχόν και περάσει και κανένα νομοσχέδιο σαν το "ν+2" (φτου φτου φτου φτου φτου μακριά από μας!)...ζήτω που καήκαμε. Γιατί τότε θα πρέπει να αφήσουν τις αμπελοφιλοσοφίες, από την ασφάλεια της πατρικής αγκάλης, και να προσγειωθούν ανώμαλα στον πραγματικό κόσμο.
Κι εγώ πολύ θα γούσταρα να κάθομαι όλη μέρα με ένα φραπέ στο χέρι και να ξύνομαι μέχρι να ξεφλουδίσει η πέτσα μου. Δυστυχώς όμως η ΕΚ.ΠΑ.ΠΕ.δεν αποτελεί πλέον βιώσιμη επιλογή καριέρας παρά μόνο για λίγους και εκλεκτούς.
Τους λίγους και εκλεκτούς δηλαδή που ο πατέρας τους α) έχει μια ανεξάντλητη δεξαμενή χρημάτων για πέταμα και β) δεν νιώθει άσχημα να συντηρεί ένα άτομο που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην κοινωνία.
Αν έχετε πέσει σε αυτή την περίπτωση, τότε μπράβο και σε εσάς και στον πατέρα σας για τα μυαλά που κουβαλάτε αμφότεροι. Εμένα, δυστυχώς ή ευτυχώς, τους λογαριασμούς μου δε θα τους πληρώνει ούτε ο Μπακούνιν ούτε ο Μπομπ Μάρλεϊ.
Κι αν εσύ προτιμάς ένα πανεπιστήμιο-μπορντέλο παρά ένα πανεπιστήμιο-εκπαιδευτικό ίδρυμα, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα και εγώ δε σου χρωστάω. Πήγαινε να ανοίξεις ένα μαγαζί, να χτίσεις στην οικοδομή, να παίξεις κιθάρα στην Αριστοτέλους, ή αν είσαι τόσο αποφασισμένος να παραμείνεις σε όλη σου τη ζωή παράσιτο, να βρεις μια γωνία και να ψοφήσεις.
Γιατί αν αύριο-μεθαύριο εσύ θεωρείσαι το ίδιο επιστήμονας με εμένα, τότε εγώ θα τραβάω τις κωλότριχές μου που ασχολήθηκα και θα έχω και δίκιο.
Αυτά, και να προσέχετε μην πέσετε θύμα ρατσιστικών διακρίσεων απ'τη μαινόμενη Αγγλικού με το απουσιολόγιο.

-...τι είπατε; ....Τι είπατε; Τι είπατε;! ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ!
Αυτό που ακούσατε, φίλτατε. Σε αυτές τις εκλογές πρέπει όλοι να στηρίξουμε την αυτοδυναμία του Σύριζα.
-Λοιπόν...εσύ ή χάζεψες τελείως, ή κατεβαίνει κανένας φίλος του πατέρα σου με τον Τσίπρα και φοβάσαι μη χάσεις το χαρτζιλίκι, ή σου έταξε γαμήσι καμιά εναλλακτική γκόμενα.
Νάιν, νάιν και νάιν. Το σύνολο τουέντι σέβεν.
-Μα...πώς; Εσύ στις εκλογές του Ιανουαρίου μας έγραφες ολόκληρο άρθροπου εξηγούσες γιατί δε θα ψηφίσεις Σύριζα!
Το ξέρω.
-Για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και εξηγήσου.
Αμέσως, ντάρλινγκ. Αλλά πρώτα ένα τραγουδάκι, γιατί επιβάλλεται.

Ας αρχίσουμε από τα δεδομένα: η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί στις 21 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους δύο χιλιάδαι και δεκαπέντε θα είναι μνημονιακή.
Τι με κοιτάτε έτσι; Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, μπουγάτσα εις Θεσσαλονίκας, κοκαΐνη εις το Μεντεγίν με αυτή την είδηση. Εκτός κι αν κάποιος από εσάς πιστεύει ότι υπάρχει έστω και μία στο εκατομμύριο ότι θα πάρει κυβερνητική πλειοψηφία ο Λαφαζάνης, το ΚΚΕ ή η Χρυσή Αυγή.
Για την ακρίβεια, οι Σταλινοφασίστες, οι Χιτλεροφασίστες και οι Λαφαζανοφασίστες μαζί δεν πρόκειται να πάρουν πάνω από 20%, κι αυτό με την προϋπόθεση ότι το ΚΚΕ θα ξεκολλήσει από το δογματισμό του και θα αποδεχτεί ότι υπάρχουν κι άλλα αριστερά κόμματα, κι αυτά με τη σειρά τους θα καταδεχτούν να συμμαχήσουν με τα αγράμματα ναζιστοϋπανθρωπάρια του Μιχαλολιάκου (που μαι τι σηρά τουσ θέλλουν να ανήξουν τα καιφάληα ώπηου ήνε κουμούνη).
Εν ολίγοις πιο πιθανό είναι να μου κάτσει αύριο η Ariana Grande παρά να βγει αντιμνημονιακή κυβέρνηση στις 21 Σεπτεμβρίου.
Επομένως από την επόμενη Δευτέρα θα έχουμε μια κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει μνημόνιο.
Τα κόμματα που φέρονται ότι θα στηρίξουν το αυριανό μνημόνιο είναι η ΝΔ, το ό,τι-έχει-απομείνει-από-το-ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, ο τιτανοτρισμέγιστος Λεβέντης...και ο Σύριζα.
Μη μου πείτε για τον Καμμένο. Αν καταφέρει και μπει στη βουλή μετά τα τραβολογήματα του Χαϊκάλη με την οφσόρ και με το να διαβάζει ιντερνετικές τρολιές ενώπιον του πανελληνίου, εγώ θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα πάω να γίνω προπαγανδιστής του φεμινιστικού κινήματος στη Σαουδική Αραβία.
Από αυτά, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και ο Λεβέντης προφανώς θα κυμανθούν σε μονοψήφια ποσοστά και έτσι απλά θα γίνουν κολαούζοι του μεγάλου κόμματος που θα γίνει ο "κορμός"της κυβέρνησης. Το οποίο θα είναι...;
No one knows.

Από τη μία, ο Μεϊμαράκης, με το γενικότερο προφίλ "ταβερνιάρη"που τον διακατέχει, μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του λαϊκοδεξιού ψηφοφόρου που κατά βάθος ακόμα φοβάται ότι θα έρθουν οι κουμμουνισταί και θα του πάρουν το κομπόδεμα απ'το στρώμα.
Επειδή όμως ο Βαγγέλας καταφέρνει να μιλήσει και σοβαρά όταν θέλει, ταυτόχρονα καταφέρνει να τραβήξει και τον "αστό"ψηφοφόρο που είχε σιχαθεί με τον Σαμαρά. Κάτι το οποίο δε λέει και τίποτα, βέβαια, γιατί ο μόνος πολιτικός που ανταγωνιζόταν τον Σαμαρά σε σιχαμάρα ήταν ο Βενιζέλος.
Όχι ότι η φυγή του Βενιζέλου θα βοηθήσει σε τίποτα το ΠΑΣΟΚ. Είναι ήδη καμένο χαρτί. Απλά η επιστροφή των ψηφοφόρων του ασώτου Γιωργάκη, μαζί με το ελαφρώς πιο επικοινωνιακό προφίλ της Φώφης (πενήντα χρονών γυναίκα κι ακόμα τη φωνάζουν Φώφη) θα εξασφαλίσει ότι θα μπουν στη Βουλή με σχετική άνεση και δε θα παίζουν τον υποβιβασμό μέχρι την τελευταία αγωνιστική.
Τώρα όμως μιλάμε για τη ΝΔ. Η ΝΔ, στην προεκλογική της εκστρατεία, έχει δύο χαρτιά να παίξει: το ένα είναι ότι, έχοντας σαράντα χρόνια φούρναρης, δε θα τη βαραίνει η πολιτική απειρία που βάρυνε τον Τσίπρα. Ταυτόχρονα, βέβαια, αυτά τα σαράντα χρόνια τη βαραίνουν με μίζες, ρεμούλα και σκάνδαλα.
Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι η ΝΔ μνημονιακή ήτο και μνημονιακή παρέμεινε, επιδεικνύει δηλαδή συνέπεια στη θέση της, εν αντιθέσει...
Εν αντιθέσει με τον Τσίπρα, βεβαίως βεβαίως.
Ο οποίος συνειδητοποιεί ότι, έχοντας εκτελέσει μία από τις θεαματικότερες κωλοτούμπες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία μετά τη Νάντια Κομανέτσι, πλέον δεν μπορεί να πουλήσει αντιμνημόνιο, παρ'όλο που ακόμα δηλώνει ότι δεν το πιστεύει για την τιμή των όπλων και των νταουλιών που βάρεσε.
Έτσι το μόνο που του μένει να βασίσει την εκστρατεία του, η μόνη Ελπίδα που του έμεινε, είναι η υπόσχεση ότι θα καταφέρει να καταπολεμήσει τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα και τη λαμογιά που έθρεφαν επί σαράντα χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Με τέσσερις λέξεις: Ξεμπερδεύουμε με το παλιό.

Αλέκος Φλαμπουράρης, ετών 78.
Αριστείδης Μπαλτάς, ετών 72.
Παναγιώτης Κουρουμπλής, ετών 64.
Νίκος Βούτσης, ετών 64.
Θοδωρής Δρίτσας, ετών 68.
Τάσος Κουράκης, ετών 67.
Τασία Χριστοδουλοπούλου (σύζυγος Δρίτσα), ετών ούτε-κι-η-ίδια-ξέρει.

-Μη μπλέκεις τον Ταραντίνο με τον Φερεντίνο. Μπορεί σωματικά-ηλικιακά να είναι γερασμένοι, αλλά τα μυαλά τους να αντιπροσωπεύουν το νέο!
Δεν το λες και τελείως λάθος. Ας δούμε λοιπόν τι είναι το νέο που πρεσβεύουν τα μυαλά που έχουν απομείνει στον Σύριζα.
Από τη μία μεριά έχουμε αυτούς που εξακολουθούν να αυτοπροσδιορίζονται σαν κομμουνιστές ή ακόμα και μαρξιστές για έξτρα χαρντκοριλίκι, υιοθετώντας δηλαδή μια κοσμοθεωρία που εδώ και εικοσιπέντε χρόνια έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (που θα'λεγε και μια ψυχή).
Από την άλλη μεριά έχουμε τους κλασικούς Πασοκοθρεμμένους πολιτικάντηδες που απλά μυρίστηκαν ότι ο ήλιος ο πράσινος-ο ήλιος που ανατέλλει πλέον έχει δύσει για τα καλά και μεταπηδήσανε στο άρμα του Σύριζα για να μην ξεμάθει ο κώλος τους τα βουλευτιλίκια.
Και κολλημένος στη μέση με δαύτους...

Ο Τσίπρας. Η Τσιπράρα μας. Η πρωθυπουργάρα μας. Που δεν έχει κολλήσει ένσημα γιατί-σύμφωνα με τον μέντορά του Φλαμπουράρη-και ποιος τριαντάχρονος έχει προλάβει να κολλήσει ένσημα!
Η αλήθεια είναι ότι τα ένσημά του τα έχει κολλήσει, και ως καταληψίας (με αίτημα να μπορούν οι μαθητές να μπαινοβγαίνουν από το μάθημα όποτε θέλουν, παρακαλώ!), και ως αφισοκολλητής, και ως πρόεδρος κόμματος. Η μόνη πραγματική δουλειά που έκανε ήταν όταν εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός στην κατασκευαστική...
-Και πού ήθελες να εργαστεί ένας πολιτικός μηχανικός, σε κομμωτήριο σκύλων;
...του μπαμπά του.
Βρε λες γι'αυτό τέτοια πρεμούρα με τον Μπόμπολα;
Κι ενόσω ο Τσιπράρας μας λέει ότι θα ξεμπερδέψει με το παλιό, ταυτόχρονα, επειδή βλέπει ότι αυτοδυναμία γιοκ και ο Καμμένος πάει για φούντο, όπως και όλες οι προηγούμενες αρπαχτές που έφυγαν απ'τη μαμά ΝΔ για σόλο καριέρα, αφήνει ανοιχτές πόρτες για μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ;!;!;!.
Λοιπόν, δύο εκδοχές υπάρχουν εδώ πέρα. Ο Τσίπρας είτε μας δουλεύει, είτε μας χοντροδουλεύει.
Τουλάχιστον ο Λαφαζάνηςμε τα σποτάκιατου μας τρολάρειανοιχτά μες στα μούτρα μας και μπράβο του που το παραδέχεται.
Το ότι η πολιτική του πρόταση είναι μεγαλύτερο τρολάρισμα από τα σποτάκια του είναι θέμα για άλλη συζήτηση, αλλά τουλάχιστον δεν παριστάνει ότι δε μας δουλεύει.
Ας φτάσουμε όμως στην κατακλείδα. Ανάμεσα σε έναν καταιγισμό δηλώσεων εν μέσω προεκλογικής περιόδου, δεν πολυακούστηκε η δήλωση του Βούτση ότι "δεν είναι απαραίτητο να στηρίξουμε το μνημόνιο που ψηφίσαμε αν δεν κυβερνάμε".
Κι είναι να μην του βάζουμε ιδέες του κιαρατά του Αλέξη...
Στις 21 Σεπτεμβρίου λοιπόν δύο είναι τα πιθανά σενάρια:
α) Η ΝΔ βγαίνει πρώτη με 2-3% διαφορά και σχηματίζει μνημονιακή συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-Λεβέντη αναλόγως τα κουκιά. Ο Σύριζα, μαθημένος στις κωλοτούμπες, αφήνει τη ΝΔ να καεί με το τρίτο μνημόνιο, ξεχνάει ότι φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του, το ξαναγυρίζει σε αντιμνημονιακή παντιέρα, βασισμένος και στο ότι ο Έλλην ψηφοφόρος δε θυμάται τι έφαγε χθες, το παίζει και λίγο μεταμέλεια "δε φταίω εγώ, οι κακές παρέες με παρασύρανε"και σε δύο-τρία χρόνια ξανά προς την αντιμνημονιακή δόξα τραβά.
β) Ο Σύριζα βγαίνει πρώτος με 2-3% διαφορά και σχηματίζει μνημονιακή συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-Λεβέντη αναλόγως τα κουκιά. Φορτώνεται ο ίδιος όλο το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε. Επειδή η αριστερά έχει στη φύση της το να διασπάται συνέχεια σαν το ουράνιο-235 (με τη διαφορά ότι η αριστερά δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για να παράγει κάτι χρήσιμο), δε θα πάρει πάνω από τρεις μήνες μέχρι να αρχίσουν οι τάσεις, οι συνιστώσες, τα κινήματα και τα διανύσματα να παίρνουν την άγουσα για τα αποδυτήρια, και να ξεμείνει η κλασική Πασοκαρία που κωλοκάθεται στην καρέκλα με οξυγονοκόλληση. Εκλογές σε κανένα εξάμηνο (κακό), όπου και ο Τσίπρας θα έχει γίνει κουρέλι πλέον στη συνείδηση του κόσμου και θα πάρει τα παπάρια μου (that's the way I fuckin' like it).

-Κι άμα βγει σε κανένα εξάμηνο ο Λαφαζάνης τι θα κάνεις, νεοφιλελεδάκι;
Άμα βγει, θα πάω να ποντάρω ό,τι έχω και δεν έχω για κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από τον ΠΑΟΚ.
Βασισμένος πού ακριβώς να βγει; Στο star power που εκπέμπουν η Ζωάρα κι η Ραχηλάρα, ή στο ότι θα πάνε τη χώρα στη δραχμή, που εδώ capital controls επιβλήθηκαν για δύο μήνες και κόντεψε να λαλήσει το σύμπαν; Ή που θα παγιωθεί κι αυτός στο μπετό 5% σαν τον μπαμπά-ΚΚΕ (που δεν πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για 10% κομμουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα του 2015, ή πουθενά στον πλανήτη for that matter), ή που θα εξαφανιστεί από 'κει που ήρθε.
Γιατί αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από την εφτάμηνη πορεία της πρώτης-φοράς-αριστερής κυβέρνησης, είναι ότι όλοι πολύ εύκολα σκίζουν τα μνημόνια όσο είναι αντιπολίτευση. Μέχρι κι ο Σαμαράς, όσο το μνημόνιο ήταν υπό την κηδεμονία μόνο του Γιωργάκη, μίλαγε για Ζάππεια και παπαριές.
Αλλά ένα περίεργο πράγμα: μόλις ανέβουν όλοι οι αντιμνημονιακοί στην κυβέρνηση, ξαφνικά πέφτει μπροστά τους το τσεκούρι της πραγματικότητας: πρέπει να πληρωθούν υπάλληλοι, ταμεία, υποχρεώσεις, να υπάρχει ρευστότητα στην αγορά. Το αντιμνημόνιο αυτά δεν τα πληρώνει. Και δώσ'του η κωλοτούμπα, και δώσ'του η υπογραφή, τα ίδια Αλεξάκη μου, τα ίδια Αλεξή μου.
Σε αυτές τις εκλογές θυμόμαστε το σλόγκαν του Σύριζα από τον Ιανουάριο:
Ψηφίζουμε και φεύγουν.
Αυτά, και να προσέχετε μην πάρετε τον Λαφαζάνη με το ταξί σας κούρσα για Νομισματοκοπείο.

Κάποια σκοτεινά βράδια του χειμώνα, καθώς ατενίζω απ'το παράθυρό μου το απέραντο γκρίζο της μεγαλούπολης, την παγερή αδιαφορία στα πρόσωπα των περαστικών, τους ανθρώπους στοιβαγμένους και φυλακισμένους σε τσιμεντένια κουτιά χωρίς να γνωρίζουν ποιος βρίσκεται στο διπλανό κελί της φυλακής τους, νιώθω ότι δεν υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα.
Μετά ανοίγω το Facebook και σιγουρεύομαι.
Case in point:

Δηλαδή είναι μια εκστρατεία για να εξαλείψουμε από το Facebook τις εικόνες που παίρνουμε πριν εμφανίσουμε το φιλμ, που τα σκούρα χρώματα είναι φωτεινά και τανάπαλιν;
Χμ...όχι, γιατί πλέον δε χρησιμοποιεί κανείς φιλμ.
Α, μάλιστα. Δηλαδή είναι μια εκστρατεία για να εξαλείψουμε από το Facebook τα μούτρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου!

Μα...προφανώς και όχι. Είναι μια καμπάνια για να εξαλειφθούν οι εικόνες που απεικονίζουν βία, θάνατο, μίσος κι αρνητικά συναισθήματα. Οπότε Ζωή Κωνσταντοπούλου! Τα ίδια λέμε.
Πέρα από την ανείπωτη λατρεία που τρέφω για τη Ζωή (νταρντανογυναίκα μου...θέλω να με βάλεις χάμω και να σου γυαλίσω την αρβύλα με τη γλώσσα...), ο ποιητής προφανώς μιλάει για το πρόσφατο φαινόμενο όπου διάφοροι ευαίσθητοι, για να δείξουν πόσο ευαίσθητοι είναι, κοινοποιούσαν και ξαναματακοινοποιούσαν τη φωτογραφία που απεικόνιζε το νεκρό κορμί του μικρού Αϊλάν από τη Συρία, ξεβρασμένο στην αμμουδιά της Αλικαρνασσού.
Όπως όλοι μας, έτσι κι εγώ γουστάρω αφάνταστα να ανοίγω τον υπολογιστή μου πίνοντας τον πρωινό γκαϊφέ μου στις 12 η ώρα το μεσημέρι (χέστε με, δεν αρχίσαμε μαθήματα ακόμα) και να βλέπω στην οθόνη μου τα θύματα της τραγωδίας που λέγεται πόλεμος στη Συρία, για τον οποίο προφανώς φταίνε οι κακοί Αμερικάνοι γιατί για τα πάντα φταίνε οι κακοί Αμερικάνοι.

Κι επειδή όλοι κατά βάθος είμαστε ευαίσθητοι, εκτός από ορισμένα κατακάθια που είναι ανώμαλοι, σπαράζει η καρδούλα μας όταν βλέπουμε τέτοιες φριχτές εικόνες.
Ποια είναι η λύση; Να γεμίσουμε το Facebook με ήρωες από κόμικς! Βεβαίως! Από εκεί που συνομιλούσα με τον Γιώργο, τον Κώστα, τον Μήτσο και την Ελένη, τώρα συνομιλάω με τον Κάρτμαν, τον Ντόναλντ Ντακ, τη Μαρτζ Σίμπσον και το Σπουργίτι του Αρκά.
Τη Μαρτζ Σίμπσον την καπάρωσε ο Μήτσος. Η αλήθεια είναι ότι πάντα κάτι υποψιαζόμασταν γι'αυτό το παιδί.
Αφού λοιπόν γεμίσουμε το Facebook με ήρωες από κόμικς, θα παρατήσουμε όλες τις δουλειές μας και θα πάμε τα αγοράκια να παίξουμε μπάλα στην αυλή του σχολείου με πατημένο κουτάκι κοκακόλας και στα τρία κόρνερ πέναλτι, και τα κοριτσάκια να παίξουνε με τις κούκλες τους, να πιουν τσάι και να πλάσουν κουλουράκια με τα δυο χεράκια.
Κι επειδή είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι που αντιτιθέμεθα στα ξεπερασμένα σεξιστικά πρότυπα, στη συνέχεια θα αλλάξουμε ρόλους, θα στείλουμε τα κοριτσάκια να βαράνε μύτους και καραβολίδες και τα αγοράκια να ντύσουν τη Μπάρμπι πριγκιποπούλα στο Μαγικό Κάστρο που πιάνει το μισό από το 60 τετραγωνικών κοτέτσι που ο άλλος αποκαλεί τριάρι, για να αποφασίσουν τα παιδάκια μόνα τους τι τους ταιριάζει περισσότερο.
Κι αυτοί τώρα είναι σοβαροί άνθρωποι που σε δύο μέρες από τώρα θα πάνε να ψηφίσουν και να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας.
Όπως λέει κι ένας φίλος μου Πριστάς ανωμαλιάρης, γαμώ το φελέκι μου το πράσινο με τη διχαλωτή κορώνα.

Νόμιζα ότι η συλλογικότητα που λέγεται ίντερνετ είχε αφήσει επιτέλους πίσω της τις παιδικές ασθένειες, είχε ωριμάσει αρκετά και δεν την άγγιζαν πλέον τα κλασικά "κάντε like για να θεραπευτεί απ'το Aids ένα παιδάκι στην Αφρική, κάντε share για να θεραπευτούν απ'το Aids εκατό παιδάκια στην Αφρική, αγνοήστε αυτή την εικόνα για να κολλήσετε 35 είδη σύφιλης".
Επίσης μέχρι προχθές νόμιζα ότι ο Λάκης Λαζόπουλος είναι φανατικός υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας.
Μόλις πριν από λίγο καιρό είχαμε υποστεί το χτύπημα μιας άλλης μόδας που αφορούσε τις φωτογραφίες προφίλ, όπου όλοι οι χαζοχαρούμενοι έβαζαν στις φωτογραφίες τους το φίλτρο με το ουράνιο τόξο.
Το οποίο βεβαίως σήμαινε ότι γιορτάζουν που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι ο γάμος των ομοφυλοφίλων είναι νόμιμος σε όλες τις πολιτείες. Ναι, ναι, σε όλες, ακόμα και στο Τέξας, την Αλαμπάμα και το Μισσισσίπι που ακόμα λυντσάρουν μαύρους που παντρεύονται λευκές.
Είναι προφανώς μια ιστορικά προοδευτική απόφαση που ανοίγει τον δρόμο για τα ίσα δικαιώματα όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από τις ερωτικές τους προτιμήσεις... αλλά εσύ ρε φίλε για τι ακριβώς χαίρεσαι;
Για να διαβάζεις αυτό εδώ το μπλογκ, που είναι γραμμένο στην αρχαία γλώσσα των Ελ, την τρισχιλιετή και μόνη γλώσσα με λογική διάταξη που στήνουν και λειτουργικά υπολογιστών πάνω της μπλα μπλα μπλα, πάει να πει ότι λιγότερο πιθανό είναι να ζεις στη Santa Monica Boulevard και περισσότερο στην Acharnon Boulevard.
Και στην Acharnon Boulevard, που αν ένα ζευγάρι αντρώνε βγει βόλτα πιασμένοι χέρι-χέρι (χωρίς τον Καρατζαφέρη) θα τους κράξουν δέκα παπάδες, ογδόντα τριχωτοί γκαραζιέρηδες με νυχάκι στο μικρό δάχτυλο για εξόρυξη κεριού και θα φάνε ξύλο από πέντε Χρυσαυγίτες, το τι έγινε στην Αμερική δεν πρόκειται να κάνει καμία διαφορά.
-Ε, όχι και καμία! Η Αμερική είναι το κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων. Από εκεί ξεκινά κάθε τεχνολογική, οικονομική και κοινωνική πρόοδος!
Μπα! Κι εγώ νόμιζα ότι από εκεί ξεκινάνε μόνο οι πόλεμοι. Επιλεκτικός ο αντιαμερικανισμός στις μέρες μας.

Αλλά τουλάχιστον αυτό είχε ένα συγκεκριμένο μήνυμα, έδειχνε υποστήριξη σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, που έχει τραβήξει τα πάνδεινα από τα κολλημένα μυαλά του παρελθόντος και τέθοια. Η παπαριά με τα κινούμενα σχέδια τι θέλει να μας πει;
Ότι αν δεν τα βλέπουμε στην αρχική μας σελίδα θα σταματήσουν να υπάρχουν; Αυτό πια είναι στρουμφοκαμηλισμός. Ναι, σωστά το έγραψα, γιατί χρησιμοποιούμε τα Στρουμφάκια για να στρουθοκαμηλίσουμε.
Είναι η ίδια λογική με την οποία ένα παιδάκι που παίζει βίαια βιντεοπαιχνίδια, όταν γίνει 18 χρονών, θα πάρει ένα Καλάσνικοφ και θα ξεκληρίσει τους συμμαθητές του, γιατί, λέει, θα έχει αναισθητοποιηθεί απέναντι στη βία.
Πρώτον, άμα αφήνεις το δεκάχρονο παιδί σου να παίζει το San Andreas και το Call of Battlefield, τότε καλά να πάθεις. Δεύτερον, αυτή η λογική είναι εντελώς ηλίθια. Με τόσες εκπομπές μαγειρικής που προβάλλονται καθημερινά θα έπρεπε στην ηλικία των 15 να φτιάχνουμε όλοι μουσακάδες, και προσωπικά οι μαγειρικές μου γνώσεις εκτείνονται στο να φτιάχνω φραπέ, να κόβω ψωμί χωρίς να σφάζω τα δάχτυλά μου (τουλάχιστον εννιά στις δέκα) και να ζεσταίνω το φαΐ στα μικροκύματα.
Και τρίτον, η πραγματική βία είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βία των ταινιών και της τηλεόρασης. Αν ο Ράμπο έδειχνε σε close up πώς ήταν τα κορμιά των Βιετκόνγκ αφότου τα ξεπάστρευε ο Σταλόνε, θα έκοβε παγκοσμίως δεκαπέντε εισιτήρια, γιατί είναι ένα θέαμα εκ φύσεως αποκρουστικό που καμία υπερέκθεση δεν μπορεί να σε αναισθητοποιήσει. Εδώ οι ίδιοι οι βετεράνοι που γυρνάνε από τον πόλεμο έχουν χάσει την ψυχολογική τους ισορροπία, κι εσύ μας λες ότι συνηθίζουμε τη βία από την τηλεόραση; Puh-lease.
Κι αν είναι έτσι, τότε και τα κινούμενα σχέδια δεν έχουν άπειρη βία; Μόνο τις φορές που σκοτώνουν τον Κέννυ (those bastards!) να μετρήσεις, έχουμε ισοφαρίσει τα θύματα των Διδύμων Πύργων (που φυσικά και δεν έπεσαν από αεροπλάνα κι ήταν inside job γιατί ως γνωστόν η κηροζίνη δε λιώνει τις ατσάλινες δοκούς κι άλλωστε το είπε κι η Χρυσηίδα Δημουλίδου).
Άσε δε που είναι εντελώς αντιδημοκρατικός ο τρόπος που μεταδίδεται η καμπάνια. Τι θα πει ανάθεση; Δηλαδή άμα εγώ θέλω να βάλω τη Τζέσικα Ράμπιτ κι εσύ μου αναθέσεις να βάλω τον Κάπτεν Πλάνετ, εγώ θα καταπιεστώ; Αυτό δημιουργεί αρνητισμό! Θέλω τη Τζέσικα Ράμπιτ και θα βάλω τη Τζέσικα Ράμπιτ!
-Τι να συνάγουμε από τη μανία σου να βάλεις τη Τζέσικα Ράμπιτ;
Τον κακό σας, τον στραβό σας και τον ανάποδό σας να συνάγετε.

Το ότι τέτοια υπερδιαστημική καρτούν μουνάρα πήγε και παντρεύτηκε έναν όρθιο κούνελο είναι θέμα για εντελώς άλλη συζήτηση.
Εν ολίγοις, έχουμε απέναντί μας μια υπέρτατη ανοησία. Γιατί ακόμα και το "κάνε like για να θεραπευτεί ο καρκίνος", ακόμα και μέσα στην πλήρη ηλιθιότητά του, επικαλείται έναν ευγενή σκοπό.
Εδώ ποιος είναι ο σκοπός; Να μη βλέπουμε τον αρνητισμό στο Facebook? Μακριά απ'τον κώλο μας κι ας είναι και δυο μέτρα, λέω εγώ. Το οποίο στην τελική είναι κι αυτό μια στάση ζωής, έτσι; Δικαίωμα του καθενός είναι να είναι αναίσθητο γομάρι. Εγώ σας το λέω αυτό σαν αρχιαναίσθητο αρχιγομάρι.
Αλλά το θεωρώ υποκρισία. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ο κάθε μάλαξ που θα βάλει για φωτογραφία τον Μπάτμαν για πέντε μέρες για να μη βλέπει αρνητισμό στην αρχική του σελίδα, θα το κάνει αυτό νομίζοντας ότι έκανε την καλή πράξη της ημέρας. Ότι έβαλε το λιθαράκι του στην καλυτέρευση της μάταιης τούτης κενωνίας. Ότι έβγαλε την ανθρωπιστική του υποχρέωση.
Με το να μειώσει τις εικόνες που του χαλάνε τη ζαχαρένια.
Ε, λοιπόν, πάρ'τα αρχίδια μου κι εσύ κι ο Μπάτμαν. Ή θα κάνεις κάτι σωστά, ή δε θα το κάνεις καθόλου. Και πιο έντιμο, όχι απαραίτητα καλύτερο αλλά πιο έντιμο, είναι να μην το κάνεις καθόλου και να αποδέχεσαι ότι είσαι παρτάκιας, παρά να κάνεις μια συμβολική ανοησία και να περιφέρεσαι μετά σαν τη Μητέρα Τερέζα.
Αυτά, και να προσέχετε μη στείλετε σεξουαλικά βρωμόλογα σε γκόμενα με φωτογραφία Μίνι Μάους κι ανακαλύψετε one second too late ότι την ίδια φωτογραφία έχει βάλει κι η αδερφή σας.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, η μόνη επιλογή που κερδίζει πάντα είναι το γιαγμανικό χέβι μέταλ.

Κι αφού μουσικωνόμαστε, έφτασε η ώρα να δούμε, με την άκυρη και υποκειμενική ματιά του ΚΠΣΑ, τους νικηταί και τους χαμένοι των τρίτων εκλογών της πρώτη φορά αριστεράς. Κι ας αρχίσουμε με τους...
WINNERS!

ΣΥΡΙΖΑ
Αυτός ο άνθρωπος αυτός, ή που είναι τελικά η καλύτερη λύση για τη χώρα, ή που είναι το πραγματικό παιδί του Αντρέα και τον Γιωργάκη τον υιοθετήσανε από κανένα ίδρυμα. Τι κάπιταλ κοντρόλς έφερε, τι δημοψήφισμα έκανε και το έφερε τούμπα-ιράν-καμπότζη-βιετνάμ, τι Τρίτο Μνημόνιο υπέγραψε ανερυθρίαστα και ξεδιάντροπα, τι ότι δεν τον άφηναν να κυβερνήσει είπε, με 7% διαφορά βγήκε πάλι. Καμιά μέρα θα ξεκινήσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στις επόμενες εκλογές θα πάρει κι αυτοδυναμία. Κι αφού ο Αλέξης απήλλαξε το κόμμα από τα μαρξιστικά βαρίδια, το μόνο που μένει είναι να μετονομάσει το κόμμα σε ΣΥνασπισμένο ΡΙΖΟσπαστικό Κίνημα (ΣΥΡΙΖΟΚ) για να ταιριάζει. Και το ακόμα καλύτερο είναι ότι δε θα χρειαστεί καν να συνεργαστεί με φιλελέδες (ου σιξ σιξ σιξ). Βλέπετε, μπήκε πάλι στη Βουλή ο αγαπημένος του θείος. Αυτός που τον έμαθε να γράφει με το δεξί. Ο...
Καμμένος
Αυτός ο πούστης ο Καμμένος. Τι σκατά τον ψεκάζουνε; Όλο έχουμε την ελπίδα ότι ήταν η τελευταία του φορά κι ότι δε θα ξαναμπεί στη Βουλή και να τος πάλι που μπαίνει απ'τη χαραμάδα σαν την κατσαρίδα. Και πώς χωράει απ'τη χαραμάδα; Αυτό πια δεν είναι χαραμάδα, είναι ορθάνοιχτη διπλή μπαλκονόπορτα. Ο Λεβαδειακός της πολιτικής. Δε θα υποβιβαστεί ποτέ. Θα τον έχουμε πάντα εκεί, να ανοίγει πόδια στον Τσιπρολυμπιακό και τελευταία αγωνιστική που θα είναι αδιάφορος να τσιμπάει Χ μέσα στο Κουμουνδουρουσκάκη και να σώζει την παραμονή. Βέβαια τις είχε τις τηλεοπτικές του απώλειες: Τέρενς και Χαϊκάλη, θα λείψετε απ'την πάλη. Αλλά ο Πάνος είναι πάντα εκεί, έτοιμος να το κάνει Κούγκι και να στήσει στα τέσσερα όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το Τρίτο Μνημόνιο.
Αριστερή Πατριωτική Οργάνωση Χρήσιμων Ηλιθίων
Αν και τα παραπάνω αρχικά περιγράφουν καταπληκτικά το πράγμα αυτό που λέγεται κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ, φυσικά μιλάμε για την ΑΠΟΧΗ που για άλλη μια φορά σάρωσε στις εκλογές με ποσοστό 45%. Ο κόσμος έδειξε την εχτίμησή του στο πολιτικό σύστημα κατακλύζοντας τις ψαροταβέρνες, χασαποταβέρνες, μαναβοταβέρνες, υδραυλικοταβέρνες και ταβέρνες γενικώς, ρουφώντας ατελεύτητους φραπέδες στην Παλιά Παραλία και βλέποντας για εκατοστή φορά τον Μαυρογιαλούρο σε Bluray. Αν ήμασταν πραγματικά μάγκες και οπαδοί της αντιπροσώπευσης, θα έπρεπε να αντιπροσωπευτούν αυτοί που ψήφισαν αποχή με 45% κενές έδρες. Έτσι κι αλλιώς, και γεμάτες που είναι, κενοί άνθρωποι τις γεμίζουν.
Βασίλης fuckin'Λεβέντης
Κάποια ζώα δεν τον πιστεύανε. Κάποια ζώα δεν τον πιστεύανε! Τώρα τον πιστέψαν, ευτυχώς, και τα ζώα.

Τι κι αν τον κοροϊδέψανε. Τι κι αν τον κράξανε. Τι κι αν τον κεράσανε πίτσες. Ο Λεβέντης δεν παράτησε ποτέ τον αγώνα του. Περίμενε για 30 χρόνια. Ο καρκίνος αντί να βρει τα σόγια του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη βρήκε το σόι του Γεννηματά, αλλά αυτό δεν πτόησε το Λεβέντη, που, στις προηγούμενες εκλογές για πλάκα, και τώρα "πλάκα στην πλάκα καλά τα λέει ο Πρόεδρος", έδειξε ότι αποτελεί την ενσάρκωση του αρχαίου ρητού που λέει "με σάλιο και υπομονή ο κώλος γίνεται μουνί". Η αλητεία, οι Αρκουδέηδες, η μούργα και τα καθιζήματα διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Πρόεδρε, you're about to rock. And we salute you.
ΠΑΣΟΚ
Και ότι λέγαμε για κατσαρίδες, ε; Όσο θα υπάρχει σε ψηφοδέλτιο ο ήλιος ο πράσινος, ο ήλιος που ανατέλλει, ο σοσιαλιστικός, τόσο θα υπάρχουν και ψηφοφόροι που θα πάνε να το ψηφίσουν. Κάτι ο Γιωργάκης που δεν κατέβηκε γιατί λεφτά δεν υπάρχουν, κάτι η σύμπραξη με όσους είχαν απομείνει στη ΔΗΜΑΡ (να μην ήταν πεντ-έξι;), κάτι κι η Φώφη που συνετέλεσε στο να μη βλέπουμε τα μούτρα του Βενιζέλου (τα οποία μούτρα βέβαια θα ήθελα πολύ να τα δω να ξαναχάνουν από το Λεβέντη στο σπιτάκι του την Α'Θεσσαλονίκης), το ΠΑΣΟΚ το ορίτζιναλ, το σωστό το χάρντκορ, όχι απλά επιβίωσε αλλά ανέβηκε κιόλας. Σαν τους Ρόλινγκ Στόουνς που είναι πλέον 70 χρονών και τα μυαλά τους έχουν γίνει τυροκαυτερή απ'την πρέζα, αλλά ακόμα ανεβαίνουν στη σκηνή και γρατσανάνε τις κιθάρες για όσους πιστοί προσέλθουνε.

Και τώρα πάμε στους...

LOSERS!

Νέα Δημοκρατία
Εσείς φταίτε. Υπήρχε καλύτερη Ελλάδα και δεν τη θέλατε!

Εδώ που τα λέμε, με πρόεδρο τον Μεϊμαράκη, όχι στην Ευρώπη, ούτε μέχρι τα Κιούρκα δεν πας. Τον Μεϊμαράκη ρε; Τον Πάουερ Ρέιντζερ; Τον ξεμειναμένο απ'τη δεκαετία του '80, να πεταχτεί από καμιά γωνιά ο Γαρδέλης με την Έφη Πίκουλα να μαρσάρουν τη Χουσκβάρνα; Με το καλό να ψηφίσουμε και τον Γκόρτσο. Αφού η ΝΔ δεν κατάφερε να κερδίσει σε αυτές τις εκλογές, με κάπιταλ κοντρόλ κι αποτυχημένα δημοψηφίσματα, κι όχι απλά δεν κατάφερε να κερδίσει αλλά η βραδιά κύλησε σε φάση "όσο νυχτώνει η πούτσα μεγαλώνει"...η δεξιά μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ξανά. Μόνη παρηγοριά το ότι ξαναμπήκανε στη βουλή η Όλγα Κεφαλογιάννη κι η Έλενα Ράπτη για να βαράμε καμιά μαλακία με το δεξί. Έτσι κι αλλιώς για τίποτε άλλο δεν είναι αυτή η Βουλή.
Δημοσκοπήσεις
Ντέρμπι μας έλεγαν για δεύτερη συνεχόμενη φορά, να σου πάλι που μας βγήκε το ντέρμπι Ρεάλ Μαδρίτης-Αϊτός Πέρα Κλανούλας. Μέχρι κι ο Τσίμας είπε "καλώς τα παιδιά, 3-0". Ποιος, ο Τσίμας. Ο σοβαρός, ο συντηρητικός, ο δεξιός του Σκάι και της Καθημερινής. Το μόνο που μένει είναι να βγει και κανένας Πάσχος Μανδραβέλης και να κράζει "Πούτσα πάλι, πούτσα πάλι, οέ οέ"με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του. Μετά από τέτοια διπλή πετυχεσά, περιμένω στις επόμενες εκλογές (κοντά στα Χριστούγεννα δηλαδή) οι δημοσκοπήσεις να βγάλουν 45% ΜΛ-ΚΚΕ, 30% Κοινωνία Συνεχιστών του Καποδίστρια, 15% Χαρίζω Οικόπεδα-Χαρίζω Χρέη και 10% οι εξωγήινοι από τον Άλφα του Κενταύρου.
Ποτάμι

Πού πας βρε Σταύρο με τέτοιον καιρό. Φιλελές και ήθελες στη Συριζαϊκή Νέα Δημοκρατία του Πασοκιστάν να πάρεις και 10%; Πολύ Αμαζόνιος την είχες δει. Κάτσε τώρα να παριστάνεις τον Πηνειό, και στην επόμενη αναμέτρηση που θα κατέβεις θα γίνεις και Κηφισός, θα σε μπαζώσουνε και θα χτίσει από πάνω σου αυτοκινητόδρομο ο Μπόμπολας. Μου'θελες και δέκα τοις εκατό να πάρεις, κατεβάζοντας για βουλευτές τον Νίκο-Κίτσου ίσι τσιεκ μασίν-Ορφανό, τον Τατσόπουλο που'χε πάρει τη μισή Αθήνα (την άλλη μισή την άφησε για τον Σπαλιάρα), και τον Γιατρομανωλάκη με το καφάσι; Το πας πια γυρεύοντας να σε περάσει μέχρι κι ο Τζήμερος. Τουλάχιστον αυτός κατέβασε και μιαΣιδηρά Παρθένανα γουστάρουμε. ΠΑΣΟΚ, Ουίσκι κι Άρο Μέηντε δίσκοι.
Λαϊκή Ενότητα
Τσούξιμοοοοο!...Τσούξιμοοοοο!...2,86 και Βουλή με το κυάλι απ'την έξοδο του Μετρό. Να σε κόβει καθηγητής με 4,5. Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς αντιμνημονιακούς; Ήταν κι αυτοί μια κάποια λύσις. Και σε τι νόμισμα θα πλερώσει τώρα ο Λαφαζάνιστερ την κούρσα για το Νομισματοκοπείο; Και πού θα βγάλει τώρα την αρχηγομανία της η Ζώζα; Καλά, γι'αυτό δεν ανησυχώ, θα τα πληρώσει ο άντρας της. Στρατιωτικός νόμος με παντόφλα νούμερο 42 (νταρντανογυναίκα γαρ). Κι η Ραχήλ; Τι μας έμελλε, να χάσουμε τέτοια λαμπρή κοινοβουλευτική παρουσία, με το νταούλι και με το ζουρνά, καλημέρα ήλιε καλημέρα. Αμ ο άλλος ο Παλαβίτσας...δελτίο με δραχμή πόνταρε, αλλά έφαγε κουβά να κλαιν και τα δισέγγονά του. Α ρε Λαφαζάνη. Α ρε Κουκουέ του γλυκού νερού. Πώς τη βλέπω τη δουλειά, σε δυο βδομάδες να έχεις ξαναγυρίσει μετανιωμένος στον Τσίπρα και να'ναι και μέρα μεσημέρι. Είναι γλυκιά η πουτάνα η καρέκλα.
Όλοι εμείς
Εντάξει. When it's all said and done, έχουμε 45% αποχή, ήτοι μεγαλύτερη αδιαφορία κι απ'την τελευταία ταινία του Σιάμαλαν, κάναμε όλο αυτό το νταβαντούρι για να ξαναβγεί κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ λες και δε μάθαμε τίποτε, τα ναζιστόμουτρα του Μιχαλοχίτλερ-κατά παραδοχή τους δολοφόνοι-έχουν εδραιωθεί σαν τρίτο κόμμα, το ΚΚΕ παραμένει στο 5,5%, απευθείας κατεψυγμένο απ'το 1991, οι Αδώνηδες κι οι Βορίδηδες παραμονεύουν για να πάρουν τη ΝΔ και να τη βγάλουν πιο δεξιά κι απ'τον Μιχαλοχίτλερ, μας κυβερνάει το νέο του Φλαμπουράρη, του Μπαλτά και του Δραγασάκη, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει και υφίσταται, ένας πούστης δεν έχει τιμωρηθεί έστω για το γαμώτο του κόσμου, κι εμείς βαράμε παλαμάκια γιατί νομίζουμε ότι βλέπουμε επιθεώρηση. Διαβατήρια στο στόμα και στη Μόσχα, αδερφές μου, στη Μόσχα.

Αυτά, και να προσέχετε μην πετύχετε πουθενά τη Ζώζα και αρχίσει να σας εξηγεί γιατί η εκλογική της αποτυχία είναι αθέμιτη, επαχθής και επονείδιστη.

Αν εξαιρέσεις τη νέα κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ, στην οποία έγινε υπουργός Παιδείας ο Νίκος "πόσα μακαρόνια θα φάει πια ο κόσμος"Φίλης, υφυπουργός βιομηχανίας η Τζάκρη και, για το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτερης παραίτησης υπουργού, ο Δημήτρης Καμμένος που όταν δεν έκραζε τους Εβραίους ή τους πούστηδες έκραζε τους Εβραίους πούστηδες, ένα είναι το θέμα των ημερών.
Και αυτό φυσικά είναι η Volkswagen.
Εδώ και λίγες μέρες, για όποιον ζει κάτω από μια πέτρα, αποκαλύφθηκε ότι ορισμένα πετρελαιοκίνητα μοντέλα της VW και Audi στην Αμερική, ενώ είχαν περάσει κανονικά τους ελέγχους, στην πραγματικότητα βγάζανε χειρότερες φούμες κι από Κατσαριδάκι. Ξέρετε ποιο, το παλιό, με τη μηχανή πίσω, που πιάνει τα 0-100 σε τέσσερις ώρες με ευνοϊκό άνεμο και σε κατηφόρα 45 μοιρών.
Και πώς το έκαναν αυτό οι μηχανικάντζες της Volkswagen, θα με ρωτήσετε και μένα σαν υπέρτατο Master Exploder της μηχανολογικής επιστήμης που είμαι.

Βάζανε, που λέτε, στον εγκέφαλο του αυτοκινήτου ένα πρόγραμμα το οποίο "διάβαζε"πότε η μηχανή δουλεύει σε συνθήκες ελέγχου καυσαερίων και πότε σε κανονικό δρόμο, ώστε στη δοκιμή να καίει χαμηλά για να μη χτυπήσουν κόκκινα οι ρύποι και στο δρόμο να καίει κανονικά για να μη σούρνεται στον Αμερικάνικο αυτοκινητόδρομο σαν ένα κομμάτι φέτα που το σέρνεις με ένα σκοινί σε ένα πάτωμα από γυαλόχαρτο.
Σαν engineering feat θα έλεγε κανείς "κοίτα τι πήγαν και σκέφτηκαν οι πούστηδοι!". Σαν σεβασμό προς τους νόμους, όμως, οι πούστηδοι δεν κέρδισαν τον ανάλογο σεβασμό.
Κι επειδή ο Θείος Σαμ δεν αστειεύεται, τουλάχιστον όχι σε ό,τι έχει να κάνει με εταιρείες που ανταγωνίζονται τις δικές του, η VW κινδυνεύει να πληρώσει στην κυβέρνηση του Γιου Ες οφ φάκιν'Έι 37500 χιλιάδες ντάλαρς για κάθε τουτού που φοράει την αμαρτωλή μηχανή.
Αν αυτό δε σας φαίνεται πολύ, η σούμα βγαίνει 18 δισεκατομμύρια.
Και πόσο μεγάλο δηλαδή ήταν το μέγεθος της απάτης για να πάει η αμερικάνσκι κυβέρνηση να πάρει μέχρι και τα σώβρακα των επιστατών στα εργοστάσια του Βόλφσμπουργκ;
Σε κάποια από τα μοντέλα που τεσταρίστηκαν, τα οξείδια του αζώτου έβγαιναν μέχρι και 40 φορές πάνω από το ανώτατο όριο που έχει θεσπίσει η Αμέρικα.
Το οποίο σημαίνει ότι η VW είχε βγάλει την γερμανική ψωλή της με τις ξανθές τρίχες και την κουνούσε μες στα μούτρα των νόμων και του περιβάλλοντος.
Φυσικά, εδώ μπαίνει ο κλασικός μαλάκας Έλληνας που ακούει για σεισμό στην Ταϊβάν και τρέχει να φορτώσει κονσέρβες και μακαρόνια, κι άρχισαν να λένε αμάν τι πάθαμε.
Εδώ προκύπτουν δύο βασικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι το σκάνδαλο αφορούσε μοντέλα με δίλιτρους ντιζελοκινητήρες. Κι άμα εσύ στην Ελλάδα του 2015 κυκλοφορείς δίλιτρο όχημα και δε σου έχει αλλάξει τα πέταλα η εφορία, τότε πα να πει ότι είσαι τσιράκι της πλουτοκρατίας και ως εκ τούτου άντε και γαμήσου.
Το δεύτερο είναι ότι η απάτη έγινε στην Αμερική, στην οποία όμως Αμερική τα όρια για τους συγκεκριμένους ρύπους είναι πολύ αυστηρότερα από τα ευρωπαϊκά.
Ναι, στην Αμερική. Παρ'ό,τι η αυτοκινητιστική κουλτούρα της Αμερικής μας λέει ότι αυτοκίνητο με μήκος κάτω από 4,5 μέτρα θεωρείται Σμαρτάκι και κινητήρας κάτω από 1600 κυβικά μπαίνει μόνο σε πλυντήριο ρούχων, οι νόμοι τους είναι και ήταν παραδοσιακά οι σκληρότεροι.
Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί κι απ'το ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 ίσχυε πανεθνικό ανώτατο όριο 90 χιλιόμετρα (55 μίλια), κάτι που απαθανατίζει στο άσμα που ακολουθεί ο άνθρωπος που κατέστρεψε τους Van Halen.

Αλλά φυσικά αυτό δεν πτοεί τον Έλληνα. Ξαφνικά, όλοι ανακάλυψαν ότι τα VW ήταν σκάρτα αυτοκίνητα, ότι δεν ανταποκρίνονταν καθόλου στην τιμή τους κι ότι καλύτερα να οδηγούσες Μόσκοβιτς.
Τι ότι καίνε λάδια από καινούρια γράφτηκε. Τι ότι στις είκοσι χιλιάδες χιλιόμετρα κρεμούσε το μοτέρ και ήθελε αντικατάσταση. Τι ότι έσβηναν στις χαμηλές στροφές. Κάποιος έγραψε μέχρι κι ότι τα παράθυρα σπάνε από μόνα τους όταν πας να τα ανεβάσεις.
Δηλαδή αυτό το αυτοκίνητο πια πρέπει να έχει σκελετό από καλαμάκια για σουβλάκια, αμάξωμα από χαρτόκουτα Νουνού και μηχανή από φραπεδιέρα.
Εμένα αυτή η φάση μου θυμίζει τον φίλο μου τον Κωστάκη που τα'χε για δυο χρόνια με τη Μαριγώ. Και πώς μας τα'χε πρήξει με τη Μαριγώ... Η Μαριγώ αυτό, η Μαριγώ το άλλο, η Μαριγώ είναι υπέροχη, η Μαριγώ είναι καταπληκτική, η Μαριγώ είναι η μία και μοναδική, η Μαριγώ κλάνει και μυρίζει λεβάντα.
Ώσπου μια αποφράδα μέρα...μαθαίνει ο Κωστάκης ότι η Μαριγώ έβγαζε τα μάτια της με τον Βαγγέλη.
Τι ήταν να το μάθει; Την επόμενη μέρα έρχεται και μας λέει ο Κωστάκης "ποια Μαριγώ τώρα κι εσύ...σιγά τη γκόμενα. Το είχες προσέξει ποτέ ότι ήταν αλλήθωρη; Και κάπνιζε όλη την ώρα, σαν νταλικέρης πια, αηδία καταντούσε. Άσε που μυρίζανε τα πόδια της. Και να μην πω τίποτα για τη νοικοκυροσύνη της, ούτε καφέ δεν ήξερε να μου φτιάξει η άχρηστη".
Δεν ξέρω πού κολλούσε όλη αυτή η ιστορία. Απ'τη μία μεριά έχουμε τούρμπο κι απ'την άλλη εραστές.

Όπως επίσης δεν ξέρω γιατί, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που λατρεύει τόσο πολύ το Γερμανικό έθνος, θα κηρυσσόταν επίθεση με τέτοιο μένος ενάντια σε μια απ'τις ισχυρότερες (μέχρι προχθές τέλος πάντωνε, γιατί από την Παρασκευή μέχρι σήμερα η μετοχή της VW κατρακυλάει σαν ένα κεφάλι τυρί σε πλαγιά) βιομηχανίες της Γερμανίας.
Φυσικά, το αποκορύφωμα ήτανε αυτό το δημοσίευμα που αναδημοσιεύτηκε χθες σε κάτι χιλιάδες ελληναράδικα sites, ανάμεσα στις συνταγές για μέλανα ζωμό και στα ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν ότι ο Τσίπρας είναι Εβραίος, Αμερικάνος, Μασόνος και ομοφυλόφιλος.
Άννα Στεφανοπούλου: Η Ελληνίδα που "εκδικήθηκε"την Γερμανία του Β.Σόιμπλε κι "έριξε" 18 δισ. δολ. πρόστιμα στην VW (κατ'αρχήν...)
Χμ. Δεν ήξερα ότι είναι τόσο δύσκολο να εκδικηθείς τον Σόιμπλε, ώστε να πρέπει να οδηγήσεις ολόκληρη αυτοκινητοβιομηχανία σε κατάρρευση. Πίστευα ότι απλά θα πήγαινες την ώρα που κοιμότανε και θα του ξεβίδωνες τις ρόδες.
Σε κάθε περίπτωση, το κυρίως άρθρο μας λέει ότι η Άννα Στεφανοπούλου, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Michigan στον τομέα του Σεξ, της Βίας και της Μηχανολογίας, είναι αυτή που ξεσκέπασε το σκάνδαλο Volkswagen, παίρνοντας εκδίκηση για τα δεινά που υποφέρουν οι συμπατριώτες της από τον Σόιμπλε!
Παραθέτοντας μάλιστα δηλώσεις της που λένε ότι "για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει να έχεις ολόκληρο χημικό εργοστάσιο στην εξάτμιση"και "ήταν πασιφανές σε μένα τουλάχιστον ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν αντίθετα στους νόμους της φυσικής με την υπάρχουσα τεχνολογία οι συγκεκριμένοι κινητήρες να έδιναν τόση ισχύ με τόσο χαμηλή εκπομπή ρύπων".
Όλο το υπόλοιπο άρθρο είναι διανθισμένο με πικάντικα σχόλια του τύπου "ορίστε ποιοι έρχονται να μας κουνήσουν το δάχτυλο για να γίνουμε άνθρωποι"και "ποιος είσαι εσύ που'ρθες εδώ σε μας να κάνεις πλάκα, άντε σπάσε ρε μαλάκα".

Φυσικά, η βασική αρχή, κάθε φορά που διαβάζουμε τέτοια, είναι να αμφισβητούμε μέχρι και το ότι υπάρχει Άννα Στεφανοπούλου που διδάσκει Μηχανολογία στο πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Εν προκειμένω αυτό είναι αλήθεια. Επίσης είναι η μόνη αλήθεια που υπάρχει σε ολόκληρο το άρθρο.
Η κυρία Στεφανοπούλου διέψευσε την εμπλοκή της στην υπόθεση Volkswagen. Η μόνη της συσχέτιση με το θέμα είναι μια συνέντευξη που παραχώρησε, στην οποία τονίζει ότι η επίτευξη χαμηλών ρύπων από όλα τα ντιζελοκίνητα αυτοκίνητα (κι όχι ειδικά τα VW) απαιτεί ένα χημικό εργοστάσιο στην εξάτμιση.
Και δηλαδή...οι Ελληναράδες είχαν άδικο; Δεν εκδικήθηκε η Άννα Στεφανοπούλου τον Σόιμπλε; Για κάτσε, κάτι ακούω.
Fipps Mjolnir-8 ώρες πριν
ΝΑΙ ΑΦΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ Ή ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΙΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ,ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΩΝΕΨΟΥΝ ΤΟ ΓΕΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΞΕΥΤΗΛΙΣΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΑΥΤΗ ΑΜΕΣΩΣ ΕΤΡΕΞΕ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΙΧΕ ΗΔΗ ΠΕΙ ΣΕ ΕΓΚΥΡΑ SITES...ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ...ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΙΟΛΒΑ;;;; ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΣΑΝ ΑΓΝΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΔΕΝ ΜΑΣΗΣΕ!!!! ΑΥΤΗ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΥΝΑΜΟ ΦΥΛΛΟ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΝΤΕΞΕ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΕΚΥΨΕ...ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ....ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΟ ΒΡΗΚΑΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΑ ΕΒΡΑΙΟΣΚΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΕΣΑΝ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΣΑΝ ΤΣΚΑΛΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ...
Of course. Of. Fuckin'. Course.
Αυτά, και να προσέχετε μην εκεί που οδηγείτε το Golf σας πάτε να αλλάξετε ταχύτητα και πάρει φωτιά το ψυγείο.

Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.

Μετά από τόσες και τόσες φορές, you know the drill. Ευχόμαστε συλλογικό ψόφο στις παρακάτω κατηγορίες ανθρώπωνε.

Στους "φιλόζωους"που μαρκαρίστηκαν με πυρωμένο σίδερο στο Σύνταγμα
Ίσως θα έχετε ακούσει για κάτι φανατικούς Καθολικούς στις Φιλιππίνες που το Πάσχα αυτομαστιγώνονται σε αναπαράσταση των Παθών του Ιησού. Αυτούς η παγκόσμια κοινότητα των προοδευτικών τους έχει αποκηρύξει ως τρελούς. Αυτά τα τυπάκια όμως που πήγανε πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα και έκαιγαν τα κορμιά τουςμε το καυτό σίδερο σε αναπαράσταση των Παθών της Αγελάδας, αυτά είναι εντελώς στα καλά τους. Κλασικοί holier-than-thou κήρυκες κοινωνικής ευαισθησίας που επιδίδονται σε εκδηλώσεις ακραίου μαζοχισμού για να δείξουν ότι φερόμαστε σκληρά στις αγελάδες. Χαίρω πολύ, Χλιμπιμίντζουρας. Δε νομίζω ότι είχε κανείς την εντύπωση ότι το ζωντανό που τρώει πέθανε από υπερβολικές αγκαλιές. Κι εν κατακλείδι, το φαΐ μου χέζει το φαΐ σας. Get used to it.
Στους καθηγητές που προσπαθούν να το παίξουν αστείοι
Καταλαβαίνω ότι κάπου βαθιά μέσα σου νομίζεις ότι αυτό σε βοηθάει να επικοινωνήσεις με τα κατά τριάντα χρόνια νεώτερά σου άτομα που σε παρακολουθούν βαριεστημένα να προσπαθείς να εξηγήσεις πώς λειτουργεί μια παλινδρομική μηχανή αυνανισμού. Αλλά η δουλειά σου είναι ακριβώς αυτή: οι παλινδρομικές μηχανές αυνανισμού. Δε σε πληρώνουμε για να διακόπτεις την ανάλυση για τη συχνότητα της αρμονικής πεοταλάντωσης, ώστε να μας πεις τι ατάκα σου είπε η γυναίκα σου προχθές που γαμιόσασταν ή το γκολ που κατάπιε αμάσητο ο Όλσεν στο τελευταίο ματς του ΠΑΟΚ. Ακόμα κι αν γελάσει κάποιος, θα είναι το νευρικό γέλιο που σημαίνει "τι μαλακία πέταξε το άτομο και νομίζει κι ότι θα γελάσουμε"ή θα είναι από φόβο μην τον εντοπίσεις με το βιονικό σου μάτι και για τις επόμενες δέκα εξεταστικές τον κόβεις με τέσσερα.
Στις τύπισσες που πάνε και πλέκουνε πουλόβερ για δέντρα

Με κίνδυνο να ακουστώ σαν να κλαίγομαι για τα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και φαγητό ενόσω θα χλαπακιάζω πατατάκια με γεύση μουσακά, θα πω την εύλογη απάντηση που έδωσαν κι άλλοι στο άκουσμα αυτού του τρεντ: Λίγο παραδίπλα υπάρχουν άστεγοι που τουρτουρίζουν στο κρύο κι εσείς πάτε και πλέκετε πουλόβερ για τα δέντρα; Βέβαια αυτή η απάντηση δεν είναι και τόσο εύλογη γιατί μόλις τελείωσε ο Σεπτέμβρης, καλά καλά δεν ξύπνησε ο Μπίλι Τζο Άρμστρονγκ να φανταστείς, και δεν έχει πιάσει τόσο κρύο στην Ελλάδα που να τουρτουρίζουν οι άστεγοι. Η απάντηση που δίνουν οι τύπισσες για την ενασχόλησή τους είναι ότι προσπαθούν να κάνουν πιο όμορφη τη γκρίζα μεγαλούπολη που λέγεται Αθήνα, στην οποία περίφτωση η μόνη αντίδραση που ταιριάζει είναι γέλως μέχρις ενουρήσεως.
Στις feminazi
Ο όρος αυτός έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν απευθύνεται στις κοπέλες που έχουν το θράσος να βγαίνουν απ'την κουζίνα τους ή τολμάνε να φοράνε παντελόνια. Πρόκειται φυσικά για τις μισότρελες που χρησιμοποιούν τη λέξη "σεξισμός"τέσσερις φορές σε κάθε πρόταση, πιστεύουν στα ίσα ότι υπάρχει η "κουλτούρα του βιασμού", μπορούν να εντοπίσουν εφτά αντιφεμινιστικά μηνύματα στην ερώτηση "το 14 περνάει από Καμάρα;"και αν μια γυναίκα δε συμφωνεί με τις ταλιμπανιστικές απόψεις τους περί χειραφέτησης έχουν έτοιμη τη διάγνωση του "εσωτερικευμένου μισογυνισμού", γιατί, όπως και οι Κνίτες στο δικό τους τομέα, είναι οι μόνες που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια κι όλοι οι άλλοι είναι πλανεμένοι. Ειδικά όποτε διαβάζω αυτό το τελευταίο, το θεωρώ τίτλο τιμής να με αποκαλέσει μισογύνη μια από αυτές. Κι όπως λέει κι η φίλη μου η Αεριωθούμενη Ιωάννα, δε δίνω δεκάρα για το κακό μου όνομα.

Στους "οπαδούς της Ντόρτμουντ"που φώναζαν "Άρης-Άρης"μες στην Τούμπα
Τάχα μου δήθεν και καλά ότι οι οπαδοί της Ντόρτμουντ είναι αδερφοποιημένοι με τους οπαδούς του Άρεως Θεσσαλονίκης; Ναι, δεν το κόβω. Η σχέση τους είναι μάλλον η ίδια σχέση με το δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι που έχει πάνω στο μαξιλάρι της φωτογραφία του Τζάστιν Μπίμπερ και τον αποκαλεί "ο Τζάστιν μου"παρόλο που δε θα τον πλησιάσει ποτέ πάνω από 100 μέτρα κι αν το κάνει θα φάει περιοριστικά μέτρα από δω μέχρι τη Σελήνη. Δηλαδή υπήρξαν 5-10-50 οπαδοί του Άρη που πλήρωσαν 25 απ'τα ωραία τους ευρουλάκια μόνο και μόνο για να μπούνε στη θύρα των οπαδών της Ντόρτμουντ, να φωνάξουν Άρης και να προκαλέσουν τα ούγκανα της θύρας 4 για να τιμωρηθεί η έδρα του ΠΑΟΚ. Μά'στα. Λίγο πιο κομπλεξικός και γίνεσαι ο "Καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη μ'έχεις κάνει τάρανδο".
Σε αυτούς που διπλοπαρκάρουν στη Μητροπόλεως
Κάποιες φορές βγαίνουν στον τύπο διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια του Μπουτάρεως να μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε Κοπεγχάγη πεζοδρομώντας κεντρικές αρτηρίες. Το σκέφτομαι για δύο δευτερόλεπτα, και μετά θυμάμαι ότι η Μητροπόλεως έχει μετατραπεί σε όλο το μήκος και το πλάτος της σε αυτοσχέδιο πάρκινγκ και ανταπαντώ στον κρασοπατέρα-δήμαρχο "σοφή η μαλακία σου". Η κορυφαία στιγμή της σύντομης ως τώρα οδηγικής εμπειρίας μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν όταν είδα διπλοπαρκαρισμένο Πορσικό, και μάλιστα χωρίς την πατέντα του "ανάβω αλάρμ γιατί κατέβηκα μόνο για να πάρω τσιγάρα κι άμα έχεις αναμμένα αλάρμ δεν εμποδίζεις γιατί τα αυτοκίνητα περνάνε από πάνω σου". Κατηραμένη κρίση. Να οδηγείς Πορσικό και να μην έχεις πέντε ευρώ να το βάλεις σε γκαράζ. Κατακαημένε Μάνθο Φουστάνο.
Στα μαγαζιά που μετά τις δύο το γυρίζουν σε σκυλάδικα
Μεγάλη μάστιγα αυτό το πράγμα στη νύχτα της Θεσσαλονίκης. Πας σε ένα μαγαζί, κάθεσαι, παραγγέλνεις το πιοτό σου για να κοιμίσεις τον φλώρο που έχεις μέσα σου μπας και την πέσεις σε καμιά γκόμενα. Παίζει ποπάκια. Μπορεί να παίζει και χιπχοπάκια, καμία αντίρρηση. Κάποιες φορές μπορεί να ακουστούν απ'τα μεγάφωνα και πιο ψαγμένοι ήχοι, χιπστεράδικα που λένε. Δεκτόν. Κάποιες σπάνιες φορές μπορεί να ακούσεις ακόμα και ροκ. Γουστάρουμε. Και μετά το ρολόι βαράει δύο η ώρα, η άμαξα γίνεται κολοκύθα κι αρχίζει να βαράει Παντελίδης μέχρι που να μη μείνει τραπέζι χωρίς λικνιζόμενο κώλο απάνω. Γαμώ την υποβαλκάνια υποκουλτούρα σας. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε τέτοιο μαγαζί, θα σκοτώσω τον DJ με την τεχνική καρδιακής έκρηξης των πέντε σημείων και θα βάλω να παίζει Judas fuckin' Priest.
Στα ζευγάρια που φιλιούνται στο αστικό
Τα public displays of affection, που λέμε και στο χωριό μου στο Upper East Side του Manhattan, είναι πάντοτε εκνευριστικό θέαμα, ιδίως για όσους είναι μονίμως μπακούρια κι η μόνη που τους κάνει τη χάρη είναι η χήρα με τα πέντε ορφανά και μόλις θυμήθηκα ότι άφησα τη βρύση του αυτοκινήτου ανοιχτή. Αλλά οκ, πες ότι είναι σε ένα μαγαζί, σε μια καφετέρια, κάθονται μαζί, απολαμβάνουν την παρέα ο ένας του άλλου, βρίσκονται σε ευχάριστο περιβάλλον, το δεχόμαστε. Στο αστικό τι σκατά σας διεγείρει; Η γριά που μιζεριάζει στο σύμπαν για να της δώσουν θέση; Ο τύπος που βρωμάει σαν σάπιο καμαμπέρ; Ο άλλος που δεν είναι ζητιάνος αλλά έχει κοριτσάκι με εγχείριση και τον δείξανε και στην Τατιάνα; Ή η θέα του απέραντου τσιμέντου απ'τα παράθυρα; Τόσο πολύ βιάζεστε κι εσείς, σαν τον γαμιόλη που μπαίνει στο ασανσέρ με αναμμένο τσιγάρο; Α, και μια και φτάσαμε εκεί...
Στον γαμιόλη που μπαίνει στο ασανσέρ με αναμμένο τσιγάρο
Τόση πολλή βιασύνη κι εσύ, που προκειμένου να μη χάσεις 0.05 μιλιγκράμ νικοτίνης δεν έχεις κανέναν απολύτως ενδοιασμό να ντουμανιάσεις έναν χώρο σε μέγεθος "φέρετρο Πάγκαλου". Είσαι από εκείνους τους ελεεινούς εαυτούληδες τύπους που αν σε αφήνανε θα κάπνιζες μέχρι και σε χειρουργείο παιδιατρικής κλινικής. Λίγο σεβασμό στους γύρω σου, πούστη άντρα.
Στις γκόμενες που κυκλοφορούν με εκατό σκουλαρίκια
Κάθε εποχή είχε τις ηλίθιες μόδες της. Τη δεκαετία του '70 ήταν τα παντελόνια-καμπάνα και οι αφάνες, το '80 ήταν τα σακάκια με βάτες και τα λουστρίνια με άσπρη κάλτσα, το '90 ήταν τα καρό πουκάμισα και η πρέζα. Τώρα, όπως φαίνεται, η μόδα είναι να μην μπορείς να περάσεις από ανιχνευτή μετάλλων. Ξαφνικά μέχρι κι η κουτσή Μαρία κυκλοφορεί με εφτά σκουλαρίκια στο πτερύγιο του δεξιού αυτιού, οχτώ στο αριστερό, κρίκο στο δεξί ρουθούνι, στρασάκι στο αριστερό, χαλκά κρεμασμένο απ'το septum, μπίλια στη γλώσσα, μπαρμπαδέλι στο κάτω χείλος, βίδες στις ρώγες και φερμουάρ στα μουνόχειλα. Το χειρότερο απ'όλα αυτά είναι βέβαια το septum (περιμένατε να πω το φερμουάρ στα μουνόχειλα, ε;) που κρέμεται απ'τη μύτη σαν ασημένια μύξα. Και να μη μιλήσω καν για τα τατουάζ...
Στις γκόμενες που κυκλοφορούν με εκατό τατουάζ
Fuck me sideways. Οκ, δεν αντιλέγω, καλό είναι που μπορεί πλέον ο καθένας να κάνει τατουάζ χωρίς να είναι ναυτικός ή φυλακόβιος, αλλά είπανε του τρελού να χέσει κι αυτός ξεκωλιάστηκε. Εγώ είμαι της άποψης ότι αν είναι να κάνεις τατουάζ, θα πρέπει να είναι ένα σχέδιο που έχει μια άλφα σημασία για σένα, γιατί είναι κάτι που είναι μόνιμο και θα σε ακολουθεί. Και μετά βλέπεις κάθε τύπισσα να βαράει τατουάζ όπως οι χαζομαμάδες κρεμάνε τις άθλιες ζωγραφιές των παιδιών τους στον τοίχο του γραφείου. Ονειροπαγίδα στην πλάτη, πεταλούδα πάνω απ'τον κώλο, tribal στο δεξί μπράτσο, το κινέζικο σύμβολο της μαλακίας στον αριστερό καρπό, λατινικά ρητά στη βυζοχαράδρα, κισσός στο δεξί πόδι και το εξώφυλλο του Peace Sells (But Who's Buying) στα κωλομέρια.
Και, οκ, δεν λέω, κι οι τατουατζήδες άνθρωποι είναι, κλέφτες θα γίνουν; Αλλά εσύ, κοπελιά, δεν είσαι ούτε η Κρίστι Μακ ούτε η Μπόνι Ρότεν (NSFW αμφότεραι). Είσαι η Τασούλα, μένεις στην Ξηροκρήνη και σε μερικά χρόνια θα παντρευτείς έναν φαναρτζή με πένθος στο νυχάκι και τατουάζ τον Δικέφαλο Αετό στην πλάτη.
Στους "πού είναι η πολιτεία"
Οι γνωστοί γαμημένοι Ελληναράδες που μέχρι να ξύσουν το ένα αρχίδι τους έχει πιάσει φαγούρα στο άλλο, κι επειδή βαριούνται να κατέβουν δύο ορόφους, να ανοίξουν με το πεντάλ τον κάδο και να πετάξουν μέσα τις δύο μαύρες σακούλες με το διαμελισμένο πτώμα της πρώην τους, τις πετάνε χάμω απ'το μπαλκόνι. Κι όταν αρχίσουν να μαζεύονται οι αρουραίοι, η πανούκλα και οι εφτά πληγές του Φαραώ θα είναι οι πρώτοι που θα αρχίσουν τα "πού είναι η πολιτεία και τι κάνει ο δήμος και γιατί δε μαζεύουν τα σκουπίδια και να έρθει εδώ ο ίδιος ο δήμαρχος αυτοπροσώπως με το φτυάρι να καθαρίσει". Γαμώ το σπίτι σου, γαμώ τα σκουπίδια σου και γαμώ και το δήμαρχό σου, ανθρωπόμορφη σκουληκαντέρα. Αν εσύ δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις σε μια ανεπτυγμένη (ε...αυτό τέλος πάντων) κοινωνία του έτους 2015, και να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν, το μόνο που μπορεί να σου κάνει η πολιτεία είναι ανατροπή και πέναλτι στη γκόμενα απέναντι.
Στους παπάρες που κάνουν ζογκλερικά στα φανάρια
Έχουν πάντα την ίδια εμφάνιση. Μαλλί που έχει τζιβώσει σαν μπουχάρα μπορδοροδοκόκκινη των οχτώ δισεκατομμυρίων κόμπων, μούσι τζιχαντιστή (για τους άντρες, αλλά όχι απαραίτητα), μπλουζάκι από κάποια ska ή ρέγκε μπάντα που βγάζει το ίδιο τραγούδι με άλλο τίτλο εδώ και 15 χρόνια, βράκα διασταύρωση Κρητικού με MC Hammer και σταράκια σε χειρότερη φάση αποσύνθεσης κι απ'τη φάτσα του Μίκι Ρουρκ. Περιμένουν πότε θα ανάψει το κόκκινο για να βγουν στη διάβαση και να αρχίσουν να πετάνε μπάλες στον αέρα ή να στριφογυρίζουν αλυσίδες με φωτιές στην άκρη, νομίζοντας ότι διασκεδάζουν τον Έλληνα οδηγό που ως γνωστόν είναι ήρεμος και πράος και δεν ψάχνει αφορμές να διαπράξει κατά συρροήν ανθρωποκτονία. Κάποιες φορές φαντασιώνομαι ότι απορροφώνται τόσο πολύ από την "τέχνη"τους, δεν προλαβαίνουν να πηδήξουν στο πεζοδρόμιο και γίνονται μπουγάτσα με κιμά από κάποιο διερχόμενο φορτηγό. Και δεν το μετανιώνω καθόλου.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας βιάσει ένας τζιβάτος οπαδός της Ντόρτμουντ με πουλόβερ, οχτώ σκουλαρίκια και δέκα τατουάζ μέσα στο ασανσέρ κι αφού χύσει ανάψει τσιγάρο.

Ανάμεσα στις άλλες γεμάτες αδρεναλίνη δραστηριότητές μου όπως το μπάντζι τζάμπινγκ, η οδήγηση WRC, το κυνήγι λιονταριών, το σεξ με διάφορες μεθόδους και παρτενέρ και η διάβαση της Εγνατίας στις 3 το μεσημέρι χωρίς φανάρι, αρέσκομαι να χαλαρώνω παρακολουθώντας το τηλεπαιχνίδι "Άκου τι είπαν!".
Το παιχνίδι αυτό είναι η ελληνική εκδοχή του παγκοσμίως επιτυχημένου Family Feud και μια από τις καλύτερες αποδείξεις (τουλάχιστον η μόνη που αντέχω να παρακολουθήσω) της μαλακίας που μας δέρνει.
Και το επεισόδιο που προβλήθηκε σήμερα ήταν μεγαλύτερο φεστιβάλ βλακείας κι από ολομέλεια της Βουλής.

Κάποτε είχα κράξει τη Shirley Manson, αλλά όπωςέχω ξαναπεί έχω ένα θεματάκι με τις κοκκινομάλλες.
Ας πάμε λοιπόν στο επεισόδιο. Η ομάδα όπως βλέπουμε αριστερά λέγεται Ρεμπέτ-Ασκέρ και η ομάδα όπως βλέπουμε δεξιά λέγεται Τατουατζήδες, αν και τα ονόματα δεν είναι εντελώς αντιπροσωπευτικά γιατί θα έπρεπε να είναι οι Ηλίθιοι και οι Πανηλίθιοι.
Με πλάγια γράμματα θα κάνω περιγραφή των κανόνων του παιχνιδιού, για όσους από εσάς τυχόν έχετε άλλες ασχολίες απ'τη φανατική παρακολούθηση τηλεπαιχνιδιών (να μην είστε και δύο;).
Η πρώτη φάση αποτελείται από πέντε γύρους. Σε κάθε έναν από αυτούς τίθεται μια ερώτηση, στην οποία έχουν δοθεί απαντήσεις από 100 τυχαία άτομα. Οι παίκτες από #1 έως #5 διαγωνίζονται στον αντίστοιχο γύρο, ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο τέταρτος γύρος δίνει διπλούς και ο πέμπτος τριπλούς πόντους, για να υπάρχει δυνατότητα ανατροπών. Όποιος βρει την πρώτη απάντηση ή καλύτερη απάντηση απ'τον αντίπαλο παίρνει το δικαίωμα να κρατήσει την ερώτηση για την ομάδα του ή να τη δώσει στους αντιπάλους.
Πείτε μας κάτι σχετικό με το μήνα Σεπτέμβριο.
Η ερώτηση αυτή περνάει στους Τατουατζήδες, απ'όπου αρχίζει να διαγράφεται ζοφερό το μέλλον του επεισοδίου.
Χειμώνας.
Είδατε τι καταφέρατε με το να λέτε "καλό χειμώνα"απ'τον Αύγουστο, ζώα;
Τέλος των διακοπών.
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι γι'αυτή καθ'εαυτή την απάντηση, πέραν του ότι ήταν το τρίτο Χ της ομάδας.
Όταν μια ομάδα μαζεύει 3 Χ, η ερώτηση πάει στην αντίπαλη. Οι παίκτες #5-#2 δίνουν μια πρόταση κι ο παίκτης #1 (αρχηγός) δίνει την τελική απάντηση. Αν αυτή είναι σωστή, τότε κλέβουν τους πόντους που έχει συγκεντρώσει η άλλη ομάδα.
Και πετιέται όλο χαρά ο παίκτης #5 και λέει:
Τέλος των διακοπών!
Είχα την εντύπωση ότι ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να δίνεις απαντήσεις που δεν έχουν ήδη δοθεί, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο προφανές, γιατί σε άλλο επεισόδιο κάποιος ρώτησε, επί λέξει, "Πρέπει να δώσω διαφορετική απάντηση;".
Στη συνέχεια η παίκτρια #4, μάνα του παίκτη #5 όπως μαθαίνουμε αργότερα (το οποίο εξηγεί πολλά) λέει: Έναρξη της θρησκευτικής χρονιάς.
Όπως κάνουν έναρξη στα νυχτερινά μαγαζιά, ξέρω γω; Ή μήπως σημαίνει ότι κάνουν εκπτώσεις στα μαγαζιά που πουλάνε καντήλια; Δεν ξέρω, έχω κάτι χρόνια να πατήσω σε εκκλησία.
Απογοητεύτηκα πάντως που δεν υπήρχε στις απαντήσεις το ΠΑΣΟΚ. Ω Πασοκάρα, έχω τρέλα μες στο μυαλό.

Περνάμε στη δεύτερη ερώτηση: Πείτε μας σε τι διαφέρει ένα λούτρινο αρκουδάκι από μια κανονική αρκούδα.
Οι Τατουατζήδες ξαναπαίρνουν την ερώτηση και λένε, μεταξύ άλλων, στο στόμα, αλλά μαζεύουν πάλι τρία χηνάρια και η ερώτηση πάει πάλι στους απέναντι. Ο παίκτης #5 κοιτάζει την κάμερα με το βαθύ βλέμμα της αγελάδας, ενώ η μαμά του λέει περήφανα στο στόμα.
Αυτοί όχι απλά επαναλαμβάνουν τις απαντήσεις των άλλων, αλλά επαναλαμβάνουν και τις αποτυχημένες απαντήσεις των άλλων.
Στη συνέχεια περνάμε στην τρίτη ερώτηση: Πείτε μας γιατί μια γυναίκα θα παντρευόταν έναν άντρα που δεν αγαπάει.
Η προφανής απάντηση "για τα λεφτά"δόθηκε κατευθείαν από τους Ρεμπέτ-Ασκέρ. Εγώ προσωπικά απόρησα πώς δεν πετάχτηκε κανείς απ'το κοινό να φωνάξει "Σπυροπούλου!"με όλη τη δύναμη της ψυχής του.
Παρ'όλα αυτά οι Ρεμπέτ-Ασκέρ δεν κατάφεραν να χαλιναγωγήσουν την απύθμενη ηλιθιότητά τους, μάζεψαν 3 Χ και η μπάλα περνάει στους απέναντι. Οι τέσσερις Τατουατζήδες συγκλίνουν προς το "επάγγελμα", παρ'όλο που η "κοινωνική θέση"έχει ήδη δοθεί απ'τους απέναντι.
Ο αρχηγός των Τατουατζήδων αναλαμβάνει δράση.
Ε...δεν τους εμπιστεύομαι, αλλά θα πω κι εγώ "επάγγελμα". Έξυπνοι είναι. Θα το πάρουν πάνω τους.
Πού να τους εμπιστευόταν κιόλας. Αυτό είναι που λένε "I'll get by with a little help from my friends".

Οι Τατουατζήδες έχουν χάσει τους πρώτους τρεις γύρους. Στον τέταρτο η ερώτηση είναι: Πείτε μας μια συσκευή που δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν οι ηλικιωμένοι.
Ο παίκτης #4 των Τατουατζήδων καταφέρνει να βρει την απάντηση "υπολογιστής"και να πάρει το δικαίωμα είτε να παίξει η ομάδα του, είτε να δώσει την ερώτηση στους απέναντι.
Του λέει λοιπόν ο Φερεντίνος, για πες, κι αυτός απαντάει "όλα καλά". "Θα την πάρετε;""Ε...τι;""Θα πάρετε την ερώτηση ή θα τη δώσετε στους απέναντι;""Α...εγώ διαλέγω;".
Προφανώς όταν συνέβη το ίδιο ακριβώς πράγμα στους τρεις προηγούμενους γύρους αυτός κοιτούσε γκόμενες στο ακροατήριο.
Αφού η τέταρτη ερώτηση κύλησε χωρίς πολλά παρατράγουδα υπέρ των Τατουατζήδων, πάμε στην πέμπτη και φαρμακερή, αυτή που με έκανε να χάσω κάθε πίστη στην ανθρωπότητα.
Πείτε μας ένα τρόφιμο που χρειάζεται πολύ αλεύρι.
Ο παίκτης #5 των Τατουατζήδων βαράει κατευθείαν το κουμπί και μετά μένει κάγκελο λες και αντίκρισε τη Μέδουσα. "Ε...ξανακάνεις την ερώτηση".
Ο Φερεντίνος ξανακάνει την ερώτηση κι αυτός δεν προλαβαίνει να πει "ψωμί"πριν τελειώσει ο χρόνος. Το λέει εκπρόθεσμα, όμως, που δίνει χαρισμένη απάντηση στον απέναντι.
Όπως είδαμε, όμως, ο παίκτης #5 των Ρεμπέτ-Ασκέρ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του.
Κουλουράκια!
Θα μπορούσες, βέβαια, λεβέντη μου, να δώσεις την έτοιμη χαρισμένη απάντηση που σου άφησε ο αντίπαλός σου που δεν πρόλαβε και είναι απολύτως εύλογη, το "ψωμί". Τρώει το χι του και καλά να πάθει.
Αν και οι δύο παίκτες που παίζουν αρχικά πάρουν χι, η ερώτηση περνάει στον επόμενο παίκτη της ομάδας που πάτησε το κουμπί πρώτη.
Στον αρχηγό των Τατουατζήδων. Ο οποίος θα κάνει το αυτονόητο και θα πει...
Ψάρια.
ΨΩΜΙ! ΨΩΜΙ, ΓΑΜΩ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ, ΨΩΜΙ!
Εν τέλει ο απέναντι παίκτης μας λυτρώνει από το μαρτύριό μας και λέει το πολυπόθητο "ψωμί". Σε περίπτωση ωστόσο που δεν καταλάβατε ακριβώς τι παίχτηκε, σας κάνω μια σούμα: χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερις ενήλικες, που ψηφίζουν, για να πουν ότι ένα τρόφιμο που χρειάζεται πολύ αλεύρι είναι το ψωμί.
Λυπηρό κι όμως αληθινό.

Στη συνέχεια η παίκτρια #4, μια Μαίρη Παναγιωταρά, εργαζόμενη μητέρα και καλή νοικοκυρά, τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό, ένα ζώον δηλαδή κανονικό, μας λέει ότι χρειάζεται πολύ αλεύρι το παστίτσιο.
Εδώ δύο είναι τα ενδεχόμενα: ή κάθεται και ζυμώνει τα μακαρόνια μόνη της, γιατί έχουμε 1920, ή αντί για μπεσαμέλ στρώνει από πάνω ζύμη για λουκουμάδες.
Η ερώτηση περνάει στους απέναντι, οι οποίοι, σε μια σπάνια έκλαμψη ευφυΐας, προτείνουν και οι τέσσερις την εύλογη απάντηση "πίτες". Ο αρχηγός κοντοστέκεται και λέει "πίτες, αλλά αυτοί θα φταίνε".
Αρχηγός να σου πετύχει. Αυτός είναι χειρότερος στην ανάληψη ευθυνών κι απ'τον Τσίπρα. Θα μας πήγαινε σε δημοψήφισμα κάθε Κυριακή και για να προλάβει θα καπάρωνε και τις Τετάρτες.
Με την απάντηση "πίτες"οι Τατουατζήδες ανατρέπουν το σκορ και νικούν, αν και δεν ξέρω το πόσο μπορεί να πει κανείς νίκη το ότι η αποτυχία της μίας πλευράς ήταν λιγότερο οικτρή από την αποτυχία της άλλης.
Ήταν μία από αυτές τις περιστάσεις που εύχεσαι να γινόταν με κάποιον τρόπο να χάσουν κι οι δύο, σαν τον Παοκτζή που κάθεται και βλέπει Άρης-Ολυμπιακός.
Έτσι πάμε στον δεύτερο γύρο, όπου: δύο παίκτες της νικήτριας ομάδας απαντούν σε πέντε ερωτήσεις εντός 30 δευτερολέπτων, χωρίς να ξέρουν τις απαντήσεις του άλλου. Αν μαζέψουν 200 πόντους, κερδίζουν 5000 ευρώ. Αν όχι, παίρνουν τα παπάρια μου.
Ο αρχηγός επιλέγει να παίξει ο ίδιος και το #2, αφήνοντας τον εαυτό του για δεύτερο. Ο πρώτος δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά και μαζεύει μόνο 59 πόντους. Ο Φερεντίνος του λέει "δύσκολα τα πράματα, ε;""Ε, ναι, αφού τον είδες και τον άλλον, δεν είναι και για πολλά".
Και τι απαντάει ο θεούλης Φερεντίνος;
"Δεν είναι και για 140 πόντους, ε;".
Μαλάκα μου... τσούξιμο από δω μέχρι το Βλαδιβοστόκ.
Φιλική συμβουλή προς τον αρχηγό των Τατουατζήδων, που πιθανώς να με διαβάζει: όταν σε κράζει μέχρι κι ο χαζοχαρούμενος παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού που συμμετέχεις, έχεις και επίσημα αποτύχει στη ζωή σου. Παράτα τα όλα και πήγαινε μετανάστης στο Αφγανιστάν.

Και φυσικά ο αρχηγός φρόντισε να επιβεβαιώσει το κράξιμο του Φερεντίνου με τον πιο επικό τρόπο.
Ερώτηση: Πείτε μας γιατί τα μικρά αγόρια θέλουν να γίνουν αστυνομικοί.
Απάντηση (σας δίνω λίγο χρόνο να προετοιμαστείτε ψυχολογικά): Γιατί είναι κομπλεξικά.
...
I can't even.
Τι είπε ρε το άτομο σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση;
Τι ξεστόμισε και δεν πέσανε τα ντουβάρια του στούντιο να τον πλακώσουνε;
Όταν ρωτάς ένα παιδάκι τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, δε θα σου δώσει απάντηση με βάση τη λογική. Έχετε ακούσει παιδάκι πέντε χρονών που θέλει να γίνει χημικός ή λογιστής ή εφοριακός; Όχι. Όλα τα αγοράκια θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, αστροναύτες και πυροσβέστες, κι όλα τα κοριτσάκια τραγουδίστριες, σταρ του σινεμά και πριγκίπισσες.
Εντάξει, υπάρχουν κι αγοράκια που θέλουν να γίνουν πριγκίπισσες, δεν είναι αυτό το θέμα.
Όταν λοιπόν το πεντάχρονο αγοράκι σου λέει ότι θέλει να γίνει αστυνομικός, δεν έχει ιδέα από τις κοινωνικές συνδηλώσεις που έχει τη σήμερον ημέρα το επάγγελμα αυτό. Νομίζει ότι είναι ο καλός κυριούλης που βάζει τους κακούς στη φυλακή, γιατί έτσι του είπε η μαμά του. Του αρέσει η στολή που φοράνε.
Στην τελική είδε τον Αστυνόμο Σαΐνη και νομίζει ότι κι οι πραγματικοί μπάτσοι βγάζουν ρουκέτες από τα πόδια τους και γάντζους απ'το καπέλο τους. Πεντάχρονα είναι αυτά. Είναι ικανά να βλέπουν δέκα ώρες συνεχόμενα τη Ντόρα τη Χαζή Εξερευνήτρια και να μη στάξει ούτε στάλα αίματος απ'το μάτι τους.
Κι έρχεται ο άλλος και σου λέει, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, ότι τα παιδάκια θέλουν να γίνουν αστυνομικοί γιατί είναι κομπλεξικά.
Είναι δυνατόν ρε πούστη μου; Η ερώτηση δεν ήταν ούτε "τι γνώμη έχετε για τους μπάτσους"ούτε "περιγράψτε τον Κορκονέα". Τόσο πολύ έχει ποτίσει η κουλτούρα του Μπα.Γου.Δο τα μυαλά σας που δεν μπορείτε ούτε να δώσετε μια λογική απάντηση σε ένα τηλεπαιχνίδι;
Παραιτούμαι. Ξυρίζω το κεφάλι μου γουλί και παίρνω το πρώτο αεροπλάνο για Θιβέτ.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας παραπέσει το αλεύρι στο παστίτσιο και σας πάει γρουσουζιά για όλη την υπόλοιπη θρησκευτική χρονιά.

Κι ήθελα τόσο πολύ να μην ξανασχοληθώ στη ζωή μου με τη δεύτερη-φορά-αριστερά.
Τώρα που έφυγε η Ζωή, η Ραχήλ, ο Λαφαζάνης, ο Μπαρουφάκης και ο Χαϊκάλης, πίστευα ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να τους βλέπω και να ανεβάζω πεντέμιση μπαρ πίεση σαν κατσαρόλα Σίφλερ που φτιάχνει φαγητό και με χωρίς φαγητό.
Αλλά μ'αφήνουνε οι πούστηδοι ν'αγιάσω; Δε μ'αφήνουνε.
Τώρα που σταμάτησαν να παίζουν τα νταούλια, που βαρούσαν από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο...συγνώμη, το Γενάρη μέχρι τον Ιούλη (δεύτερη-φορά-αριστερά είπαμε), οι οργανοπαίχτες πήγαν στη Μαντάμ Μέρκελ και ζήτησαν να πληρωθούν για την τέχνη τους. Κι αυτή τους είπε, "Τι με ανακατεύετε εμένα; Εγώ για τα χαλιά ήρθα. Να πάτε στον Τσίπρα να σας πληρώσει",
Κι ήρθανε στον Τσίπρα. Κι ο Τσίπρας τους κοιτάει καλά καλά από πάνω μέχρι κάτω. Τον κοιτάνε κι αυτοί. Ο Τσίπρας κοιτάει την τσέπη του. Βλέπει ότι του λείπουν ενενήντα εννιά ευρώ για να τους δώσει κατοστάρικο. Και τι τους λέει;
-Μη φάτε, παλικάρια, έχει ισοδύναμα...
Σε προηγούμενη ανάρτησήμου είχα χοντροκράξει τον υπουργό παιδείας της πρώτης-φοράς-αριστερά, Αριστείδη Μπαλτά, για τις δηλώσεις του περί της αριστείας που δημιουργεί ελιτισμό και τα τοιαύτα.
Ο Τσίπρας αφουγκράστηκε ότι ο Μπαλτάς δεν κάνει γκελ στην κοινή γνώμη και τον ξαπέστειλε στο Υπουργείο Πολιτισμού να παίζει με τις Καρυάτιδες.
Στη θέση του έφερε τον Φίλη.
Ο Φίλης, όντας δημοσιογράφος (ας τον αποκαλέσουμε έτσι για οικονομία της συζήτησης) στην Αυγή, έχει τόση σχέση με την παιδεία όση κι η Περαία με την Κορέα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί ένα είναι το θέμα που μετράει αυτή τη στιγμή: τα λεφτά.

Κοιτώντας καλά-καλά από πάνω μέχρι κάτω το υπουργείο του ο Φίλης, διαπίστωσε ότι όχι απλά μπορούσε να βγάλει μερικά ψιλά από εκεί μέσα, αλλά και να επανορθώσει τις κοινωνικές αδικίες! που τόσο πολύ ταλανίζουν τον ελληνικό λαό.
Οι κοινωνικές αδικίες για τους αριστεροί είναι κάτι σαν το κατεστημένο της Αθήνας για τους Παοκτζήδες.
Κι έτσι βγαίνει την επόμενη μέρα ο Φίλης και μας λέει "23% ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία".
Τώρα, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε ιδιωτική παιδεία, είναι φυσικά τα Κολέγια και τα Αρσάκεια, με τα φλωρόπαιδα που φοράνε μπορντό παντελόνια και πλεκτά ριγμένα στους ώμους και τις φλωρογκόμενες που ρούχο κάτω από Hilfiger δεν το καταδέχονται ούτε για ξεσκονόπανο και κυκλοφορούν όλοι με τα Iphone στο χέρι και τις θωρακισμένες Μερσεντές που εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές και κάνουν αλλαξοκωλιές όλη τη μέρα λες και είναι στο Μπέβερλι Χιλς 90210.
Σωστά;
Κάτι τέτοιο θα σκεφτότανε κι ο Φίλης όταν έλεγε ότι το μέτρο αυτό αποκαθιστά την κοινωνική αδικία, γιατί, σου λέει, είναι πιασιάρικο να λες ότι θα χτυπήσεις τους πλούσιοι για να ωφεληθούν οι φτωχοί, Robin ~~Scherbatsky~~ Hood η φάση, μεγάλωσα μέσα στην αλητεία σαν τον Σταν και κάτι τέθοια.
Ώσπου κάποιος το κοίταξε και συνειδητοποίησε ότι στην ιδιωτική παιδεία συμπεριλαμβάνονται και τα φροντιστήρια.
Κι επειδή όλοι (ή για την ακρίβεια όλοι όσοι δεν πάνε στα Κολέγια και στα Αρσάκεια) περνάνε κάποια στιγμή απ'τη ζωή τους από φροντιστήριο, μα για να μάθουν Αγγλικά και να μη μιλάνε όπως ο Γαρδέλης στις Σουηδέζες το '80, μα για να περάσουν στις πανελλήνιες γιατί πρέπει να έχεις ένα χαρτί κι ας είναι Ζαμπονοκοπτική με Φωτόσπαθο, στο άκουσμα αυτής της είδησης η Φάγε έβαλε μπρος τις μηχανές και διπλασίασε την παραγωγή της Αγελαδίτσας.
Ο Φίλης, με το δεόντως οξύ ένστικτο αυτοσυντήρησης (διάβαζε: κωλοτούμπας) που τον διακατέχει, όπως κάθε πρώτη-και-δεύτερη-φορά-αριστερό, έσπευσε να διευκρινίσει ότι στα φροντιστήρια θα μπει χαμηλότερος συντελεστής από τα κολέγια, ξυπνώντας στον κόσμο τον εφιάλτη που ζήσαμε το καλοκαίρι με τα πιτόγυρα με ή χωρίς τζατζίκι.
Και μετά ήρθαν οι κακοί Γιαγμανοί, τον τράβηξαν απ'το αυτί και του είπαν "άκου να δεις, Φίλη, καμπανάκια και μαλακίες δεν έχει. Ή 23% ή 0% θα πάει. One way or another".

Φυσικά, σε αυτή την περίφτωση, η κασέτα θα ήταν έτοιμη: "εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε, οι κακοί Γιαγμανοί δεν το δέχτηκαν, κάντε την καρδιά σας πέτρα κι εμείς εδώ είμαστε για ψυχολογική συμπαράσταση".
Αλλά ο Φίλης συνέχισε το χαβά του. Κοινωνικό πρόσημο και δώσ'του. Σου λέει, αν δίνεις εφτά χιλιάδες το χρόνο για να μάθει το παιδί σου γράμματα, ε, του πούστη! δε θα βρεις άλλο ένα πεντακοσάρικο;"
Προσπερνώντας ότι το 23% του 7000 είναι 1600 ευρώ και όχι 500, το οποίο είναι πολύ προηγμένα μαθηματικά και τα υπολογίζανε εδώ και δύο μήνες με τους υπερυπολογιστές του CERN που πιάνουν δύο στάδια Καραϊτάβλη ο καθένας, ουσιαστικά ο Φίλης εδώ προσπαθεί να τους πιάσει στο φιλότιμο.
Σου λέει, μια θυσία παραπάνω δε μπορείς να κάνεις για το παιδί σου; ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! Θα κάνεις το σκατό σου παξιμάδι, και στην τελική θα βγάλεις και δυο ελιές από δίπλα και θα χορτάσεις. Το'πε κι ο Θηβαίος.
Και ποιος πάει να παίξει με το φιλότιμο; Ο Φίλης που στο δημοψήφισμα έλεγε "και πόσα μακαρόνια να φάει πια ο κόσμος;". Ο Φίλης που τώρα λέει ότι τα λεφτά από την αύξηση του ΦΠΑ στην παιδεία είναι "πενταροδεκάρες", και δεν βγήκε ένας πούστης να του πει "άμα είναι πενταροδεκάρες να τα βάλεις απ'την τσέπη σου, ιπποπόταμε της Κουμουνδούρου".
Κάπου εκεί τους τη βγήκε από δεξιά με κόκκινο η ΝΔ και τους λέει (ακολουθεί ύφος Μεϊμαράκη), "στάκα ρε μάγκες, εσείς μας λέτε ότι όλοι αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά είναι πλούσιοι, αλλά δεν πάει έτσι, και στα δημόσια σχολεία η κατάσταση είναι της μουρλής το πανηγύρι, και το μέτρο που θέλετε να βάλετε είναι ο αριστερός κομπλεξισμός σας που θέλετε πάντα να τιμωρείτε τους πλούσιους και την ιδιωτική πρωτοβουλία, γαμώ την αστική μου ευγένεια να πούμε".
Ο Φίλης αντιτείνει ότι "δεν είπαμε ότι είναι όλοι πλούσιοι, αλλά σίγουρα ότι είναι εύποροι".
Καταλάβατε; Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιάνης με ένα νι.
Και συνεχίζει αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος (pun intendeded) που λέγεται Φίλης, και λέει ότι "όσοι δεν αντέχουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, να πιέσουν για καλύτερο δημόσιο".
Μαλάκες μου, αυτός ο άνθρωπος καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει.
Σαν να μας λέει "ε, το ξέρω ότι το δημόσιο σχολείο είναι τριμπούρδελο, αλλά, βασικά, θα πρέπει να με πιέσετε εσείς που κόπτεστε για το μέλλον των παιδιών σας για να το βελτιώσω, γιατί εμένα, βασικά, στην πούτσα μου κιόλας".

Κι επειδή οι Συριζαίοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ούτε στο τι παραμύθι θα βρουν να πουν, πετάχτηκε κι ο βουλευτής Σεβαστάκης, καθηγητής MIT (Metsoveion Institute of Technology) παρακαλώ, και είπε ότι "το πολιτικό κόστος του ΦΠΑ στην ιδιωτική παιδεία δεν αφορά τους ψηφοφόρους του Σύριζα".
Κοίτα μια κρίση ειλικρίνειας. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούν. Τα ψηφαλάκια μας να αυγατίζουμε εμείς και ο κομματικός στρατός των κρατικοδίαιτων μικροαστούληδων να συντηρείται κι οι άλλοι κόφτε το λαιμό σας.
Έλα όμως που κάποιος σατανάς θυμήθηκε ότι σε ιδιωτικά σχολεία φοιτούν ο μικρός Παύλος-Φοίβος κι ο μικρός Ορφέας-Ερνέστο, γόνοι του Πίσω-από-τις-λέξεις και της γυναίκας του της Καρακαηδόνας!
Και τι είπε ο τεράστιος (pun intendeded για άλλη μια φορά) Φίλης; "Λογικό δεν είναι; Ο Πρωθυπουργός της χώρας είναι εύπορος, μπορεί να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία".
Δεν έχει κι άδικο, έτσι; Εγώ πάλι θυμάμαι λίγο καιρό πιο πίσω, όταν ακόμα ο Σύριζας εξέφραζε το αντιμνημονιακό αίσθημα του λαού, που τότε μας παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα πολιτικού τον πρόεδρο της Ουρουγουάης.
Τον θυμάστε; Έναν καλοσυνάτο παππούλη, ντε, που ζούσε απλά και φτωχικά, σκάβοντας το χωραφάκι του και κυκλοφορώντας με το Κατσαριδάκι του, χαρίζοντας τον προεδρικό του μισθό στους φτωχούς και τα ορφανά της χώρας;
Που έλεγε "εμένα τόσα μου αρκούν για να ζήσω"και "ντρέπομαι να ζω πλούσια ζωή όταν οι πολίτες της χώρας μου είναι φτωχοί";
Βρε κοίτα να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάνε κάποιοι.
Τουλάχιστον δεν ξεχνάνε αυτούς που τους βοήθησαν, ε; Όπως ο Τσίπρας. Που συναντήθηκε με τον Ολάντ, τον πρόεδρα της Γαλλίας. Κι απ'όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσε να φέρει μαζί του στη συνάντηση με τον Ολάντ, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, όποιον άξιο άνθρωπο έχει η ρημαδοχώρα, ως πιο άξιο απ'όλους αυτούς, άξιο να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε μια διεθνή υψηλή συνάντηση, διάλεξε τον Λαζόπουλο.
Ο Τσίπρας, που ως αντιπολίτευση Ολαντρέου τον ανέβαζε, τσιράκι της Μέρκελ τον κατέβαζε.
Κι ο Λαζόπουλος που έλεγε "κωμική η φάτσα του Ολάντ, τον βλέπω και γελάω".
Να 'μουν από μια μεριά στο Γκάζι που βγήκανε να δω τον Λαζόπουλο πώς συγκρατήθηκε και δε γέλασε με τα μούτρα του Ολάντ, ο Λαζόπουλος, που δεν είναι γελοία τα δικά του μούτρα.
Κι ήθελα τόσο πολύ να αγιάσω.
Μ'αφήνετε ρε πούστηδοι; Δε μ'αφήνετε.
Αυτά, και να προσέχετε τι θα κάνετε όταν έρθει η ώρα να ψηφίσετε την τρίτη-και-μακρύτερη-φορά-αριστερά.

Δε μ'αρέσει να σας αφήνω παραπονεμένους.
Ξέρω, χεστήκατε. Αλλά θα σας δώσω για άλλημιαφορά την ευκαιρία να με αντιμετωπίσετε σαν τον προσωπικό σας γελωτοποιό, να μου ζητήσετε να γράψω για τη Ντότα πόσο μαλακία είναι, μια εύκολη και γρήγορη συνταγή για θαυμάσια καρυδόπιτα ή πόσο μη πρωτότυποι είναι αυτοί που ποστάρουν κάθε χρόνο τέτοιον καιρό αυτό το άσμα.

Το που το πόσταρα εγώ δεν έχει σχέση και δε μετράει γιατί εγώ το ποστάρω για να κράξω αυτούς που το ποστάρουν για να μας θυμίσουν ότι ήρθε ο Νοέμβρης και βρέχει και δε μετράει και φτου και το πατάω και καθρεφτάκια παντού.
Ο νικητής του διαγωνισμού θα κερδίσει την καταξίωση του ονόματός του μέσα από το παγκοσμίως επιτυχημένο μπλογκ που λέγεται Και Πού'Σαι Ακόμα, καθώς κι ένα από τα παρακάτω εξαιρετικά δώρα κατόπιν επιλογής του:

Μια χρυσόδετη έκδοση των αποφθεγμάτων του Νίκου Φίλη, υπουργού Παιδείας, Γενοκτονίας και Μοσχαριών, καθ'όλη τη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης φοράς αριστεράς.
Μια συλλογή εννιά άλυτων ασκήσεων του μαθήματος των Ταλαντώσεων, μια ευγενική χορηγία του καθηγητού Νατσιάβα του τμήματος Μηχ-Μηχ του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο.
Ένα χρησιμοποιημένο εισιτήριο του μετρό της Θεσσαλονίκης.
Μία κιθάρα που πήρα με τρεις σπασμένες χορδές για δύο ευρώ απ'το eBay, έβαψα κόκκινη με μαύρες κι άσπρες πιτσιλιές και παριστάνω ότι είναι η αυθεντική που έπαιξε λάιβ ο Έντι Βαν Χέιλεν στη Μηχανιώνα το '81.
Μασάζ κάθε είδους με αρωματικά έλαια και της Παναγιάς τα ράμματα από τη Φρόσω, σπιτονοικοκυρά του Γιώργου Κωνσταντίνου στους Δε Κόπανοι, ειδικό για τη θεραπεία ασθενειών όπως η φυματίωση και το AIDS.
Η επόμενη δόση του ΕΝΦΙΑ σε καπάκια από γυάλινα μπουκάλια κοκακόλας.
Ένα DVD boxset με όλα τα επεισόδια της Λάμψης σε director's cut, με Βουλγάρικη μεταγλώττιση και με σχολιασμό από τον Ευλογητό.
Μια σημαία του ΠΑΟΚ διαστάσεων 3 επί 1,5 μέτρο, κεντημένη εξ'ολοκλήρου στο χέρι από σωματείο ανθρώπων με νοητικές δυσκολίες στην Άνω Τούμπα.

Αυτά, και να προσέχετε τι θα προτείνετε.
Update: Ο διαγωνισμός κηρύσσεται λήξας. Ό,τι μαλακία προλάβατε να γράψετε, προλάβατε. Ο νικητής και η πρότασή του θα αναρτηθούν κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.

Ντισκάρουμε ανηλεώς και ροκάρουμε ανηλεέστερα.

Ο ΧΩΣΤΗΡΑΣ3/11/15 22:31
Κοιτα να δεις που θα σου ζητησω να κανεις κατι που σιχαινομουν, αλλα αφου το προτεινω εγω θα ειναι γαματο: μολογκοπαιχνιδο με 5 ερωτησεις και πεντε προτεινομενα μπλογκ να παρουν μερος.
Οι 5 ερωτησεις:
1) Αν ησουν διασημη σταρ του χολλυγουντ ποιον διασημο θα ηθελες για γκομενο....εκτος του εαυτου σου
2) Ποιο αχρηστο προιον τηλεμαρκετινγκ λιγουρευεσαι και λιμπιζεσαι αλλα δεν το λες
3) Αν επειθαν τους Πριστ να τραγουδησουν σε σκυλαδικο και πηγαινες, περιεγραψε τη σκηνη οπου θα επαιζαν Painkiller αλλα παραλληλα σε μπαλαμουτιαζαν 4 ωραια σκυλογκομενακια
4) Σου δινουν το Δαχτυλιδι του Σαουρον, για ποια γκομενα θα γονατιζες να της το φορεσεις και να της κανεις προταση γαμου.
5) Εχεις απειρα φραγκα και μια μερα ζωη, πως θα την περνουσες με σχετικες λεπτομερειες

Αφού αποδώσω λεπόν στον γερο-Χώστη τα βαρέα-ανθυγιεινά εύσημα για την πρότασή του και το αμύθητο βραβείο του ενός DVD boxset με όλα τα 3.745 επεισόδια της Λάμψης, σε director's cut, με βουλγάρικη μεταγλώττιση και σχολιασμό από τον Ευλογητό, περνάω αμέσως στο βραστό που ψήνεται (αυθεντική ονομασία ψητάδικου στην Γούναρη).

Αν ήσουν διάσημη σταρ του Χόλυγουντ, ποιον διάσημο θα ήθελες για γκόμενο (εκτός του εαυτού σου);

Αφού πρώτα διευκρινίσω το απαραίτητο disclaimer #NoHomo, κι αφού αποκλείσω τους φλώρους βουτυρομπεμπέδες τύπου Ρόμπερτ Πάρκινσον, τους τρομακτικά ανεγκέφαλους μυϊκούς όγκους τύπου Δε Ροκ, τον μουσάτο χιπστερά Ράιαν Γκόσλινγκ, τον ελαφρολαϊκό τρομπαδούρο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, όλα τα μέλη των Γκέι Νταϊρέξιον, οποιονδήποτε έχει περάσει έστω και απ'έξω από το στούντιο που γυρίστηκε το Glee και τον Τζέραλντ Μπάτλερ, που στην αρχή μας καύλωσε (#NoHomo) με τον Ληονάηντας και μετά πήγε κι έπαιξε σε κάτι παλιοφλωριές με την Ρέιτσελ από τα Φιλαράκια, η απάντηση βγαίνει εύκολα δια της εις άτοπον απαγωγής.

Είναι ο (από τη μαμά του) γκρικ λόβερ με τρίχα για πουλόβερ του Σάνσετ Μπούλεβαρντ. Ο γενικός στρατηγός τυμπανιστικής επίθεσης της μπάντας που έβαλε το hair και το metal στο hair metal. Ο άνθρωπος που ψοφολόγησε απ'την πρέζα και γύρισε απ'τον άλλον κόσμο έχοντας χώσει τα μεταλλικά παπάρια του στο στόμα του Διαβολέιτορ. Ο μέγιστος παίχτης που έσπρωξε την Πάμελα Άντερσον όταν ακόμη αυτό σήμαινε κάτι.

Είναι ο Tommy Fuckin' (το Fuckin'είναι το μεσαίο του όνομα) Lee.

#NoHomo είπα; Το ξαναλέω τώρα για να είμαι σίγουρος.
Ποιο άχρηστο προϊόν τηλεμάρκετινγκ λιμπίζεσαι αλλά δεν το λες;
Όταν ήμουν 12 χρονών και δεν είχαμε ακόμα ίντερνετ στο σπίτι, περνούσα κάτι καμμένα μεσημέρια χαζεύοντας στο κανάλι του Καρατζαφύρερ το τηλεμάρκετινγκ για το Μαγικό Πριόνι της Diamantino, η οποία δεν ξέρω τι σχέση έχει με τη Diamant που βγάζει τώρα το Έξυπνο Βρακολάστιχο.
Το Μαγικό Πριόνι ήταν ένα εργαλείο που ερχόταν στο σπίτι σου μόνο με 69 ευρώ (δε θυμάμαι αν ήταν τόσα, αλλά θα εμμείνω στο 69 γιατί είμαι ακόμα 12 χρονών) και αντί για λεπίδα είχε τη σπασμένη χορδή που ξέφυγε από το μπάσο του Στέφανου Χαρίση, της Σιδηράς Παρθένας του γιου, λάιβ στην Ελασσόνα το '82.
Και προφανώς αυτή η μικροσκοπική λεπίδα ήταν φτιαγμένη από αδαμάντιο, γιατί το διαφημιστικό έδειχνε το Μαγικό Πριόνι να κόβει με ευκολία ξύλα, πλακάκια, λαμαρίνες, καρφιά, γυαλί και τη σκληρή καρδιά της Καριόλας Εμμανουέλας Αγγουράκη προς κάθε πιθανή κατεύθυνση λες κι έκοβε ο Cyclops με την λέιζερ όρασή του.
Λοιπόν, σαν μηχανολόγος που σπουδάζω πλέον, θέλω να πάρω αυτό το μαντζαφλάρι, να το υποβάλλω σε τέσσερα εκατομμύρια επιστημονικές μετρήσεις κι αν, μία στο δισεκατομμύριο, αποδειχθεί ότι δεν είναι απάτη, να το βγάλω κανονικά στην αγορά με σφραγίδα έγκρισης του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο και να χεστώ στο τάλιρο.
Αν πάλι είναι μούφα, όπως προβλέπεται για κάθε προϊόν τηλεμάρκετινγκ, να βρω τους μπούστηδοι που το πουλούσαν και να τους κάνω εσωτερική λείανση κωλοτρυπίδας με φρέζα δυόμιση αξόνων.
Αν έπειθαν τους Πριστ να παίξουν σε σκυλάδικο και πήγαινες, περίγραψε τη σκηνή που θα έπαιζαν Painkiller αλλά παράλληλα σε μπαλαμούτιαζαν τέσσερα ωραία σκυλογκομενάκια.
Κατ'αρχάς να πω ότι σε πιάνω αδικαιολόγητα νουμπά γιατί το Painkiller έχει γίνει τόσο σούπα που το ξέρουν ακόμα και στα κυριολεκτικά σκυλάδικα. Γι'αυτό στα υποθετικά Μαμούνια Λάιβ θα έπαιζε το Ηλεχτρικό Μάτι για τη μεγάλη την κατσαρόλα.

Καθώς ο Χάλφορντας ωρύεται με τον γνωστό του μοναδικό τρόπο τους θεϊκοί στίχοι, οι ιέρειες της Πάολας με την ανάλογη περιβολή (εικοσάποντη μπλε φωσφοριζέ γόβα, μαύρη φούστα μέχρι την κλειτορίδα, λεοπάρ ξώβυζο και μαλλί πιο πλατινέ κι από του Καραμολέγκολας) σκαρφαλώνουν στα τραπέζια κι επιδίδονται σε χεντμπάνγκινγκ μέχρις αποκολλήσεως του αυχένα όσο οι λουλουδούδες θα ραίνουν με γαρύφαλλο από τον τάφο του Ντίο.
Στη συνέχεια η μπάντα ξεκινάει να παίζει το Turbo Lover, το οποίο είναι το cue για να βγω εγώ με το πούρο Αβάνας σαν χωριάτικο λουκάνικο, να ανοίξω Τζόνι Γουόκερ Μπλακ Λέιμπελ Σοσάιετι, και να αναφωνήσω "Σατανιστείτε, μυστήρια πλάσματα"ωσάν να παίζαν οι Ντεφ ΛΕΠΑ-ρντ. Τα μυστήρια πλάσματα σατανίζονται κι έρχονται κατά πάνω μου για να συνεχιστεί η βραδιά κατά τον πέοντα τρόπο.
Η καψουροκατάσταση κλείνει καθώς ο αοιδός δίνει πόνο και νταλκά με το Θύμα των Αλλαγώνε, ολοκληρώνοντας ένα πρόγραμμα πολύ σπέσιαλ με πολλά αχ και βαχ, με ουρανομήκη ιαχή που αντηχεί από το Φιξ μέχρι το Αεροδρόμιο. Τα σκυλιά του πολέμου έχουν κόψει φλέβα για μένα, περπατώντας έξω απ'το κέντρο με το καλσόν γιατί τις χτύπησε η γόβα αναστενάζοντας το όνομά μου, κι εγώ συνεννοούμαι με τον μαγαζάτορα για το πότε θα μου κλείσει για πρόγραμμα τους Manowar.
Σου δίνουν το δαχτυλίδι του Σάουρον. Για ποια γκόμενα θα γονάτιζες να της το φορέσεις και να της κάνεις πρόταση γάμου;
Αντιπαρέρχομαι τον πειρασμό να πω "τη μάνα σου". Αν περιοριστούμε στο σύμπαν του Άρχοντος των Δαχτυλιδιών, η μόνη γκόμενα που σκέφτομαι να υπάρχει ανάμεσα στα Ουρούκ Χάι, τον Γκάνταλφ δε Γκέι και τα Χόμπιτ είναι η Γκαλαντριέλ, η οποία όμως είναι τόσο χλωμή, χλιαρή και άγευστη όσο μια Χάινεκεν ξεχασμένη έξω απ'το ψυγείο Αύγουστο μήνα.
Οπότε ξεφεύγοντας απ'το έργο του Τζ. Ρ. Ρ. Ρ. Ρ. Ρ. Ρ. Τόλκιν και επεκτείνοντας την επιλογή στον πραγματικό κόσμο, η Τζόαν Τζετ κι η Λίτα Φορντ είναι ίδια ηλικία με τον πατέρα μου, η Μπιγιονσέ ξεκίνησε να κάνει παιδιά και σε δύο χρόνια θα έχει γίνει σαν την Κουίν Λατίφα, η Αριάνα Γκράντε έχει παίξει με τον Μπίμπερ και φοβάμαι μην κολλήσω γκέιτζ, οπότε μία επιλογή μένει.
Lzzy Hale, τραγουδιάρα των Halestorm (see what she did there?) και τόσο 'μοβόρα και σαρκοφάγα γκόμενα που τρώει ακόμα και τα φωνήεντα απ'το όνομά της άμα λάχει.
Έχεις άπειρα φράγκα και μία μέρα ζωής, πώς θα την περνούσες;
Ξεκινάμε από τα βασικά. Το πρώτο πράγμα το πρωί είναι η αγορά του ΠΑΟΚ από τον Ιβάν Σαββίδη. Την επόμενη στιγμή κλείνονται σαν μεταγραφή οι Μπέιλ-Μπενζεμά-Κριστιάνο, γνωστοί και σαν BBC για το Big Black Cock που περιμένει κάθε αντίπαλη άμυνα, ο Νόιερ για τέρμα κι ο Γιωρίκας Κλοπ για προπονητής.
Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού γεύματος στο Χίλτον κανονίζεται φιλικό με τον γαύρο, καθώς επίσης και συμβόλαιο θανάτου με εταιρεία πληρωμένων δολοφόνων για τον Τσίπρα και όλα τα μέλη των κυβερνήσεών του.
Ακολουθεί η παραλαβή ενός φορτίου δύο τόνων κόκας 100,1% καθαρότητας απευθείας απ'το Μεντεγίν και η χρηματοδότηση όλου του μετρό της Θεσσαλονίκης κι όλων των μελλοντικών επεκτάσεων προς τη Λάρισα, τα Γιάννενα και την Κομοτηνή που'ναι τζάμπα το μουνί.
Ο αγώνας της ανανεωμένης ΠΑΟΚάρας με τον γαύρο ξεκινάει το απόγευμα με διαιτητές τον Σπάθα και τον Καλογερόπουλο για έξτρα εξευτελισμό του σάπιου συστήματος. Ο ΠΑΟΚ κερδίζει στην κατάμεστη Τούμπα με 7-0 σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στον κόσμο.
Στη συνέχεια υποδέχομαι στο σπίτι μου τις καθηγήτριες πυρηνικής φυσικής Κρίστι Μακ και Μπόνι Ρότεν, από των οποίων τις βυζοχαράδρες ξεκινάω να μυτάρω τις πρώτες γραμμές. Με τη συνοδεία τους μεταβαίνω ξανά στην Τούμπα, όπου θα διεξαχθεί πριβέ συναυλία των Βαν-ξέρετε ποιων.

Η βραδιά εξελίσσεται σε ρυθμούς "γαμήσι και πρόστιμο"και καθώς ο γερασμένος μάγος της κιθάρας παίζει τις τελευταίες πενιές του Eruption μόνο για πάρτη μου, γίνεται και το τελικό Eruption καθώς σπέρνω εφτά μικρούς Βάρβαρους στις μήτρες των λαοφιλών πορνοστάρ. Στην υπόκλιση της αρσενικής γριάς Ντέιβιντ Λι Ροθ έρχεται κι η τελειωτική μυτιά, που με τεζάρει άπαξ διαπαντός κι όσοι με το χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη.
...ανατρίχιασα και μόνο που τα έγραψα.
Βαριέμαι να βρω άλλους πέντε να τους αναγκάσω να γράψουν τις ίδιες παπαριές, όποιος θέλει ας διαβεί.
Αυτά, και να προσέχετε μην κοπείτε με το Μαγικό Πριόνι καθώς προσπαθείτε να βγάλετε το δαχτυλίδι του Σάουρον που κόλλησε στα δάχτυλα του Τόμι Λι.

Παιδιά, δράττομαι της ευκαιρίας που μου δίνει αυτό εδώ το βήμα για να σας κάνω μια εκ βαθέων εξομολόγηση.
Αισθάνομαι πλέον εντελώς άχρηστος.
Κάθομαι το βράδυ, κοιτάω όλους τους μοναχικούς ανθρώπους και γράφω τις λέξεις για ένα κήρυγμα που δε θα ακούσει κανείς.

Και γιατί έχω πέσει σε τέτοια βαριά κατάθλιψη, θα με ρωτήσετε;
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πλέον ανάγκη τις υπηρεσίες αριστοτεχνικού τρολαρίσματος που της παρείχα απλόχερα με μόνη ανταμοιβή την αγάπη και την αναγνώριση του κόσμου.
Έχει αναλάβει από μόνη της το τρολάρισμα.
Σε μαζική συμμετοχή στην απεργία καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ
Ναι. Αυτό που καταλάβατε. Ο Σύριζα, και συγκεκριμένα το τμήμα Εργατικής Πολιτικής (πράγμα οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι αυτοί που ψηφίζουν τον Σύριζα είναι εκ πεποιθήσεως αντίθετοι με κάθε μορφής εργασία), καλεί όλους τους εργάτες να κατέβουν στην αυριανή πανελλαδική απεργία με στόχο να καταγγελθούν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές...
...μέχρι εδώ όλα καλά, κλασικά εικονογραφημένα...
...τις οποίες ασκεί η κυβέρνηση του Σύριζα.
Ε, γαμώ τον καντηλανάφτη της εκκλησιάς που σας βαφτίζανε.
Αυτό το κόμμα δεν είναι κόμμα. Είναι ιδέα. Είναι ο Φούλιους Ζιζάνιους από το Αστερίξ, που τον στείλανε οι Ρωμαίοι για να καθυποτάξει το γαλατικό χωριό, εκείνος ο πρασινομούρης ντε που απ'όπου περνούσε άρχιζαν οι πάντες να σφάζονται αναμεταξύ τους.
Δίχασε όλη την Ευρώπη στέλνοντας τον Μπαρουφάκη να αναλύει τις θεωρίες παιγνίων νομίζοντας ότι θα πουλήσει μπλόφα στον Σόιμπλε και θα κερδίσει με ένα δυάρι, ένα πεντάρι, μια κάρτα Yu-Gi-Oh, μία Υπερατού και το δίπλωμα οδήγησης της μηχανής του.

Δίχασε τον κόσμο με εκείνο το καταπληκτικό δημοψήφισμα του οποίου το πανηγυρικό όχι πρόλαβε να βάλει στον κώλο του μέσα σε μόλις τρεις μέρες, καταρρίπτοντας έτσι κάθε ρεκόρ ρυθμικής γυμναστικής που κατείχε η Νάντια Κομανέτσι.
Στη συνέχεια διχάστηκαν και μεταξύ τους γιατί οι μισοί συμφωνούσαν με την κωλοτούμπα κι οι άλλοι μισοί επέμεναν να κάνουν τη χώρα Ζιμπάμπουε, οπότε πήγανε στις τρίτες εκλογές μέσα σε έναν χρόνο, οι Λαφαζανικοί μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κι έμειναν οι αμετανόητοι Νεοπασόκοι.
Και θα περίμενες εσύ, μετά απ'όλα αυτά, ότι τουλάχιστον τώρα το πήραν απόφαση ότι είναι Νεοπασόκοι, θα σε ξανάβρουν στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς, και θα πορευτούν σε μια κοινή κατεύθυνση, είτε σωστή είτε λάθος (ρητορικό το δίλημμα, εννοείται πως η κατεύθυνση του Νεοπασοκισμού είναι λάθος).
Και νόμιζες ότι επιτέλους θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την εσωκομματική τους φαγωμάρα, θα κυβερνήσουν, κάτι που δεν τους άφησαν να κάνουν τους οχτώ μήνες της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, και θα μας ξεσκοτιστεί λίγο η πούτσα.
Well...fuck you.

Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό. Διπολική διαταραχή λέγεται; Σχιζοφρένεια λέγεται; Μας περνάνε για μαλάκες, λέγεται; Μας δουλεύουν μες στα μούτρα μας κι εμείς λέμε κι ευχαριστώ, λέγεται; Όλα αυτά μαζί;
Και μετά μου λες εσύ ότι υπάρχει περίπτωση να πάει κάτι σωστά σε αυτή τη χώρα.
Ότι υπάρχει περίπτωση να πάει κάτι σωστά στη χώρα που η επικεφαλίδα "Ο Σύριζα καλεί σε απεργία εναντίον της κυβέρνησης Σύριζα"είναι από πραγματικές εφημερίδες κι όχι απ'το Κουλούρι.
Αν και...

Fuck. Me. Sideways.
Οι άνθρωποι είναι το ιπτάμενο τσίρκο των Μόντυ Πάιθονς.
Η ηλιθιότητά τους φτάνει απ'τη Λέσβο μέχρι τη Μυτιλήνη.
Εκτελούν γενοκτονία κι εθνοκάθαρση εναντίον της υπομονής μας, της νοημοσύνης μας και της κοινής λογικής μας.
Και φυσικά αν πας να τους τα τρίψεις όλα αυτά στη μούρη, το μόνο "επιχείρημα"που έχουν να αντιτάξουν είναι η κλασική χιλιοπαιγμένη, γυρισμένη με στυλό Μπικ και φαγωμένη απ'το μαγνητόφωνο κασέτα "δηλαδή με τους Σαμαροβενιζέλους καλύτερα ήμασταν;".
Να τρως κάθε μέρα σκατά και να λες στον εαυτό σου για να παρηγορηθείς "κι άμα έτρωγα φακές καλύτερα θα ήτανε;".
Από την πόρτα σου περνώ και τηγανίζεις μύδια, μου πετάς έναν κεφτέ, ζήτω η Κύπρος.
Κι όλα αυτά για να μην τυχόν και χάσουμε από πρωθυπουργό τη σπασμένη καπότα του Αντρέα που την πέταξε στην αποχέτευση, το σπέρμα γονιμοποίησε κατά λάθος έναν απ'τους κροκόδειλους των υπονόμων και γεννήθηκε ο Τσίπρας.
Είσαι ο πατέρας μας, τέρας-τέρας-τέρας μας, είσαι η ελπίδα μας, πήδα-πήδα-πήδα μας.

Κι εγώ που νόμιζα ότι το πιο περίεργο πράγμα που συνέβη όλον αυτόν τον Νοέμβριο είναι ότι δε βρέχει.

Ναι, μιλάμε πάντα για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη της Ελλάδος που έχει τρεις μήνες το χρόνο τη θερμοκρασία της κωλοτρυπίδας μου μετά την κατανάλωση τριών κιλών hot wings και τον υπόλοιπο χρόνο βρέχει δύο φορές την εβδομάδα, μία από Δευτέρα ως Τετάρτη και μία από Πέμπτη ως Κυριακή.

Κι έχει τέτοια λιακάδα που νομίζεις ότι είναι Μάης κι ανοίγεις το παράθυρο να μπει δροσιά να μπει...του Μάη, κι αντί να μπει η δροσιά μπαίνει η κάπνα απ'τα καυσόξυλα.

Φυσικά αυτό δεν έμελλε να πτοήσει τους απίστευτα πρωτότυπους θαμώνες των κοινωνικών δικτύων απ'το να ποστάρουν το November Rain.

Παρ'όλο που δε βρέχει.

Και μετά μου λες εσύ ότι υπάρχει περίπτωση να πάει κάτι σωστά σε αυτή τη χώρα.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας κατηγορήσει ένας Συριζαίος για μνημονιακό νεοφιλελέ και μετά από λίγο ένας άλλος Συριζαίος σας κατηγορήσει για αντιμνημονιακό δραχμολάγνο.

Προφανώς δεν περιμένετε εμένα να σας ενημερώσω για το τι έγινε στο Παρίσι την Παρασκευή το βράδυ. Εν περιλήψει, για να το έχουμε στο νου μας, τρομοκρατικά χτυπήματα με 130 νεκρούς και ακόμα περισσότερους τραυματίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων στο θέατρο Bataclan όπου έπαιζε το ροκ συγκρότημα Eagles Of Death Metal.
Την ευθύνη των τρομοκρατικών χτυπημάτων ανέλαβε η ISIS.
Η ISIS δεν είναι πλέον κάτι που το συζητάμε από μακριά, σαν να βλέπουμε το Mad Max στον κινηματογράφο και να λέμε "κοίτα ρε τι πάνε και σκέφτονται στο Χόλιγουντ!"κουνώντας το κεφάλι και τρώγοντας ποπκόρν.
Το σκατό έχει κι επισήμως χτυπήσει τον ανεμιστήρα.
Το επόμενο λογικό επακόλουθο ήταν να ξαναβγούν, σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, οι γνωστοί ειδήμονες του Facebook που έχουν όλοι εκατό πτυχία Αντιδυτικολογίας και Αντιευρωπαιολογίας στο Χάρβαρντ και να αρχίσουν τις γνωστές χιλιοπαιγμένες κασέτες της συλλογής Τα καλύτερα χιτς του σύγχρονου "προοδευτικού"ανθρώπου.
Τι ότι είμαστε υποκριτές που θλιβόμαστε μόνο για τη Γαλλία κι όχι για τη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη, γιατί προφανώς εδώ και τόσα χρόνια η Ελλάδα είναι μέλος του ΟΠΕΚ και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τι ότι "όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες"γιατί ήταν η κακιά Δύση που τους έδωσε τα όπλα, επομένως καλά να πάθετε, απλά δεν το λέμε έτσι ανοιχτά "καλά να πάθετε"γιατί πάνω απ'όλα είμαστε προοδευτικοί αφού.
Τι ότι η κακιά Δύση δε φέρεται με αρκετή διαλλακτικότητα και ευαισθησία στους διαφορετικούς πολιτισμούς, ξεχνώντας πάντα τεχνηέντως να μας πουν μετά από ποιο σημείο η διαλλακτικότητα και η ευαισθησία μετατρέπονται σε "κάθομαι να με γαμήσεις".

Τι ότι όποιος λέει πως πρέπει να ελέγχονται τα κύματα των προσφύγων που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη, γιατί ανάμεσα σε αυτούς εκμεταλλεύονται την κατάσταση οι τζιχαντιστές για να μπουν κι αυτοί, όποιος λοιπόν το λέει αυτό είναι φορέας "ισλαμοφοβικής"ρητορείας.
Κι όπως είχα τη χαρά να με ενημερώσει προσωπικά ένας απ'τους φάρους του προοδευτισμού, "ισλαμοφοβική"ρητορεία=επικίνδυνος άνθρωπος.
Εν πλήρη αντιθέσει φυσικά με αυτούς που ζώνονται εκρηκτικά και ανατινάζουν αθώους ανθρώπους, οι οποίοι είναι ακίνδυνοι σαν τις μαργαρίτες στα λιβάδια μες στη δροσιά του Μαγιού.
Και μετά βέβαια έχουμε τους παπάρες που απλά, καθαρά και ξάστερα μισούν εκ βάθρων τον Δυτικό πολιτισμό σε τέτοιο σημείο που οποιοδήποτε μόριο λογικής εξατμίζεται στον αιθέρα και μετά είσαι έτοιμος ως μέλος του Σύριζα να απεργήσεις εναντίον της κυβέρνησης του Σύριζα.

Έχει τη διπλή πλάκα όταν αυτοί που σπεύδουν σε υπεράσπιση του Ισλάμ απέναντι σε όλους εμάς τους φασίστες κι ισλαμόφοβους, είναι οι ίδιοι που όλον τον υπόλοιπο χρόνο ωρύονται και διαρρηγνύουν τα καλσόν τους για τον μισογυνισμό, την ομοφοβία και την έλλειψη ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα (πολλές φορές και χωρίς αυτά να υπάρχουν).
Αν σκεφτείς ότι όλα αυτά τα οποία μάχονται οι "προοδευτικοί"είναι κατ'απόλυτη κυριολεξία γραμμένα μέσα στις ιερές γραφές του Ισλαμισμού, μετά σκέφτεσαι κι εκείνον τον τυπά που τρόλαρε στον Τσουκαλά δηλώνοντας "Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και Παναθηναϊκός στο μπάσκετ"και αναπόφευκτα αρχίζεις να σκέφτεσαι "τι μου θυμίζει...τι μου θυμίζει...".
Φυσικά, όπως και στη χριστιανική Βίβλο, και στο Κοράνι υπάρχουν πάμπολλα ξεχασμένα απ'το Μεσαίωνα κομμάτια τα οποία ο μέσος πιστός δε θα τηρήσει στο γράμμα τους, γιατί ακριβώς αναγνωρίζει ότι γράφτηκαν για μια άλλη κοινωνία και δεν έχουν εφαρμογή στο σήμερα.
Ο φανατισμένος, όμως, θα ακολουθήσει τα πάντα μέχρι την τελευταία τελεία. Κι όταν υπάρχει μέσα στο Κοράνι η διδαχή ότι οι άπιστοι πρέπει να αντιμετωπιστούν με φωτιά και τσεκούρι, αυτό ακριβώς θα κάνει, με τη διαφορά ότι η φωτιά και το τσεκούρι έχουν αντικατασταθεί με το C4 και το AK47.
Και όταν λέμε άπιστος δεν εννοούμε καν Ισλαμιστής εναντίον Χριστιανού, έτσι; Γιατί φυσικά οι άνθρωποι στη Συρία και στο Λίβανο που υποφέρουν απ'τους παρανοϊκούς του ISIS είναι κι αυτοί Μουσουλμάνοι, απλά είχαν την ατυχία να μην πάρουν κι αυτοί στα χέρια το τσεκούρι.
Αν η δική σου μετάφραση του Κορανιού λέει ότι η ψωλή του Μωάμεθ κρεμόταν προς τα δεξιά και η μετάφραση του ISIS δηλώνει κατηγορηματικά ότι κρεμόταν προς τα αριστερά, την πούτσισες. Γιατί πώς τολμάς να αμφισβητείς την ιερή κλίση της ψωλής του Προφήτη! Μιλάμε για τέτοιο επίπεδο τυφλής θρησκευτικής προσκόλλησης.
Όσο για το ποιος τροφοδότησε τους τζιχαντιστές με όπλα και χρηματοδότηση, και τι σκοπό υπολόγιζε να πετύχει, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μεν ερώτηση, αλλά όταν έχεις μια πεινασμένη αρκούδα στο σαλόνι σου δεν αρχίζεις να ρωτάς ποιος μαλάκας την άφησε να μπει στο σαλόνι. Παίρνεις το πιστόλι και της τινάζεις τα πέταλα.
Ελάτε, λοιπόν, πολύ ευχαρίστως, να ξανασυζητήσουμε ποιος και γιατί έθρεψε τους τζιχαντιστές, αφού τελειώσει ο πόλεμος.
Ναι, ο πόλεμος. Ιερός πόλεμος και η τιμωρία έρχεται.

Κι αν για τους τζιχαντιστές το ιερό για το οποίο θα πολεμήσουν είναι οι μισανθρωπικές διδαχές του Μωάμεθ, για τη Δύση είναι οι αξίες της: η δημοκρατία, η ανοχή στο διαφορετικό, η ελευθερία του λόγου και των πράξεων ως εκεί που δε βλάπτουν τον πλησίον, το δικαίωμα να μπορείς να βγεις για ένα γαμημένο ποτό την Παρασκευή το βράδυ και να ξέρεις ότι θα γυρίσεις σπίτι σου.
Και θα πεταχτεί τώρα ο εξυπνάκιας, γιατί πάντα υπάρχει ένας εξυπνάκιας που περιμένει με ανυπομονησία να πεταχτεί και να πει την καμαρωτή παπαριά του για να μαζέψει εκατό λάικ στο Φέισμπουκ μπας και νιώσει την αγάπη που δεν του έδειξε ποτέ η οικογένειά του.
Και θα πει λοιπόν ο εξυπνάκιας, "άμα η Δύση έχει όντως ως αξίες τη δημοκρατία και την ανοχή στο διαφορετικό, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ISIS με ανοχή και δημοκρατία!".
Nice try, but no. Είναι πολύ ωραίο στη θεωρία το "να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο", όταν όμως ο άλλος έρχεται απέναντί σου με τη μπαζούκα έτοιμος να σε μετατρέψει σε σάλτσα μπολονέζ, το γύρισμα του μάγουλου δεν είναι επίδειξη μεγαλοψυχίας, είναι αυτοκτονία.
Οι δημοκρατικές και ανθρωπιστικές μέθοδοι λειτουργούν κι έχουν αποτέλεσμα μόνο όταν κι ο απέναντι είναι προδιατεθειμένος να τους δώσει μια ευκαιρία. Είναι ο μέσος πιστός του Ισλάμ διατεθειμένος να ζήσει σε δημοκρατικές κοινωνίες και να ανεχτεί ότι γύρω του οι γυναίκες δε φοράνε μπούρκες; Προφανώς και είναι θετική η απάντηση. Μόνο ένας χρυσαυγίτης ή ψηφοφόρος της Λεπέν θα έλεγε το αντίθετο.
Αυτός όμως που αποκαλεί το Παρίσι "πρωτεύουσα της πορνείας και της ακολασίας"και τις ροκ συναυλίες "ειδωλολατρικές εκδηλώσεις ανωμαλίας"και αναλαμβάνει προσωπικά να σφάξει όποιον δε μοιράζεται αυτή του την άποψη, αυτός δε χαμπαριάζει από δημοκρατία.
Αυτός που θεωρεί ότι νέοι άνθρωποι, με μοναδικό έγκλημα στη ζωή τους να ακούν μουσική που δεν ταιριάζει με την αισθητική του φανταστικού του φίλου, είναι άξιοι εκτέλεσης και εν ψυχρώ και χωρίς καμία ηθική αναστολή μπαίνει στον χώρο που μαζεύτηκαν για να περάσουν καλά και τους θερίζει, αυτός τη δημοκρατία και τον πολιτισμό που του επιδεικνύεις εσύ τα παίρνει και σκουπίζει τον κώλο του.
Αν του φερθείς δημοκρατικά αυτουνού, το μόνο που θα καταλάβει είναι ότι του δίνεις το πράσινο φως να σε αποκεφαλίσει κι εσένα.
Μη ρωτάς, οπότε, ανθρωπιστή του πληκτρολογίου, για ποιον χτυπάει η κουδούνα.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ο καρκίνος της ανθρωπότητας.
Ο φανατισμός, που φυσικά σε κάθε μορφή του, θρησκευτική, εθνική ή πολιτική έκφανση, είναι επικίνδυνος.
Η διαφορά είναι ότι ο χριστιανός φανατισμένοςθα στηθεί έξω από τη ροκ συναυλία κρατώντας πανό που γράφει "η μουσική που ακούτε είναι του διαόλου", ενώ ο ισλαμιστής φανατισμένος θα μπει μέσα στο συναυλιακό χώρο και θα τον τινάξει στον αέρα.
Ολοφάνερο ποιος χρήζει πιο άμεσης και δραστικής αντιμετώπισης.
Αν και τίποτα δεν είναι τόσο ολοφάνερο όσο νομίζεις. Ήταν αναγκαίο να βάλω σε έντονα γράμματα τις λέξεις "φανατισμένος", γιατί οι "προοδευτικοί"νομίζουν ότι όποιος λέει "πρέπει να ελέγχονται οι πρόσφυγες που μπαίνουν στην Ευρώπη"εννοεί "να τους πυροβολούμε τα φουσκωτά και να τους βουλιάζουμε στον πάτο του Αιγαίου".
Ο καρκίνος, αγαπητοί, δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες, ούτε λέγοντας "αφού κάπνιζα ένα πακέτο την ημέρα καλά να πάθω".
Ειδικά όταν είναι σε τόσο προχωρημένο στάδιο, πρέπει ο ασθενής να υποβληθεί σε χημειοθεραπεία.
Η οποία απέχει μακράν απ'το να είναι η τέλεια θεραπεία, έτσι; Μαζί με τα ξερά καίει και τα χλωρά. Δεν μπορεί να διακρίνει ποια κύτταρα είναι υγιή και ποια καταστροφικά. Διαταράσσει τη φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού, και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποτύχει και ο ασθενής να πεθάνει.
Η άλλη επιλογή είναι να παραδοθείς ολοκληρωτικά στον καρκίνο.
Ο καθείς ας διαλέξει κι ας πάρει.
Αυτός ήταν ο οβολός μου επί του θέματος. Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια που θα μου λένε ότι καρκίνο πρέπει να πάθω εγώ κι όλο μου το σόι και εν συνεχεία περιγράφουν έναν-έναν όλους τους νταλικέρηδες που εξυπηρετεί η μάνα μου τα βράδια στα φανάρια της Εθνικής.
Αυτά, και να προσέχετε μη σας ανατινάξει ο τζιχαντιστής παρά τις διαρκείς εξηγήσεις σας ότι φταίει το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα το οποίο και καταδικάζετε.

Σε όποιον ντεν αρέσει η ντίσκο, να πάει να γκαμητεί.

Κάποτε είχα δηλώσει ότι κάθε φορά που ξεμένω από ιδέες για άρθρα βρίσκω τη λύση με το να επιστρέφω στο κλασικό και δοκιμασμένο χώσιμο μίσους σε τυχαίες κατηγορίες ανθρώπων, υπό τον γενικό τίτλο "Καιάδας".
Με τούτα και μ'εκείνα, όμως, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ μισάνθρωπος, κι αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα γιατί δε μισώ όλους τους ανθρώπους. Μισώ μόνο το 99% που δίνει το κακό όνομα στους υπόλοιπους.
Ας πιούμε λοιπόν, σε έναν σημερινό Αντι-Καιάδα, εις υγείαν όλων των ακολούθων κατηγοριών ανθρώπων που γαμούν, δέρνουν και επιδίδονται σε άλλες δραστηριότητες που απολαμβάνει ο Κρίστιαν Γκρέι πλην του να πρωταγωνιστεί σε σάπια πορνογραφήματα.

Σε αυτούς που δεν παριστάνουν ότι μισούν τα Χριστούγεννα για να το παίξουν ψαγμένοι
Εδώ και μερικά χρόνια έχει πολύ πέραση στα πλήθη που νομίζουν ότι υπάρχει νόημα στις φιλοσοφίες της Ράνιας να αποκηρύσσουν τα Χριστούγεννα. Τα καταγγέλλουν ως γιορτή του καταναλωτισμού (sent by Iphone 6S), ως επιβεβλημένο κλίμα χαζοχαρούμενης διάθεσης, δεν τρώνε μελομακάρονα γιατί έχουν γλουτένη, προτιμούν να γιορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου την παραδοσιακή γιορτή "Παραρλάμα"της Άπω Μογγολίας και τέτοια. Οκ, νιώθεις πολύ special snowflake εσύ που τα γράφεις όλα αυτά, αλλά go be a party pooper somewhere else. Και τίποτα να μη σου λέει το Χριστιανικό κήρυγμα (που δε μου λέει), και τίποτα να μη σου λένε οι αργίες, τα δώρα και η διαρκής κατανάλωση γλυκών (που μου λένε), τουλάχιστον γιορτάζουμε μια αφορμή να μην είμαστε μίζεροι και καταθλιπτικοί μέσα στο σκοτάδι, τη βροχή και το πουτσόκρυο του χειμώνα. Κι ακόμα και το All I Want For Christmas Is You έχει τη χάρη του. Ναι το είπα. Το Last Christmas εξακολουθεί να τον παίρνει ωστόσο.
Στις κοπέλες που ξέρουν τη διαφορά μεταξύ "ντύνομαι σέξι"και "ντύνομαι για πιάτσα"
Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή, σε ό,τι αφορά το μήνυμα που στέλνει το γυναικείο ντύσιμο, ανάμεσα στο "ξέρω να εξάπτω...εχμ...τον ενθουσιασμό των αρσενικών"και στο "το δίνω για μια τυρόπιτα" (γιες άι τζαστ φάκιν ντιντ). Η μέση Ελληνίδα που ντύνεται-γδύνεται για Σαββατοβραδιάτικη έξοδο έχει καβαλήσει αυτή τη γραμμή κι έχει φύγει γλιστρώντας με σπαγγάτο. Και μετά έχει και το θράσος να αναρωτιέται γιατί τραβάει όλους τους μαλάκες και δεν μπορεί να πετύχει έναν σοβαρό γκόμενο. Κάτι λέγανε για τη γυναίκα του Καίσαρα το οποίο δε θυμάμαι. Το ζουμί είναι ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που μπορούν να περπατήσουν αυτή τη γραμμή, ωσάν τον Τζόνι Κας, και να βγάλουν το sexy yet understated το οποίο καταφέρνει να κάνει το επάνω και το κάτω κεφάλι να συμφωνήσουν για μια φορά στη ζωή τους.
Στους Βούλγαρους οδηγούς
Τον Οκτώβριο βρέθηκα για μία εβδομάδα, υπό περιστάσεις που δε θα μάθετε γιατί θα μπλέξετε, στη μαγευτική Σόφια, μια πόλη ενδεικτική των αριστουργημάτων της Σοβιετικής αρχιτεκτονικής. Βρισκόμαστε λοιπόν σε κεντρική λεωφόρο της Σόφιας με τραμ στη νησίδα εμείς οι Ελληνάρες και πάμε να περάσουμε απέναντι. Έρχεται αυτοκίνητο και με το που μας βλέπει φρενάρει να περάσουμε. Φτάνουμε νησίδα, έρχεται τραμ, λέμε "κάντε πίσω, θα έρθει με φόρα και θα μας κάνει αλοιφή Ουγγαρέζα για τα σάντουιτς". Και φρενάρει το τραμ για να περάσουμε. Να μαζεύουμε σαγόνια απ'την άσφαλτο οι Ελληνάρες. Κατάλαβες, μαλάκα μου, πόσο πίσω είσαι, όταν ο fuckin'Βούλγαρος είναι πιο Ευρωπαίος από σένα; Στο τέλος θα σου πω κι ότι βγαίνανε έξω για να καπνίσουνε και θα πάθεις τριπλό ανεύρυσμα.
Στους τυπάδες που έχουν μούτρα σαν τον Τσάκωνα (R.I.P) και κυκλοφοράνε με γκομενάρες
Στην αρχή, όποτε βλέπεις μια τέτοια κατάσταση, η πρώτη φυσιολογική αντίδραση είναι να ρίξεις κατάρες σε αυτόν και όλους του τους πρόγονους μέχρι τον Ραμσή Β', αφού φυσικά υποθέσεις ότι ο τύπος βγάζει τα άπειρα φράγκα πουλώντας νεφρά στο eBay και η γκόμενα είναι Σπυροπούλου. Μετά όμως, όταν επιστρέψει το αίμα στο πάνω κεφάλι, αρχίζεις να το σκέφτεσαι λίγο και λες, για να κυκλοφορεί τέτοια γκόμενα ο τύπος, πάει να πει ότι κάτι κάνει σωστά. Μπορεί να έχει το καταπληκτικό χιούμορ που δεν έχει ούτε ο Thomas the Barbarian ο ίδιος. Μπορεί να τον έχει 22 εκατοστά και να κατέχει μάστερ Τεχνικής Σεξολογίας απ'το Πανεπιστήμιο του Πούτσεστερ. Μπορεί απλά να έχει αυτοπεποίθινγκ, να χώνεται με θράσος, γερά με τσαμπουκά και γάμα τα μουνιά. Και στην τελική και λεφτάς να είναι, μαγκιά του που είναι λεφτάς! Το ψωμί σου τρώει; (Παρακαλούνται οι ΚΚΕδες που έχουν διάθεση να αρχίσουν για τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση του μόχθου του εργάτη να πάνε μέχρι το Μαυσωλείο του Λένιν να δουν αν κουνιούνται οι μούμιες.)
Στη σπονδυλική μου στήλη
...που με στηρίζει τόσα χρόνια.
Μιλάμε για πρώτο πανελλαδικό βραβείο αστειετερότητας τώρα.
Στη Χριστίνα Μανουηλίδου, μητέρα του Δεύτερου Υιού του Θεού

...την Μπαναγία δε θα την γκζαναβρίσεις! ΤΗΝ ΜΠΑΝΑΓΙΑ!
Στους μεταλλάδες που δεν είναι κομπλεξικοί
Το κλασικό στερεότυπο του μεταλλά λέει ότι είναι ένας τύπος με ενάμιση μέτρο άπλυτη μαλλούρα που δεν έχει ξεκολλήσει τα μυαλά του απ'τη Δευτέρα Γυμνασίου, ακούει καθημερινά τους ίδιους τρεις δίσκους του μεταλλικού ανθυποϊδιώματος του οποίου δηλώνει φαν κι όποιος άλλος τολμήσει να πιάσει κιθάρα στα χέρια του απορρίπτεται ως ποζεράς και untrue. Φυσικά, όπως παντού υπάρχουν κολλημένα μυαλά, έτσι υπάρχει κι αυτός ο τύπος, αλλά είναι τόσο πλειοψηφία όσο κι οι λογικοί άνθρωποι στις πανεπιστημιακές παρατάξεις. Γιατί όπως λέει κι ένα κλισέ, η μουσική χωρίζεται σε δύο μόνο είδη: στην καλή και στην κακή. Έχω δει τυπάδες με περμανάντ και μπλουζάκι Gorgoroth να τα σπάνε χωρίς ίχνος ειρωνείας χορεύοντας Bananarama, Samantha Fox και Michael Jackson κάτω απ'το στρομπόλι, και την επόμενη μέρα σπίτι τους να συνδυάζουνε Judas Priest με Five Finger Death Punch. Γιατί; Because they fuckin' can! Κι εγώ τους βγάζω το καπέλο που δε φοράω.
Στα Ανομολόγητα
Τα Ανομολόγητα είναι κατά βάση μια καινούρια μόδα στο Facebook όπου σου δίνεται η ευκαιρία μέσω ανώνυμης φόρμας να γράψεις το μακρύ σου και το κοντό σου. Το μακρύ και το κοντό του καθενός κυμαίνεται από εκ βάθους καρδίας ερωτικές εξομολογήσεις μέχρι ολοφάνερα σεξουαλικής φύσεως τρολαρίσματα από "φοιτητές Θεολογικής σχολής"και από ύμνους στο πιτόγυρο και την Πίτσα Κρις μέχρι παράθεση ατακών από το Κωνσταντίνου κι Ελένης. Και μέσα σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα είμαστε κι εμείς οι τοπ κομέντερς (ναι, εννοείται πως έχω ανοίξει κι εκεί παράρτημα), που κράζουμε, θαυμάζουμε κι ανακαλύπτουμε ότι, εντέλει, ακόμα και μέσα απ'το Facebook μπορείς να γνωρίσεις αξιόλογα άτομα. Και μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε...
Στην κοπελιά που έγραψε αυτό εδώ το άρθρο
Ως γνωστόν κανείς που σέβεται τη νοημοσύνη του και τα παντελόνια που φοράει δε θα έμπαινε στο Pillow Fights γιατί είναι ένα χαζογκομενίστικο σάιτ με χαζογκόμενες συγγραφείς που γράφουν χαζογκομενίστικα άρθρα για χαζογκόμενες αναγνώστριες. Ε λοιπόν πάρ'τα Λέτα και καν'τα ομελέτα, γιατί αν πατήσεις πάνω στο λινκ, διαβάσεις όλο το άρθρο και δεν καταλάβεις τίποτα, τότε πάει να πει ότι εσύ είσαι η χαζογκόμενα. Η συγγραφεύς είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που ανέφερα περί αξιόλογων ανθρώπων που μπορείς να γνωρίσεις στο Facebook και κάποια στιγμή θα την αρπάξω απ'το σπίτι της, θα την πάρω σε ένα ερημονήσι και θα την παντρευτώ. Αφτά.

Αυτά, και να προσέχετε μη σας χτυπήσει ανήμερα Χριστούγεννα το τραμ της Σόφιας ενώ είστε παρέα με τη Χριστίνα Μανουηλίδου ντυμένη Ουκρανέζα ακτινολόγο που έπεσε στην ανάγκη να μεγαλώσει το παιδάκι της.

Πριν περάσω στο κυρίως θέμα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με στιγμάτισε. Σήμερα, ημέρα 4 Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους 2015, ο εκφωνητής του 1055 Rock πρόφερε την μπάντα που ακολουθεί ως "Αργκ Όβερκιλ".

Και τώρα ας μπούμε στο ψητό.
Έρχεται πάντα μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να κάτσει να διαβάσει σε μια νύχτα τρία μαθήματα που δίνει την επόμενη μέρα γιατί τις προηγούμενες μέρες ψώλαρε ανηλεώς προσπαθώντας να μάθει αν τελικά πέθανε ή ζει ο Τζον Σνόου.
Όπως έχουμε ξαναπεί, απαραίτητος αρωγός σε αυτή την προσπάθεια υπερνίκησης του ύπνου είναι ο γκαϊφές.
Παρ'όλα αυτά, για όσους δεν γουστάρουν τη γεύση του καφέ ή/και την ομαλή λειτουργία των εσωτερικών τους οργάνων, υπάρχουν τα διάφορα energy drinks.
Τα ενεργειακά ποτά κυκλοφορούν σε διάφορες μάρκες, αλλά θα έχουν πάντα τα εξής τρία κοινά χαρακτηριστικά:
α) Έχουν μια μυστήρια γεύση που μπορεί κανείς να πετύχει προσεγγιστικά στο σπίτι του αγοράζοντας ένα μπετονάκι 4 λίτρων φτηνό χυμό ανανά από τα Lidl, διαλύοντας μέσα πέντε μελομακάρονα και στραγγίζοντας το μείγμα μέσα σε ένα φορεμένο καλσόν.
β) Θα έχουν πάντα κάποιο σούπερ-ουάου συστατικό όπως εκχύλισμα από παπάρια τυραννόσαυρου Ρεξ ή γαμαμίνη Γ-12 που υποτίθεται ότι είναι και αυτό που δίνει την απίστευτη έκρηξη ενέργειας. Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι μπούρδες γιατί το πραγματικά ενεργό συστατικό είναι καφεΐνη, καφεΐνη, ένας γαμημένος κουβάς καφεΐνη.
γ) Έχουν όλα ονόματα που παραπέμπουν σε φουλ επιθετικές έννοιες που τις σκέφτεται ο Μήτσος Χετταιοχωράφιας και στάζει το πουλάκι του απάνω στο εξώφυλλο του Load. Τα παραδείγματα τα ξέρετε όλοι σας: Red Bull, Shark, Hell και φυσικά αυτό που θα μιλήσουμε σήμερα, το Monster.
Που και σιγά το όνομα δηλαδή. Που το κάνανε τραγούδι η Ριάνα με τον ξεπεσμένο Έμινεμ aka Ξέμινεμ.

Σήμερα λοιπόν είχα την ανάγκη να εισάγω βιαίως μερικούς κουβάδες καφεΐνης μέσα στο νευρικό μου σύστημα, γιατί τις υπόλοιπες μέρες δεν είμαι αρκετά νευρόσπαστο, κι έτσι αγόρασα από το περίφτερο ένα Monster χωρίς ζάχαρη, γιατί καλή κι η παχυσαρκία της ζάχαρης, αλλά σαν τον καρκίνο της ασπαρτάμης δεν έχει.
Καθώς περπατούσα στην κοιλάδα υπό τη σκιά του θανάτου, ξεκίνησα να διαβάζω τι έγραφε στο πλάι. Συνήθως το να διαβάζεις συσκευασίες από προϊόντα είναι κάτι που κάνεις μόνο όταν ξεμένεις στην τουαλέτα με το κινητό κλειστό από μπαταρία και έχεις διαβάσει το τελευταίο τεύχος του Χάι όπου η Τατιάνα χωρίζει με τον Ευαγγελάτο, ο Λιάγκας παθαίνει εγκεφαλικό κι η Μενεγάκη μένει έγκυος.
Αυτό γίνεται σε κάθε τεύχος του Χάι, μην το ψάχνετε.
Αλλά αυτή η συγκεκριμένη συσκευασία με αποζημίωσε.

Χρόνια τώρα ο κόσμος μας ζητάει με μανία ένα Monster χωρίς ζάχαρη.
Ε, βέβαια. Μιλάμε για ορδές που παίρνανε καθημερινά τηλέφωνο από το 1985 παρακαλώ στα γραφεία της εταιρείας και παρακαλούσαν για Monster χωρίς ζάχαρη. Τόσο είχαν απογοητευτεί απ'την New Coke. Αφού έχω και μια θεωρία (αλλά μην το πείτε παραέξω) ότι για το Monster χωρίς ζάχαρη ξεκίνησαν οι ταραχές που σκοτώθηκε ο Γρηγορόπουλος (Κυριακή κοντή γιορτή που της φταίνε οι τρίχες).
Το φτιάξαμε! Και δεν είναι ένα απλό ενεργειακό ποτό.
"Θεραπεύει τη φαλάκρα, σου δίνει τη χαμένη αυτοπεποίθηση που δεν είχες ποτέ άλλοτε, κάνει τη γκόμενα που γουστάρεις να παρατήσει το χλεχλέ που τρίβεται και να τρέξει κατά πάνω σου κουνώντας το στρινγκ της στον αέρα για σημαία και άμα λάχει βελτιώνει και την όραση", ήθελαν να συμπληρώσουν αλλά δεν τους αφήνουν 42 οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε απλά το αφήνουν να αιωρείται στον αέρα ως υπονοούμενο.
Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις ένα ποτό χωρίς ζάχαρη και με σχεδόν καθόλου θερμίδες που να αξίζει να λέγεται Monster.
Κι επαναλαμβάνω, σιγά το όνομα. Που το έκαναν τραγούδι κι οι Skillet που παίζουν χριστιανικό ροκ.

Αφού τροποποιήσαμε το ενεργειακό μας μείγμα, τελειοποιήσαμε το σύστημα γλυκαντικών μας και απορρίψαμε εκατοντάδες γεύσεις, φτάσαμε στο τέλειο αποτέλεσμα!
Φαντάσου δηλαδή πώς θα ήταν οι εκατοντάδες γεύσεις που απέρριψαν προκειμένου να καταλήξουν σε αυτήν.
...βοηθάει στη μείωση της κούρασης, στην αύξηση της ετοιμότητας και σε παρακινεί να δουλέψεις (εννοώ να παίξεις) σκληρότερα! Με δύο λέξεις, "τα σπάει"!
Now that's what I call "knowing your motherfuckin' audience". Ξέρει πολύ καλά ότι ο τύπος που θα πάρει εν συνειδήσει του Monster και θα το πιει είναι ακριβώς ο τύπος που θα σκεφτεί "ναι, οκ, σήμερα πρέπει να διαβάσω μέσα σε μια νύχτα για να γράψω τρία μαθήματα αύριο, αλλά who fuckin' cares! Αύριο πρέπει να βγω στην κλαμπάρα με μπλουζάκι V και τρεις τόνους ζελέ στο μαλλί και να χοροπηδάω σαν το κατσίκι μέχρι να μη μου κάτσει ούτε μια γκόμενα στο μαγαζί! Θα ξανακοιμηθώ το 2019! Φακ γιέα!".
Βέβαια η έκφραση "τα σπάει!"έχει σταματήσει να "τα σπάει!"από τότε που το Παραπέντε έπαιζε ακόμα σε πρώτη προβολή, αλλά το συμπέρασμα εξακολουθεί να ισχύει.
Μετά όμως γυρίζεις κι από την πλευρά του κουτιού που δεν την έγραψε ένα δεκαπεντάχρονο που μόλις τερμάτισε το καινούριο Battlefield πατώντας τα πλήκτρα με την άκρη της σηκωμένης πούτσας του και το πράγμα γίνεται ακόμα πιο γελοίο.

Δεν θα πρέπει να καταναλώνεται από παιδιά, εγκύους...
Η Monster Energy Limited δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη αν το παιδί σας γεννηθεί με τρία χέρια, δεκαοχτώ δάχτυλα, 47 χρωμοσώματα ή διχαλωτό πέος. Ευχαριστούμε, εκ της διευθύνσεως.
...ή άτομα ευαίσθητα στην καφεΐνη.
Το "ευαίσθητα"εν προκειμένω είναι μια κουβέντα, γιατί εξαρτάται κι απ'το τι ποσότητες μιλάμε. Ας πούμε, όλοι οι άνθρωποι είναι ευαίσθητοι σε 14 λίτρα ουίσκι.
Καταναλώνουμε με υπεύθυνο τρόπο ως μέρος του μια ισορροπημένη διατροφή και υγιεινό τρόπο ζωής.
Ε...οκ. Ξεχάστε την ορθογραφία που είναι σαν να διαβάζει ο Μπάγιεβιτς τα αποτελέσματα του Google Translate. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο που έχω διαβάσει και θα διαβάσω μέχρι να ξανακάνει δηλώσεις ο Τσίπρας.
Ότι και καλά οι τυπάδες που κάνουν ισορροπημένη διατροφή και υγιεινό τρόπο ζωής, που τρώνε χωρίς ίχνος ειρωνείας γκότζι μπέρι και αλάτι Ιμαλαΐων, που παίρνουν ψωμί και το κοπανάνε πάνω στο τραπέζι για να φύγει η γλουτένη, που αναζητούν στη Σαλονίκη ξημερώματα με ένα βιολί κι ένα φεγγάρι τον μοναδικό κοτοπουλά που ταΐζει τα κοτόπουλά του νέκταρ και αμβροσία και τα νανουρίζει τα βράδια με τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν...
...ότι και καλά δηλαδή υπάρχει ποτέ περίπτωση να αγοράσουν αυτοί οι άνθρωποι τη ραδιενεργή Κοκακόλα που πουλάς;

Όχι ρε φίλε. Το είχες ξεκινήσει μια χαρά με την αναγνώριση του κοινού σου (καυλωμένα δεκαπεντάχρονα, καυλωμένοι φοιτητές που νιώθουν σαν καυλωμένα δεκαπεντάχρονα), τώρα γιατί μας το χαλάς; Έχετε δει ποτέ πακέτο από τσιγάρα να γράφει "καπνίζουμε υπεύθυνα και με μέτρο ως μέρος μιας υγιεινής ζωής";
Όχι ρε φίλε. Δεν είσαι ούτε μπρόκολα στον ατμό, ούτε δημητριακά πρωινού με βρώμη και βατόμουρα, ούτε καν cottage cheese τώρα με 124% λιγότερα λιπαρά. Είσαι το γαμημένο Monster. Ένα μισόλιτρο κουτί που περιέχει αποκλειστικά ζάχαρη διαλυμένη σε καφεΐνη. Δεν πρόκειται να σε καταναλώσει άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και το σώμα του.
Σε καταναλώνουν άτομα που τις τελευταίες τρεις μέρες έχουν φάει μόνο πίτσες, έχουν βαφτίσει όλες τις κατσαρίδες που κυκλοφορούν στο μπάνιο τους και η μόνη τους αγωνία είναι πώς θα βγάλουν δύο βδομάδες με πέντε ευρώ όσο πιο ντίρλα γίνεται.
Και θα έπρεπε να είσαι υπερήφανο γι'αυτό.
Stop drink shaming. All drinks are beautiful.
Αυτά, και να προσέχετε μην πιείτε πέντε Monster στα καπάκια για να την παλέψετε μετά από σκληρή μέρα στη δουλειά στη συναυλία των Αργκ Όβερκιλ και μετά ανατιναχθούν οι βολβοί των ματιών σας.

Εικάζω πως θα έχετε παρατηρήσει ένα φαινόμενο που απαντάται κάθε φορά που πηγαίνετε με φιλική παρέα σε ταβέρνα. Πεινάτε σαν τον Πύρρο τον Σαλαμοάρπαγα από το Κωνσταντίνου κι Ελένης (R.I.P), θέλετε κάτι να συνοδεύσετε τις μπύρες και τις ρετσίνες, και μόλις σκάνε μύτη οι τηγανητές πατάτες ορμάτε όλοι σαν τα Ουρούκ Χάι.
Μέχρι που μένει αυτή η μία τελευταία τηγανητή πατάτα. Μία δύσμοιρη πατατούλα στο πιάτο μοναχή της σαν την καλαμιά στον κάμπο. Και ξάφνου όλοι αφήνουν κάτω τα πιρούνια τους και μένουν να κοιτιούνται παγωμένοι, λες και ξαφνικά ο Μπάμπης, ο μεγαλύτερος γαμιάς της παρέας, ανακοίνωσε ότι θέλει από εδώ και στο εξής να τον φωνάζετε Σαρόνα.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να βγάλει αυτή την βαριόμοιρη πατάτα απ'τη μιζέρια της; Ποιος θα επιτελέσει τούτο το σίγουρα δυσάρεστο, μα και ταυτόχρονα αναπόφευκτο καθήκον; Κι εκεί ξαφνικά όλοι παριστάνουν τις παρθένες.
Δεν είναι ότι χόρτασαν. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατο να χορτάσεις με τηγανητές πατάτες, εκτός κι αν είσαι ανορεξική γκόμενα που τρώει ένα μαρουλόφυλλο το πρωί κι ένα το βράδυ, αλλά αυτές δε μετράνε γιατί το να τις καλέσεις σε ταβέρνα είναι σαν να καλέσεις τον παπά της ενορίας σε σατανιστική τελετή θυσίας κατσίκας.
Είναι μια εντελώς ανόητη κοινωνική σύμβαση. Κι αυτή η σύμβαση λέει ότι αν πάρεις την τελευταία τηγανητή πατάτα θα καταδικαστείς αυτομάτως στη συνείδηση του λαού ως πεινάλας, ψωμύλος, αρούγκανος και ο μαλάκας της παρέας.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία που δεν πρόκειται να χορτάσει κανείς με μία πουτάνα τηγανητή πατάτα. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία που μέχρι πριν από πέντε δευτερόλεπτα κοντεύατε να σφαχτείτε με τα πιρούνια στην προσπάθεια να μπουκώσετε όσο γίνεται περισσότερες πατάτες στην καταβόθρα σας.
Όποιος τολμήσει να αγγίξει την τελευταία τηγανητή πατάτα, θα τον περιμένουν τέτοια βλέμματα ειδεχθούς αποδοκιμασίας λες και έχεσε μες στο πιάτο. Θα πρέπει κάποιος γενναίος να βρει το θάρρος να ρωτήσει "παιδιά, θα τη φάει κανείς αυτή την πατάτα;"και αφού λάβει το οκ να δώσει τέρμα στο μαρτύριο της ηρωικής πατάτας.
Αλλά κι αυτό ακόμη δεν το κάνει κανείς. Η τελευταία πατάτα καταλήγει να πάει σαν το σκυλί στ'αμπέλι από εκεί που'ρθε και να τη σκουπίζει βάναυσα ένας λαντζέρης στο σκουπιδοντενεκέ πριν πλύνει το πιάτο για να φάνε οι υπόλοιποι θαμώνες της σουβλακερί-κοκορετσερί.
-Και τι μας τις λες τώρα εμάς όλες αυτές τις μαλακίες για τηγανητές πατάτες και κοκορέτσια και κατσίκες και μας κάνεις και να πεινάμε;

Προσέξτε ότι υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση πίσω από αυτόν τον άγραφο κανόνα. Κι αυτή είναι ότι όλοι μας είχαμε από πίσω την κλασική Ελληνίδα μάνα μεγαλώνοντας, που μας έμαθε ότι είναι κρίμα να πετάμε φαΐ, ότι τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε κι ότι η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή σου κι άμα δεν τη φας δε θα παντρευτείς ποτέ.
Και μετά πας στην ταβέρνα και δεν πρέπει να φας την τελευταία τηγανητή πατάτα. Όσα σε έμαθαν στο σπίτι σου ήτανε λάθος. The struggle is fuckin' real.
To point είναι ότι υπάρχουν διάφορες κοινωνικές συνθήκες που έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους σαν τους Χαϊλάντερς και πρέπει στο τέλος να επιζήσει μόνο μία.
Το κλασικό ελληνικό εικονογραφημένο είναι ότι πάντα κράζεις τους διεφθαρμένους πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για να ικανοποιήσουν τον στρατό των ψηφοφόρων τους και μετά τρέχεις και τους ψηφίζεις μόλις σου τάξουν μια θεσούλα.
Αλλά ας μην αρχίσουμε πάλι για τον Τσίπρα.
Ή το άλλο κλασικό ρητό "πουτάνες όλες, εκτός απ'τη μάνα μου και την αδερφή μου". Με τη λογική αυτή, κάθε γυναίκα είναι ή μάνα κάποιου ή αδερφή κάποιου. Επομένως οι μόνες που μένουν για πουτάνες είναι οι μοναχοκόρες κι αυτές μέχρι να κάνουν παιδάκι. Περιορίζει κάπως το σύνολο των πουτανών, νομίζω.
Επίσης ένα σημαντικό φαινόμενο αυτού του τύπου είναι ο επιλεκτικός θαυμασμός προς τη Δύση, του τύπου "πήγε ο γιος της Δοξούλας της Γκαβής στη Γερμανία και πρόκοψε το παιδί, άλλος πολιτισμός, ούτε γόπα πεταμένη στο πεζοδρόμιο, έχουν κράτος Ανθούλα μου"και μόλις πει τίποτα ο Σόιμπλε για τα δάνεια της Επαναστάσεως το γυρίζουν αμέσως σε "άσε τώρα με τους Κουτόφραγκους, εμείς τους δώσαμε τα φώτα, όταν αυτοί ήταν στα δέντρα και τρώγανε βελανίδια εμείς αναβάλαμε το Star Wars για να κάνει πρεμιέρα ο Παπακαλιάτης".

Κι επειδή έχουμε πιάσει την Ελληνίδα μάνα, ας μην ξεχνάμε ότι όταν παίρνεις κακούς βαθμούς στο σχολείο (εγώ ήμουν φύτουλας από μικρός) θα πρέπει να πάρεις παράδειγμα από "τον Γιαννάκη που είναι τόσο καλό παιδάκι και διαβάζει και δε στεναχωρεί ποτέ τη μαμά του, γιατί δεν του μοιάζεις λίγο".
Αλλά όταν εσύ ζητάς να κάνεις κάτι που κάνουν όλα τα άλλα παιδάκια, όπως το να πας να παίξεις μπάλα στην αυλή του σχολείου ή να χτυπήσεις κουδούνια και να φύγεις τρέχοντας ή να πετάξεις μολότοφ σε περίπτερο ή ό,τι είναι τέλος πάντων αυτό που κάνουν στις μέρες μας τα παιδάκια, έρχεται ως κόλαφος η απάντηση "δε με νοιάζει εμένα τι κάνουν τα άλλα παιδάκια".
ΤΟΤΕ ΓΑΜΩ ΤΗ ΣΤΡΟΥΜΦΙΤΑ ΜΟΥ ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ;
Συγνώμη. Παρασύρθηκα. Τον είχα μεγάλο άχτι αυτόν τον πούστη τον Γιαννάκη.
Τώρα τον έχω μόνο σε στάχτη, μέσα στο τσίγκινο κουτί που φύλαγε τα μπικουτί.
Μετά ήρθε κι ο Γιάνης με το ένα νι και μας αποτέλειωσε όλους.
Εκτός βέβαια από την Ελληνίδα μάνα, υπάρχει και ο Έλληνας πατέρας. Ο οποίος θέλει να δει τον γιόκα του να γαμάει, να σπέρνει, να σέρνει τον πάπαρο και να αφήνει αυλάκι στην άσφαλτος, και ταυτόχρονα την κόρη κλειδωμένη στο κάστρο μέχρι να έρθει ο πρίγκιπας ή ο Μάριο και να την ξεκλειδώσει.
Κι επειδή αυτοί οι πατεράδες δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην τελευταία τριτοκοσμική χώρα της Ευρώπης, καταλήγουμε σε ένα παράδοξο όπου θα πρέπει να έχουμε γαμιάδες γιους και παρθένες κόρες. Ε, δε βγαίνουν τα logistics! Με κανένα κομπιούτερ όμως!
Εκτός κι αν οι γιοι καταλήξουν να γαμιούνται μεταξύ τους.
Τι είπα τώρα, ε;
Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που πιστεύουν ότι άμα μπήγεις μεν την μαλαπέρδα στον τριχωτό κώλο, αλλά η δικιά σου πρωκτική ακεραιότητα παραμένει απαραβίαστη, τότε δε λογίζεσαι για πούστης.
Μήπως, λέω μήπως, κάπου έχουμε μπλέξει τον Πούτιν με τον Ρασπούτιν;

Αντιφάσεις. Αντιφάσεις παντού. Όταν πάρει ο Ολυμπιακός ψεύτικο πέναλτι "πουλημένος διαιτητής", όταν παίρνει ο Παναθηναϊκός ψεύτικο πέναλτι "άνθρωπος είναι κι ο διαιτητής κι έκανε λάθος". Όποιος οδηγεί πιο γρήγορα από εσένα "πού πάει ρε ο τρελός, θα μας σκοτώσει"κι όποιος οδηγεί πιο αργά από εσένα "κουνήσου μωρή κηδεία, έχουμε και δουλειές".
Σε καλεί στο γάμο του ο αντιπαθητικός τριτοξάδερφος που είχες να δεις από τον τελευταίο γάμο αντιπαθητικού τριτοξαδέρφου, λες "ποιος τον γαμάει κι αυτόν", αλλά τελικά πας γιατί "άμα δεν πάω θα παρεξηγηθεί το σόι".
Δεν έχει ρέστα ο περιπτεράς, τον κράζεις γιατί σε καθυστερεί. Έχει ρέστα ο περιπτεράς, πάλι τον κράζεις γιατί σε φορτώνει ένα παγκάρι κέρματα.
Δεν πρέπει να στείλεις μήνυμα πολύ νωρίς στη γκόμενα γιατί θα σε περάσει για λιγούρη, αλλά ούτε και πολύ αργά γιατί θα σε περάσει για αδιάφορο, οπότε πρέπει να κάτσεις να υπολογίσεις μια διπλή διαφορική με μη-γραμμικούς όρους και στο τέλος να πάρεις τα παπάρια μου επί του λογαριθμικού άξονος ψ.
Και έτσι, και γιουβέτσι. Και ναι, και όχι. Σαν το δημοψήφισμα του Τσίπρα.
Κι όπως θα έλεγε κι ο Τζίμης, ο Τζίμης κι η Τζάνις, που τα'χουνε τινάξει από ναρκωτικά, είναι παράξενοι οι άθρωποι.
Αυτά, και να προσέχετε μην πεθάνετε μόνος σε ένα μουχλιασμένο υπόγειο με μόνη παρέα δυο κατσαρίδες επειδή φάγατε την τελευταία τηγανητή πατάτα.

Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό έγραφα μια λίστα με τα δέκα ή δεκαπέντε χειρότερα τραγούδια της χρονιάς που μας πέρασε.
Φέτος όμως δεν το θεώρησα απαραίτητο, γιατί αν το έκανα θα ήταν απλά δέκα φορές η προσπάθεια της Μαντόνας να πείσει, και τον κόσμο αλλά κυρίως τον εαυτό της, ότι δεν είναι 57 χρονών και ότι ασχολούνται ακόμα άνθρωποι μαζί της, πάνω σε ένα μπιτ που ακούγεται σαν ο Όπτιμους Πράιμ να έφαγε χαλασμένη φασολάδα και μετά να γάμησε ένα μπλε λεωφορείο του ΟΑΣΘ.
Ναι, ακόμα κυκλοφορούν τα γαμήδια. Η διπλωματική μου θα είναι πάνω στο πώς δεν έχουν σαπίσει μετά από τόσα χρόνια.
Γι'αυτό θα κάνω κάτι διαφορετικό: μια δροσιστική βουτιά στο ένδοξο παρελθόν του Τιρινινίου, της άσπρης κάλτσας με σκαρπίνι, της περμανάντ και της ατελείωτης, μα ατελείωτης κόκας. Back to the '80s. Προσοχή: υψηλή περιεκτικότητα σε αναφορές στους Van Halen.

Sammy Hagar-I Can't Drive 55

Λίγη αυτοκινητιστική ιστορία: μέχρι και το 70, όλοι οι Αμερικάνοι οδηγούσανε κάτι τροχοφόρες μπανιέρες με οχτάλιτρους V8 που καίγανε δέκα λίτρα στο παρκάρισμα, μέχρι που ξέσπασε πετρελαϊκή κρίση, οπότε κάποιος φωστήρας στο ομοσπονδιακό Υπουργείο Μεταφορών σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος να εξοικονομηθούν καύσιμα είναι να επιβάλλει σε όλη τη χώρα ανώτατο όριο 55 μίλια (90 χιλιόμετρα) και να πηγαίνουν όλοι σαν τις κότες. Κάπου εδώ μπαίνει ο Σάμι Χέιγκαρ, ο οποίος, ναι, τεχνικά έχει καλύτερη φωνή απ'τον Ντέιβιντ Λι Ροθ, αλλά αν το ποιος έχει καλύτερη φωνή είχε καμιά σημασία, ο Μπομπ Ντίλαν θα έπρεπε να σφουγγαρίζει τουαλέτες. Το πρόβλημα είναι ότι ο Χέιγκαρ, εκτός απ'το να οδηγήσει με 55, δεν μπορεί επίσης να νιώσει καθόλου από ροκ. Το να γράψεις έναν ύμνο στη γρήγορη οδήγηση είναι ένας γρήγορος δρόμος (see what I did there?) να φανείς γαμάτος, αλλά όχι αν το κάνεις σαν να παραπονιέσαι. I can't drive 55, boo fuckin' hoo! Ντέιβ, έλα δείξ'του πώς γίνεται η δουλειά.
Poison-Every Rose Has Its Thorn

Η μουσική των Poison είναι ελεεινή και τρισάθλια. Το πιο διασκεδαστικό που μπορεί να κάνει κανείς με ένα άλμπουμ των Poison είναι να δείχνει το εξώφυλλο του άλμπουμ σε ανυποψίαστους φίλους του, να ρωτάει "ποιος απ'τους τέσσερις είναι η γκόμενα"και να βλέπει τα μούτρα τους όταν τους πει ότι και οι τέσσερις είναι άντρες. Και φυσικά η κατάρα της "ροκ μπάντας με ξενέρωτη μπαλάντα σαν μεγαλύτερο χιτ"είναι εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Το πρόβλημα είναι ότι δε βγάζει κανένα νόημα. Μας λέει λοιπόν ο τύπος που μοιάζει με γκόμενα "κάθε ρόδο έχει το αγκάθι του". Οκ, σωστό αυτό. Και καπάκι μας λέει ότι "κάθε νύχτα έχει την αυγή της". Μα...αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο νόημα από το προηγούμενο. Και αμέσως μετά λέει "όπως κάθε καουμπόι τραγουδάει ένα λυπητερό τραγούδι". Αυτό το μόνο που χρησίμευσε ήταν να κάνει τους καουμπόηδες να μοιάζουν γκέι είκοσι χρόνια πριν το Brokeback Mountain. Αλλά οκ, πιθανώς να έβγαζε νόημα στα 80's, με τόση κοκαΐνη που έπαιρναν όλοι.
Def Leppard-Love Bites

Ίσως το καλύτερο συγκρότημα με κουλό ντράμερ έβερ, οι Ντεφ Λέπαρντ, πριν τους χτυπήσει η κουλαμάρα, θεωρούνταν ένα αξιόλογο μέλος του NWOBHM δίπλα στους Σάξον και τους Μέιντεν. And then they went mainstream. Τώρα, το να γράφεις μπαλάντες, με καθαρές κιθάρες και ρομαντικούς στίχους, δεν είναι απαραίτητα κακό. Για να πετύχει, όμως, η συνταγή, χρειάζεται ένα καθοριστικό συστατικό: ο Ντέιβιντ Κάβερντεϊλ. Όχι απαραίτητα ο ίδιος, αλλά μια βαθιά κι αισθαντική αντρική φωνή που να μπορεί να κάνει το μουνάκι σου να στάξει ακόμα κι αν δεν έχεις μουνάκι. Αντ'αυτού, οι Λέπαρντ έχουν τον χειρότερο τραγουδιστή της ιστορίας. Χειρότερο από τον Μπομπ Ντίλαν. Χειρότερο από τον Τσαντ Κρούγκερ. Κι αν το γάβγισμα αυτού του τύπου ταίριαζε, με κάποιον διεστραμμένο τρόπο, στο εξόχως παρακμιακό Pour Some Sugar On Me, εδώ πέρα, στη μελωδική μπαλάντα που θα έπρεπε να τραγουδάει ο Κάβερντεϊλ, ακούγεται σαν να βάζεις να ακούσεις σουηδικό μπλακ μέταλ και να σκάει ξαφνικά ο Πάριος.
Warrant-Cherry Pie

Μένοντας στο Pour Some Sugar On Me: ναι, θεωρώ ότι είναι νόστιμο (see what I did there? Again?). Αλλά, γενικά μιλώντας, ένα ήταν παραπάνω από αρκετό. Αυτό προφανώς δεν πτόησε τους Warrant, οι οποίοι έβγαλαν ένα τραγούδι ίδιο σε τέμπο, σε drumming paterns (υπενθυμίζω εδώ ότι ο κλαπατσιμπαλίστας των Λέπαρντ είχε μόνο ένα χέρι), στον τρόπο που αναπτύσσονται οι μελωδικές γραμμές της κιθάρας και, κυρίως, στην χρήση ηλίθιου σεξουαλικού ευφημισμού με φαγητό για τον τίτλο και το ρεφρέν. Σύμφωνα, δε, με τον θρύλο, οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν από τον τραγουδιστή της μπάντας μέσα σε ένα τέταρτο, πάνω σε ένα κουτί πίτσας. Και μετά από τόσα φαγητά αναρωτιόμαστε γιατί τα Αμερικανάκια είναι παχύσαρκα. Ο ίδιος πάντως απεκήρυσσε το τραγούδι ως μη αντιπροσωπευτικό των Warrant. Δυστυχώς, το μόνο άλλο τραγούδι τους που έμεινε ήταν...μαντέψτε...η κατηραμένη μπαλάντα. Η οποία, καίτοι η κατηραμένη μπαλάντα, είναι κατά τι καλύτερη απ'την Κερασόπιτα. Τρέξε γύρεψε.
Extreme-Play With Me

Εσείς το ξέρατε ότι υπήρξε και τρίτος τραγουδιστής των Van Halen? Είναι αυτός εδώ ο τυπάς, ονόματι Γκάρι Τσερόουν, και οι περισσότεροι φαν της μπάντας θέλουν να τον θυμούνται όσο οι Παναθηναϊκοί θέλουν να θυμούνται τον Φάμπρι. Πού πας, βρε καημένε, με το ίδιο όνομα που είχε το κατοικίδιο σαλιγκάρι του Μπομπ Σφουγγαράκη; Εδώ τον βλέπουμε στην πρώτη του μπάντα, της οποίας το μεγαλύτερο χιτ ήταν-φυσικά-η ξενέρωτη μπαλάντα More Than Words. Αλλά αυτό βγήκε στη δεκαετία του '90. Αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι ένας κιθαρίστας που μπαίνει στο κομμάτι με την ψωλή του όρθια για να σκίσει σούφρες και να σπείρει εξώγαμα με τις ανηλεείς κιθαριές του. Με τι επικό στίχο θα παντρέψει ο Γκάρι την βιρτουοζιτέ του κιθαρίστα του, ώστε δι'ελέου και φόβου να οδηγηθούμε όλοι μαζί στη μεταλλική κάθαρση; ...Με μια απαρίθμηση από παιδικά παιχνίδια. Αυτοί είναι όλοι οι στίχοι. Fuck. Me. Sideways.
Bon Jovi-Born To Be My Baby
Ο Τζον Μπον Τζόβενος είναι άλλος ένας από εκείνους τους τύπους που έκαναν καριέρα αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι ομορφόπαιδα. Επομένως το να αναζητάς ποιότητα από τη μουσική του είναι σαν να ρίχνεις δελτίο με ματς του Λεβαδειακού, αλλά ακόμα κι οι Μπον Τζόβενοι μπορούν να επιδείξουν καλύτερα απ'αυτό (όπως αναγνωρίζει και ο Μπάρνεϊ Στίνσον με το-ίσως μόνο-τραγούδι που συμπεριλαμβάνει στο Get Psyched Mix του). Είναι λες και όταν το ηχογραφούσαν ήταν τελευταία μέρα πριν την κάνουν για Χριστούγεννα στο Γκστάαντ και είπαν "δε γαμιέται". Μετά το αρχικό πιασάρικο "να να να", γαμιέται ο Δίας. Τα όργανα είναι σαν να τα πήραν από πέντε διαφορετικά τραγούδια και οι μελωδίες αρνούνται να συνεργαστούν μεταξύ τους χειρότερα κι από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Oι στίχοι σε κάνουν να νοσταλγείς τον Τόμι και την Τζίνα, και το ψεύτικο γρέζι του Μπον Τζόβενου είναι πιο ηχηρό κι εκνευριστικό από ποτέ. Αν τραβούσανε το "να να να"για πέντε λεπτά, το τραγούδι θα έβγαινε καλύτερο.
U2-I Still Haven't Found What I'm Looking For

Θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα τόσο για το πιο σύντομο όνομα μπάντας όσο και για το μακρύτερο όνομα τραγουδιού, οι U2 δε θα μπορούσαν να μην έχουν θέση σε αυτή τη λίστα. Όσο ο κιθαρίστας που θέλει 50 χρονών άνθρωπο να τον παίρνουν στα σοβαρά ενώ αυτοαποκαλείται The Edge παίζει τρεις νότες, τις οποίες πολλαπλασιάζει-ωσάν ο Τζίζαντας τα ψάρια-με το echo για να ακούγεται ότι παίζει κάτι εκτός απ'το πουλί του, από πάνω ο Μπόνο δίνει Μπόνο στο τραγουδιστικό στυλ της δακρυσμένης κλειτορίδας που τόσο καλά κατέχει δηλώνοντάς μας ότι ακόμα δε βρήκε αυτό που έψαχνε. Γνωρίζοντας τις πολιτικές ανησυχίες των U2, αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει από την παγκόσμια ειρήνη και την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Τουρκία μέχρι τον αναπτήρα του. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι τόσο αργό και κατατονικό που κάθε ακρόαση είναι σαν να περιμένεις να πεθάνεις κόβοντας τις φλέβες σου με νυχοκόπτη. Γαμώτο. Πού είναι ο νυχοκόπτης; Τον έχασα. Μπόνο, για έλα ρίξε μια ματιά. Ακόμα δε τον βρήκα.
Vixen-Edge Of A Broken Heart

Εκτός απ'όλες τις hair metal μπάντες με άντρες που έμοιαζαν με γκόμενες, υπήρχε και μια hair metal μπάντα στην οποία έπαιζαν αληθινές γκόμενες. Και τι γκόμενες μάλιστα. Αλλά αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι οι γκόμενες δεν τα καταφέρνουν σε ένα είδος που κυριαρχείται από άντρες (βλέπε μηχανολογία). Ακόμα κι αν αυτοί οι άντρες μοιάζουν με γκόμενες. Το πρόβλημα είναι ότι το στάνταρ hair metal τραγούδι έχει σαν θεματικό άξονα την αγάπη του αφηγητή-τραγουδιστή για κάτι που στην καθομιλουμένη αποκαλούμε μουνί. Αυτό φυσικά είναι πρόβλημα για τις Vixen, γιατί εκπροσωπούν το ίδιο το μουνί, κι ο λεσβιακός έρως τότε δεν ήταν τόσο αποδεκτός όσο η διώροφη περμανάντ. Έτσι μουσικά έχουμε ένα στάνταρ hair metal τραγούδι, με shredding guitars and all, που στιχουργικά λέει για την ερωτική απογοήτευση μιας γκόμενας. Το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς καλύτερο από ένα τραγούδι με country κιθάρες και μπάντζο που περιγράφει την gangsta ζωή στους δρόμους του Μπρονξ.
Van Hagar-Dreams
Ίσως, λέω ίσως, να έχετε υποψιαστεί μέσα από τις αναρτήσεις μου ότι λατρεύω τον Έντι Βαν Χέιλεν. Αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί λατρεύω τον κιθαρίστα Έντι Βαν Χέιλεν. Ο άνθρωπος Έντι Βαν Χέιλεν είναι ένας μαλάκας και μισός, κι αυτό δεν έχει καν να κάνει με το ότι φέρεται σαν αρχίδι σε όποιον άνθρωπο δεν έχει το επώνυμο Βαν Χέιλεν. Να γιατί είναι μαλάκας: ο άνθρωπος είναι ένας μικρός θεούλης της κιθάρας, που μπορεί να την πάρει στα χέρια του και να την κάνει να ακούγεται από βρώμικο, αρχιδάτο rock n roll μέχρι γαμημένο Μπαχ. Οπότε τι πιο φυσιολογικό από το να πλακώσει να παίζει σύνθια! Βεβαίως, το ότι άρχισε να παίζει σύνθια δεν ήταν η καταστροφή, γιατί όποιος άνθρωπος ακούει το Jump και δεν νιώθει μέσα του τη διάθεση να πέσει και να πάρει πεντακόσιες κάμψεις από την ξαφνική έκρηξη ενέργειας είναι λίγο νεκρός στο βάθος της ψυχής του. Αλλά μετά ήρθε ο Σάμι Χέιγκαρ.

Ναι, μπορεί και να είμαι και προκατειλημμένος εναντίον των Van Hagar. Αλλά αυτό το πράμα ακούγεται σαν τους γαμημένους Journey.
Journey-Don't Stop Believin'

Και μια που τ'αναφέραμε κι αρχή διαλόγου κάναμε, θέλω μέσα από τα βάθη του παχέος εντέρου μου να ρίξω ένα πηχτό και βρωμερό χέσιμο στους Journey και σε αυτό το τραγούδι που είναι λες και γράφτηκε κατευθείαν για ταινία όπου η Τζούλια Ρόμπερτς φιλιέται με τον Χιου Γκραντ στη βροχή. Ας αρχίσουμε από το ότι είναι βασισμένο στο ένα και μεγαλύτερο από όλα τα μουσικά κλισέ, τις τέσσερις συγχορδίες, παιγμένες σε πιάνο για έξτρα φτηνό συναισθηματισμό από τα ράφια του Λιντλ. Το σύνθι από Κάζιο λαϊκής εμποροπανήγυρης λείπει όσο κι ο Μάρτης απ'τη Σαρακοστή, ενώ ο Στιβ Πέρι πρέπει να πάσχει από σκωληκοειδίτιδα. Και φτάνουμε στους στίχους. Ένα κορίτσι απ'την επαρχία, ένα αγόρι απ'το Ντιτρόιτ, τέσσερα πόδια δυνατά και μια κουτσή κιθάρα. Και ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα; Μη σταματάς να πιστεύεις; Αυτό ήταν ήδη κλισέ από την εποχή του Ιησού! Γαμώ τους Journey και γαμώ και το Glee που επανέφερε το κωλοτράγουδο απ'τον τάφο. Και γαμώ το Glee γενικότερα.

Αυτά, και να προσέχετε μήπως η αγαπημένη σας μπάντα προσλάβει έναν καινούριο τραγουδιστή ο οποίος θα βγάζει ξενέρωτες μπαλάντες, κι όλο αυτό δέκα χρόνια πριν καν γεννηθείτε.

Άλλη μια χρονιά μας αφήνει πίσω της τρέχοντας, κορνάροντας και βγάζοντας κωλοδάχτυλα απ'το παράθυρο. Το 2015 ήταν μια πολύ έντονη χρονιά, με πολιτικούς διχασμούς, τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, πολέμους, προσφυγικές κρίσεις, κάπιταλ κοντρόλς, κωλοτούμπες, απειλές για Τρίτο Παγκόσμιο και γενικώς μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Κι όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, στον αποχαιρετισμό της φετινής χρονιάς, έφτασε η ώρα να ευλογήσω τα γένια μου, να την παίξω με το είδωλό μου στον καθρέφτη και, κατά χρονολογική σειρά, να παραθέσω τις 12 αναρτήσεις αυτού εδώ του μπλογκ που μας έφεραν όλους μαζί στο λεκτικό οργασμό.

May you rest in fuckin' peace, you magnificent bastard.

Ξέρεις ότι ζεις στη Θεσσαλονίκη όταν...
Η πρώτη κιόλας ανάρτηση της χρονιάς ήταν μια ελεγεία στην πόλη του έρωτα, της μπουγάτσας, του Αριστοτελείου με σήμα τον Άγιο Δημήτριο και του πιο σύγχρονου μετρό της Ευρώπης. Στο Ρετζίκι και την Επτάλοφο, την Παλιά και τη Νέα Παραλία. Στον Γκάλη, τον Κούδα και τον Χατζηπαναγή. Στη Χαλκιδική που σαν αυτή δεν έχει. Στους ανθρώπους που κάθονται σε οικοδομές, παθαίνουν φούιτ και σε παίρνουν κιμά να σε κάνουν κεφτέδες. Στην καριόλα Εμμανουέλα Αγγουράκη, στον Ρέμο Μπινέ και στο κατεστημένο της Αθήνας. Στη "συμπρωτεύουσα"που θα είναι για πάντα πρώτη στις καρδιές μας.
Λεωφορείο: The Official Drinking Game
Βασική πλευρά της ζωής στη Θεσσαλονίκη είναι και η καθημερινή χρήση των λεωφορείων. Το επικό αυτό drinking game, από το οποίο επιβίωσαν μόνο πολύ σκληροί πότες σαν τον Πρόεδρο του Α.Π.Ι., καυτηριάζει με τη γλαφυρότητα που τόσο αγαπήσατε τους ραλίστες σωφέρ των λεωφορείων, τις γηραιές κυρίες που αποζητούν να ξαποστάσουν το κουρασμένο απ'τα χρόνια κορμί τους, τους ανθρώπους που δεν είναι ζητιάνοι αλλά έχουν κοριτσάκι με εγχείρηση στο εξωτερικό και τους έδειξε κι η Τατιάνα, και φυσικά την προηγμένης τεχνολογίας αθόρυβη, οικολογική και υδατοστεγή κατασκευή των οχημάτων.
Valen Tines?
Σε μια ανάρτηση γραμμένη ως ύστατο φόρο τιμής σε μία άλλη θρυλική μορφή που χάθηκε πρόωρα, τον μέγιστο Master G, η επιβεβλημένη από ξενόφερτα συμφέροντα που υπηρετούν τη βολεμένη οικονομικά ολιγαρχία εορτή του Αγίου Βαλεντίνου ξαπλώνει στο τραπέζι της αυτοψίας και κατακρεουργείται βίαια από το αδίστακτο νυστέρι μου. Γιατί ποιο άλλο ζώο στον πλανήτη θα σκεφτόταν να μαγαρίσει κάτι τόσο ιερό όσο το σεξ με αηδίες σαν τις καρδούλες, τα λουλούδια, τα χνουδωτά αρκουδάκια, τις ταινίες με τη Τζούλια Τρόμπερτς και τα τραγούδια της ύστερης περιόδου των Aerosmith?
...τη γαμάς ή δεν τη γαμάς, κύριε πρόεδρε;
Οι περιπλανήσεις του μικρού Βάρβαρου στον μαγευτικό κόσμο του Eightball, του ροκ/ντίσκο/stand up comedy/ερμηνευτικός χορός/διαγωνισμός κεντήματος club της Θεσσαλονίκης, συνεχίζονται απτόητες. Κι αυτή τη φορά ο μικρός Βάρβαρος ξεχύνεται σαν εμετός στην επίθεση, τριπλάρει δέκα αμυντικούς σε τηλεφωνικό θάλαμο, περνάει και τον τερματοφύλακα και...δοκάρι κι έξω. Δυο γύρες κερασμένα σφηνάκια Γιάγκερ ήταν το μόνο που ζητούσε από το ατελείωτο κορμί μου και τη χαρισματική προσωπικότητά μου η κοπελιά, χάριν της ανωνυμίας αποκαλούμενη Αφροξυλάνθη (δε θυμάμαι πλέον και πώς τη λέγανε). Κορίτσια, don't be an Αφροξυλάνθη.
Οι δεκα πιο punchable φάτσες στον κόσμο + bonus Άλλες δέκα φάτσες για μπουνίδια
Σίγουρα θα έχει συμβεί και σε σας να δείτε κάποιον άνθρωπο που, χωρίς να σας έχει προκαλέσει ή να έχει κάνει κάτι ιδιαίτερα κακό στη ζωή του, και μόνο απ'το ύφος και τα χαρακτηριστικά του θέλετε να τον δέσετε σε έναν στύλο και να του ρίχνετε μπάτσες μέχρι να ξεφλουδίσει η φάτσα του. Οι δύο αυτές αναρτήσεις είναι αφιερωμένες σε τέτοιου είδους ανθρώπους και δεν ξεφεύγει κανείς: από πολιτικάντηδες μέχρι υπερεκτιμημένους ποδοσφαιριστές, από Χολυγουντιανούς σκηνοθέτες μέχρι αγαπημένους χέβι τραγουδιστές κι από ιντερνετικούς εξυπνάκηδες μέχρι επαγγελματίες ψωλορουφήχτρες.
Η εκδίκηση της Ματίνας Μανταρινάκη
Κρίνοντας από το πώς όλοι έχασαν τις μπίλιες τους όταν ο ΑΝΤ1 σταμάτησε τις επαναλήψεις για δύο βδομάδες, το Κωνσταντίνου και Ελένης είναι, δυστυχώς, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κενωνίας. Και πώς να μην είναι όταν περιείχε την πρώτη χίπστερ περσόνα πολύ πριν καν διανοηθούμε τον όρο χίπστερ; Ο λόγος φυσικά για τη Ματίνα, που φορούσε κοκάλινα γυαλιά και φούστες για προσκύνημα σε μοναστήρι, άκουγε μουσική ξεχασμένη απ'τη γραμματεία του θεού, ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ και ευρίσκετο σε μία μόνιμη κατάσταση αγαμίας 17 χρόνια πριν αυτά γίνουν μόδα. Χάθηκε ρε γαμημένε Ρώμα να μας δώσεις κανένα νουμεράκι για το Τζόκερ;
Paola Gossow?
Στις 24 Μαΐου η μεταλλική καρδιά της Θεσσαλονίκης χτύπησε στο Principal Club Theater, όπου οι Accept σκόρπισαν Τευτονικό τρόμο. Φαίνεται όμως ότι από την πολλή τρομάρα οι κοινωνοί του μεταλλικού πνεύματος έχασαν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός χαμένου εξαδέρφου του Στεφανάκη, φέτος οι Nightwish εμφανίστηκαν στο Rockwave, οι Judas Priest έπαιξαν στο Καυτατζόγλειο και, το καλύτερο όλων, η αρχιέρεια του σκυλάδικου Πάολα είναι κατά βάθος μέλος της Σκοτεινής Πλευράς και χτυπιέται στο σπίτι της με Manowar. Είσαι τρελός; (Νταν νταν). Είσαι τρελός; (Νταν νταν). Που πας τους Manowar με άλλους να συγκρίνεις!
Είναι Τρελός ο Καραφλός
Φυσικά, ακόμα κι οι πάνσεπτοι Accept δεν είναι παρά οδοντόκρεμες μπροστά στην κάθοδο του ίδιου του Metal God και του Ιερατείου του επί γης. Εν μέσω δημοψηφίσματος, κάπιταλ κοντρόλ και εθνικού διχασμού, ο Χάλφορντας μας πήρε τα υπάρχοντα και μας περπάτησε όλους στους διαδρόμους της Βαλχάλα. Εννιά ευρώ για ένα μπουκάλι μπύρας Φιξ κάτω απ'τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο της Αθήνας δεν ήταν τίποτα μπροστά στην ύψιστη ανταμοιβή του να συναντήσεις από κοντά τον Έναν και Μοναδικό, τον Painkiller, τον Exciter, τον Hellrider, τον Turbo Lover, τον Jawbreaker.
Yngwie Malmsteen's Rising Cock
Εκτός από τον Μεταλλικό Θεό, υπάρχουν κι άλλοι ήσσονος σημασίας Άγιοι στο μεταλλικό πάνθεο. Ο Ίνγκβι Μάλμστην και το ξεκούμπωτο πουκάμισό του κατέχουν σε αυτό θέση Οσίου Παταπίου, αλλά μην του το πείτε-νομίζει ότι είναι τουλάχιστον Ιησούς. Με κατορθώματα που περιλαμβάνουν τον τερματισμό του Contra χωρίς το Konami Code, την προσπάθεια να επισκιάσει τον fuckin' Dio, την ικανότητα να παίξει 34 συνεχόμενα λεπτά αρπέτζια χωρίς ούτε ένα διάλειμμα για κοκαΐνη και την διασκευή, για κάποιο μυστήριο λόγο, στο Gimme! Gimme! Gimme! των ABBA, ο Ίνγκβι είναι σαν εκείνον τον ξάδερφο που έχει πάει σε όλα τα τάλεντ σόου, κόβεται πάντα στις οντισιόν και επιμένει ότι "το κοινό δεν είναι έτοιμο γι'αυτόν".
Σύριζα-Θρησκεία-Αυτοδυναμία
Όπως είδαμε, η πολιτική ζωή του τόπου το έτος 2015 κατάφερε να ξεπεράσει σε ένταση, διχασμό και αριθμό εκλογικών αναμετρήσεων ακόμα και το βρώμικο '89. Ποια ήταν τα 2 cents μου για την αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου, θα με ρωτήσετε; Ψήφος στο Σύριζα, φυσικά! Δε μας γάμησε αρκετά η πρώτη φορά αριστερά για να θέλουμε και δεύτερη; θα ρωτούσατε εύλογα ορισμένοι. Θα επικροτήσουμε τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα που έχει συμβεί στον πλανήτη από εποχής Νάντιας Κομανέτσι; θα ρωτούσατε εξίσου εύλογα ορισμένοι άλλοι. Μην ανησυχείτε, αγαπητοί μου ψηφοφόροι. Όλα έχουν την εξήγησή τους, σαν το τέλος του Lost.
Play that funky blog game, white boy
Μετά τον τρίτο μεγάλο διαγωνισμό του ΚΠΣΑ, στον οποίο ανεδείχθη θριαμβευτικά νικητής ο γερο-Χώστης, απήντησα σε ερωτήσεις όπως ποιον διάσημο σταρ θα ήθελα για γκόμενο αν ήμουν διάσημη σταρ, ποιο άχρηστο μαντζαφλάρι τηλεμάρκετινγκ ήθελα πάντα κρυφά να αγοράσω, πώς θα ήταν το σκηνικό όπου οι Priest θα έπαιζαν πρόγραμμα στα Μαμούνια Λάιβ, σε ποια διάσημη γκόμενα θα έκανα πρόταση γάμου με το δαχτυλίδι του Σάουρον και πώς θα περνούσα την τελευταία μέρα της ζωής μου με άπειρα φράγκα. Ο μετρητής σεξ-βίας-μηχανολογίας χτύπησε για άλλη μια φορά κόκκινα και το αποτέλεσμα ήταν Van-Ηalen-tastic.
There's a Monster under my bed
Όταν χρειάζεσαι μια γρήγορη ένεση ενέργειας αλλά απεχθάνεσαι την γεύση του καφέ και/ή την ομαλή λειτουργία των εσωτερικών σου οργάνων, μία λύση υπάρχει: τα Energy Drinks. Υπό τους ήχους των Αργκ Όβερκιλ, λες κι έχω ξεμείνει στον πορσελάνινο θρόνο με κλειστό το κινητό, διαβάζω τη συσκευασία της Μανστεριάς, που και σιγά το όνομα που το έκαναν τραγούδι οι Ριάνες και οι Σκίλετ, και μέχρι να τελειώσω έχω επιστρέψει στα ανέμελα χρόνια της εφηβείας, όπου έβριζα μάνες Πολωνών στο Call of Duty, την έπαιζα δεκαπέντε φορές τη μέρα, μάτωνε το πουλί μου και νόμιζα ότι μου ήρθε περίοδος. Προσοχή: υψηλή περιεκτικότητα σε ραδιενέργεια.

Αυτά, και να προσέχετε με τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ντρόγκια. Αφού πέθανε κι ο Lemmy, κανείς μας δεν είναι ασφαλής.

Κάτω απ'το πουκάμισό μου η καρδιά μου σβήνει

Yngwie Malmsteen's Rising Cock

Άλλες δέκα φάτσες για μπουνίδια

We don't need no education

Σύριζα-Θρησκεία-Αυτοδυναμία

Η κοινωνική ευαισθητοποίηση του Μπαγκς Μπάνι

September 2015: Losers And Winners

Volks-fucken

Καιάδας 2015 edition: Die, Die My Darling

Άκου τι είπαν!

More than a Φίλη-ng

Τρίτος μεγάλος διαγωνισμός του ΚΠΣΑ

Play that funky blog game, white boy

Syriza vs. Syriza

Sharia don't like it, rock the Casbah

Αντι-Καιάδας: Celebrate Good Times

There's a Monster under my bed

Η τελευταία τηγανητή πατάτα

Τα 10 χειρότερα τραγούδια της ροκ των 80's

Best of the Best 2015